ตอนที่ 70 พระสนมเศวยาอำนาจองอาจ（1）

ต๭นที่ 70 พระสนมเศวยาอำนาจองอาจ（1） ช่วงเช้าก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ช่วงเวลาอาหารกลางวัน พนิตได้พาเศวยาไป ห้องอาหารของพนักงาน เธอเพิ่งเดินเข้ามา ก็มีคนไม่น้อยแอบกระซิบกระซาบ “ดูสิ เธอก็คือเศวยา คนที่มีข่าวฉาวกับท่านรองก็คือเธอนั่นแหละ!” “ฮื้ม แล้วเธอมาบริษัทเราได้ยังไง?” “เหอะๆ เป็นถึงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเลขาธิการเทศบาล อยากไปไหนเพียงแค่รับสั่งคำหนึ่งไม่ใช่หรือ!” “ฉันว่านะ มาเพื่อจับท่านรองแน่เลย ผู้หญิงคนนี้แผนสูงจริงๆ!” เศวยาเพียงแค่สั่งอาหารมังสวิรัติไม่กี่อย่าง ก็ได้มานั่งที่นั่งตรงหัวมุมกับพนิต รู้สึกได้ถึงสายตาที่แปลกจะรอบด้าน พนิตขมวดคิ้วแน่นอย่างหัวเสีย มองไปรอบด้าน ดวงตาที่อ่อนโยนเสมอ กลายเป็นคมลึกขึ้นมาในทันที “พนิต กินของคุณไป” เศวยาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น เป็นจุดสนใจในห้องอาหาร เธอไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัว แต่เพียงขี้เกียจรับรู้ กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง สำหรับเรื่องไร้สาระเหล่านั้น กลับปล่อยวางเยอะ แทนที่จะเสียเวลาตรงนี้ คิดดีกว่าว่า จะจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างนินัทธ์ยังไง นึกถึงเขา เธอถามขึ้นกะทันหัน “นินัทธ์กินอาหารกลางวันอะไร?” ตั้งแต่เมื่อครู่ ก็ไม่ได้เห็นเขากลับมาอีกเลย “อ๋อ มีคนมาส่งให้โดยเฉพาะ คือคนประหลาดที่โพกผ้าโพกหัวสีเขียวไว้บนหัวนั่น” นึกถึงคนคนนั้น พนิตก็รู้สึกตลก ไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงมีคนชอบเอาสีห่วยอย่างนั้นโพกไว้บนหัว รู้ว่าคือชนเทพ เศวยาก็วางใจ สองคนพูดคุยเรื่อยเปื่อย หลังกินเสร็จก็ขึ้นไปชั้นสิบหก เพิ่งออกจากลิฟต์ ก็พบกับชนเทพ ที่ออกมาจะลิฟต์ตรงข้าม ในมือหิ้วกล่องข้าวไม้ไว้ เขาได้เห็นเศวยา ก็ยกคิ้วสวยด้วยความแปลกใจ “คุณเศวยา? ทำไมคุณก็อยู่ที่นี่?” พนิตอึ้งตะลึง “เศวยา เธอรู้จักเขา?” เศวยาพยักหน้า พูดอย่างสบาย “ ฉันเคยกินอาหารเดลิเวอรี่ของร้านเขา” สายตาของชนเทพมองผ่านป้ายทำงานของเธอ เข้าใจทันที ยิ้มเล็กน้อย ไม่พูดอะไรมาก “ ฉันไปส่งอาหารให้คุณนินัทธ์ก่อน แล้วเจอกัน” ทักทายเสร็จ ก็เดินมุ่งไปที่ห้องทำงานของนินัทธ์โดยตรง ผลักประตูออก เห็นชายหนุ่มได้นั่งหันหลังให้กับโต๊ะทำงาน ชนเทพจัดอาหารกลางวันไว้บนโต๊ะทันที “คุณนินัทธ์ น้าลิลลี่บอกว่า คุณเหลือเยอะเท่าเมื่อวานอีกไม่ได้นะ” นินัทธ์เหมือนไม่ได้ยิน ทั้งหลังให้เขา มองไม่เห็นอารมณ์ เพียงสัมผัสได้จางๆถึงไฟโกรธที่ไม่อาจคาดการณ์ได้ กำลังสะสมรอโอกาสอยู่ ชนเทพคุ้นเคยกับการพูดเองเออเองต่อหน้านินัทธ์มานานแล้ว หลังจากจัดวางของเสร็จ ก็ไปนั่งตรงข้าง พูดขึ้นอย่างสงสัย “เมื่อกี้ ฉันเห็นคุณเศวยาด้วย