ตอนที่ 69 นี่ไม่ถูกตามหลักการ（2）

ต๭นที่ 69 นี่ไม่ถูกตามหลักการ（2） ไม่เห็นร่างของนินัทธ์ที่โต๊ะทำงาน เขากำลังยืนอยู่ที่หน้าต่าง ลมแรงพัดจนผมสั้นของเขายุ่ง ได้ยินเสียงประตูเปิดอยู่ข้างหลัง ยังคงไม่ได้หันกลับ ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เศวยาขบเม้มริมฝีปากที่แห้ง เดินไปสู่เขา “นินัทธ์.....ไม่ ท่านรอง ฉันเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ เศวยา” การแนะนำตัวที่ห่างเหินเช่นนี้ ทำให้หัวใจของเศวยาบีบรัดไว้แน่น หัวใจที่ผิดหวังด้วยการยึดติดดื้อดึง เขาตรงหน้านี้ ไม่มีสิ่งที่ยึดเหนี่ยว ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมไปทั่ว มีเพียงเสียงลมที่ดังก้องกังวานทำให้ใจว้าวุ่น เขายิ่งเงียบขรึม เศวยายิ่งรู้สึกขมขื่น เธอยืนอยู่ข้างหลังเขา เขาไม่พูดแม้แต่คำเดียว เธอก็รอคอยด้วยความเงียบ เนิ่นนานนัก เขามองย้อนกลับ นัยน์ตาอ่อนๆค่อยๆมองผ่าน จ้องที่ที่ตัวเธอ เสมือนน้ำแข็งพันปี ทำให้คนหนาวสั่น “ฉันไม่ต้องการเธอ” คำพูดที่ไร้ความปราณีของเขา เฆี่ยนที่หัวใจเธออย่างรุนแรง เธอเงยหน้าขึ้น กลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา ตาหงส์จ้องมาที่เขาอย่างซับซ้อน ทำให้เสียงนุ่มลง “นินัทธ์ คุณต้องการที่จะปล่อยมือแล้วใช่ไหม?” ปล่อยมือโดยสิ้นเชิง ไม่ต้องการเธออีกต่อไป ทำให้เธอหายไปอยู่นอกสายตา นินัทธ์ยกมุมปากเล็กน้อย ริมฝีปากงาม วาดเสน่ห์นับล้าน “ฉันไม่เคยที่ได้จับเธอไว้ จะปล่อยได้ยังไง?” เศวยาส่ายหน้า กัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ให้น้ำไหลออกมา “ไม่ใช่แบบนี้ มันไม่ใช่แบบนี้......” เขาเดินไปข้างหน้า เอื้อมมือเสยคางเธอขึ้น ดวงตาที่เยือกเย็นพาดผ่านใบหน้าที่สวยงามของเธอ “ไม่มีใครสามารถทำร้ายฉันได้อีก เธอก็ไม่ได้” สะบัดมือ เขาหันหลังเดินไปข้างใน รอยเท้าหยุดชะงัก ก้มหน้าลง ดูมือที่กอดเอวไว้อย่างแน่ เขาหรี่ตามองด้วยตาใส เศวยากอดเขาไว้ แก้มแนบหลังของเขา กลั้นอารมณ์อย่างสุดชีวิต แต่ก็ยังกลั้นน้ำตาที่เสียใจไม่ไหว เปียกเปื้อนเสื้อของเขาทันที “นินัทธ์ อย่าทำอย่างนี้กับฉัน......สภาพคุณในตอนนี้ ทำให้ฉันกลัวมาก......” เขาไม่พูดอะไร เย็นชาเหมือนเดิม แต่จะปล่อยมือเธออย่างไม่สามารถปฏิเสธได้ เศวยายิ่งกอดยิ่งแน่น ไม่ให้เขาปล่อย ตื่นตระหนกในใจ ร้องไห้ออกคำสั่ง “นินัทธ์! ฉันไม่อนุญาตให้คุณเมินเฉยกับฉัน ไม่อนุญาตให้คุณทอดทิ้งฉัน ไม่อนุญาตให้คุณทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้า! คุณได้ยินไหม? ฉัน......