เหมือนว่าได้ทำงานที่นี่เหมือนกันนะ อ้อ ถูกแล้ว มีชายใส่แว่นคนหนึ่งอยู่กับเธอ ดูแล้วทั้งสองความสัมพันธ์จะดีมากนะ” ชายหนุ่มรูปหล่อเหลาคมที่เงียบขรึมเรื่อยมา ดวงตาที่นิ่งสงบ กระพริบเล็กน้อย ตามมาคือ กลายเป็นยิ่งเย็นเฉียบเพิ่มอีก กระพริบตาด้วยความเยาะเย้ย ตอนบ่าย เศวยาตั้งใจศึกษาฉบับร่างประชาสัมพันธ์ที่จารุภามอบให้เธอ ยังโทรไปขอคำแนะนำกับจันทรชาโดยเฉพาะ จันทรชาว่าเธอถูกพิษของนินัทธ์เข้าแล้ว เมื่อเทียบกับเธอ พนิตก็ไม่ได้ว่างสบายเหมือนแบบนี้ นอกจากจะต้องเข้าใจถึงการดำเนินงานของบริษัทอย่างต่อเนื่องแล้ว ยังต้องศึกษากรณีศึกษาต่างๆที่คุณนินัทธ์มอบให้อย่างละเอียด ต้องเชื่อมโยงกับสถานการณ์จริงของบริษัทในปัจจุบัน เขียนเป็นแผนออกมาฉบับหนึ่ง! เวลาช่วงบ่ายทั้งหมด เขายุ่งวุ่นวายยิ่งนัก แค่เวลาดื่มน้ำยังหาออกมาไม่ได้ หลังเศวยาส่งฉบับร่างให้จารุภาก็ได้แวะไปดูเขา เห็นเขายุ่งขนาดนั้น ก็เกรงใจที่จะไปรบกวน เลยได้หยิบนิตยสารรายเดือนของบริษัทที่จัดทำขึ้นเอง กลับไปยังที่นั่งเดิม ทั้งห้องทำงานเงียบสงบมาก ก็มีเพียงแค่คนสามคน นอกจากพนิตกับเธอ ยังมีธนบดีอีกคนเป็นพนักงานเอกสาร อายุไม่มาก เข้ามาบริษัทได้ไม่นานเหมือนกัน ท่านรองนินัทธ์นี้ เป็นตำแหน่งลอยจริงๆ ชนิดพไม่ให้ความสำคัญกับนินัทธ์เลย ดูจะเท่านี้ก็น่าจะรู้ได้ ใกล้เวลาเลิกงาน โทรทัศน์ในโต๊ะทำงานของพนิตดังขึ้น “เตรียมตัวออกไปข้างนอก”“อืม ครับ คุณชายนินัทธ์” พนิตรีบเก็บของบนโต๊ะทำงาน เก็บเอกสารให้เรียบร้อย แล้วมาตรงหน้าของเศวยา “เศวยา ฉันจะออกไปข้างนอกกับคุณชายนินัทธ์ เธอก็ไปด้วยนะ” จารุภาเคยรับสั่งไว้ ไม่ว่าคุณนินัทธ์จะไปไหน ก็ต้องให้เศวยาตามไปด้วย ทิ้งความรู้สึกส่วนตัวของนินัทธ์ไป เขาไม่อยากทำให้สาวสวยเสน่ห์ร้อยเล่ห์คนนั้นไม่พอใจ คิดถึงจารุภา ใบหน้าของพนิตก็แสดงความเอียงอายออกมา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ฮ่าๆ ขึ้นมา ตอนที่นินัทธ์ออกมา ได้เห็นเศวยาที่ยิ้มเอียงอายให้กับพนิตพอดี ดวงตาที่เย็นชาได้ปิดลงครู่หนึ่ง พนิตเพิ่งสลัดจารุภาคนสวยออกไปจากความคิด ก็หันกลับไปเจอนินัทธ์ที่มาอยู่ยืนข้างหลังไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้เขาตกใจชะงัก “คุณชายนินัทธ์?” เศวยาตอนนี้ได้แต่งตัวเรียบร้อยอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นมองนินัทธ์ กัดริมฝีปากเล็กน้อย มองข้ามไปอย่างกระด้าง เธอกลัวที่จะสบตากับเขา กลัวที่จะเห็นความไม่แยแสในสายตาของเขา มีพลังสังหาร มากกว่าอารมณ์ใดๆ นินัทธ์มองพาดผ่านเขาสองคน เดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ เข้าไปในลิฟต์ กลับมามีชีวิตอีกครั้งจะสายตาแรงกดดันสูงของเขา พนิตรีบทักเศวยา ติดตามเขาไป กำลังจะเข้าลิฟต์ไป แต่ลิฟต์ได้ปิดลงตรงหน้าของทั้งสอง พนิตตกใจ ดันแว่นตาบนจมูก คุณนินัทธ์.....เหมือนว่าอารมณ์จะไม่ดีนะ