ฉันจะโกรธ......จะโกรธคุณจริงๆนะ......” คนตรงหน้า ก็ยังไม่ตอบสนองเพียงเล็กน้อย แต่กลับแยกมือของเธอออกอย่างรุนแรง เปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องทำงาน เศวยายืนนิ่งอยู่กับที่ จ้องมองมือที่ว่างเปล่าอย่างอึ้งๆ บ่อน้ำตาแตกเป็นแถว ทำลายหน้าที่เธอแต่งมาอย่างประณีต ปิดหน้าไว้ เธอร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ที่แท้ เธอยังไม่ได้เรียนรู้ที่จะแข็งแกร่ง เธออ่อนแอกว่าที่คิดไว้มาก...... นี่ก็คือความเจ็บปวดที่ไม่ได้รับการตอบสนองสินะ? ในตอนนั้น นินัทธ์ได้เจ็บปวดดั่งเช่นเธอตอนนี้ไหม? หลังจากนินัทธ์จากไป พนิตได้เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ ตกใจกับใบหน้าของเศวยา ที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา รีบเดินเข้าไป “เศวยา เธอเป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เศวยาเงยหน้าขึ้น ถามอย่างสะอึกสะอื้นและสับสน “พนิต ฉันต้องทำยังไง เขาถึงจะเปลี่ยนกลับไปเหมือนเดิม?” มองลง ส่ายหน้าไปมา “ เพราะฉันโลภมากเกินไปใช่ไหม?” พนิตดูเหมือนจะเดาอะไรบางอย่างออก แต่ก็ไม่กล้าเชื่อ เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหน เหมือนอย่างนินัทธ์ที่ปฏิบัติต่อเศวยา แรงปรารถนาอยากครอบครองเป็นเจ้าของที่แข็งกล้านั้น เหมือนได้ออกมาจากส่วนลึกสุดจากด้านใน จะเปลี่ยนแปลงได้ง่ายๆ ได้อย่างไรกัน? นี่มันไม่ถูกหลักการ พนิตเห็นท่าทางของเศวยาที่ร้องไห้เงียบๆ พลังแห่งฮีโร่ที่มีน้อยนิดของเขาได้ลุกฮือขึ้น เศวยา เป็นผู้มีพระคุณในชีวิตเขา เขาจะทนให้ผู้มีพระคุณเสียใจต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร? เขาอยากจะพูดว่า “ฉันไปหานินัทธ์ ช่วยเธอระบายความแค้น แต่แค่ เพียงนึกคิดท่าทางที่เย็นเฉียบของนินัทธ์ ก็อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น พลังแห่งฮีโร่ได้ดับลงทันที สุดท้ายก็ได้แค่ถอนหายใจยาวๆ พูดปลอบใจ “เข้าสู่ประตูชนชั้นสูงลึกดั่งทะเล จากนี้กับชายในใจก็เป็นดั่งคนแปลกหน้า ใต้ฟ้านี้ชายงามดีมีทั่วหล้า โฉมหน้าสวยไฉไลดั่งเธอ จะไปอาลัยรักแต่เขาคนนั้นเพื่ออะไรกัน?” เศวยาอยากหัวเราะ แต่ไม่มีแรง เห็นเธอไม่ร้องไห้แล้ว พนิตก็โล่งอก จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “ ถ้าหาก เพียงแค่มีการเข้าใจผิดกันเล็กน้อย ก็อธิบายให้เข้าใจโดยเร็วจะดีที่สุด” เศวยานิ่งเงียบเนิ่นนาน ปาดน้ำตาตรงหางตาออก ส่งยิ้มให้เขา “ ฉันเข้าใจ ฉันจะไม่ยอมแพ้” ต่อให้ เค้าจะปล่อยมือ เธอก็จะไม่ปล่อย!