ตอนที่ 73 นินัทธ์จะอยู่ทำโอที（2）

ต๭นที่ 73 นินัทธ์จะอยู่ทำโอที（2） เอฟ ที่ยืนรออยู่หน้าประตู พอเห็นนินัทธ์กับพนิตเดินขึ้นรถ เขาก็กวาดตามองแล้วถามไปว่า "แล้วคุณเศวยาล่ะ?" "เศวยาเจอเพื่อนน่ะ เดี๋ยวก็ตามมา" พนิตกรีดแขนตัวแทนเศวยา แต่ก็มีเสียงพูดขึ้นจากทางด้านหลัง "ออกรถได้" พนิตอึ้งแล้วหันไปพูด "แต่เศวยา……" ตาของนินัทธ์หม่นมัวเต็มไปด้วยความสับสน ดูไม่มีสีสันเลยแม้แต่น้อย บรรยากาศภายในรถที่แคบๆนี้ มีความหนาวเย็นลอยเต็มไปหมด อุณหภูมิในรถก็ลดลงทันที เอฟสตาร์ทรถแล้วขับออกไปตามคำสั่งอย่างเงียบๆ คลินิกกำลังจะพูดแต่ก็เงียบไว้แทน เขาได้แต่หันหน้าไปมองทางประตูแล้วควักโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้เศวยา…… พอเศวยาเจอกับชัยกรก็ดีใจพูดคุยทักทายเป็นปกติ "นี่นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" พ่อของชัยกรเป็นเพื่อนร่วมรบเก่าของชิตวร แต่ตอนนี้คนนึงเข้าร่วมทางการเมือง อีกคนก็เปลี่ยนไปเป็นนักธุรกิจแทน เศวยารู้จักกับชัยกรตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่เรียนโรงเรียนเดียวกัน ความสัมพันธ์ก็ดี แต่หลังจากที่เขาออกไปอยู่ต่างประเทศ ก็ไม่ได้เจอกันนาน 2-3 ปีแล้ว "เพิ่งกลับมาอาทิตย์ที่แล้วน่ะ" ชัยกรพูด "แล้วคุณเป็นไงบ้างสบายดีไหม? พอกลับมาปุ๊บผมก็รีบโทรไปที่บ้านคุณเลย แต่คุณน้าเป็นคนรับ คุณน้าได้บอกคุณหรือเปล่า?" เศวยาส่ายหัวแล้วยิ้ม "ชัยกร พอดีฉันกำลังยุ่งๆอยู่น่ะ นายทิ้งเบอร์ไว้ให้ฉัน ไว้ฉันว่างแล้วจะโทรไปนะ" ถึงแม้ชัยกรจะเสียดาย แต่ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ รอบนี้เขาตัดสินใจจะกลับมาตั้งรบอย่างเต็มที่! สุดท้ายเขาก็ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เศวยา แถมยังพูดเตือนให้เธอโทรหาอีกด้วย เศวยารับปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วจากไป พอออกไปถึงหน้าประตู เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของนินัทธ์และพนิต รถของเอฟเองก็ไม่อยู่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะโทรหาพนิต แต่เห็นข้อความที่พนิตฝากไว้แทน เศวยากัดริมฝีปากตัวเองแล้วเดินออกไปเงียบๆ นินัทธ์เขา…..เกลียดเธอแล้วสินะ? ไม่ถามเหตุผล ไม่ยอมฟังคำอธิบาย ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน…… ตอนนี้เป็นช่วงเลิกงาน แท็กซี่ก็ไม่มี แถม moon club ยังอยู่ในที่ที่เรียกรถยากอีก รถที่ผ่านไปมาก็น้อย เศวยายืนรอรถนานเป็นชั่วโมงก็ไม่มีรถผ่านมา เธอจึงจำใจเดินออกมาตามทาง รองเท้าส้นสูงที่เพิ่งซื้อมาใหม่ก็กัดเท้าเธอจนเป็นแผลไปหมด เศวยากัดฟันอดทนแล้วเดินต่อไป 2 ซอยจนเจอป้ายรถเมล์ เธอพยายามยัดตัวเองเข้าไปในรถเมล์เพื่อกลับบริษัท พอพนิตและนินัทธ์กลับมาถึงบริษัท พนิตก็สั่งให้ธนบดีจดบันทึกตามปกติ ส่วนพนิตก็เงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังและคอยโทรหาเศวยาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ติดต่อทำไม่ได้ พนิตเดินวนไปมาข้างโต๊ะทำงานของตัวเอง ไม่รู้ว่าป่านนี้เศวยาจะเป็นยังไงบ้าง! สักพัก นินัทธ์ผลักประตูออกมา ทุกคนรู้ว่าเขาเลิกงานแล้วกำลังจะกลับบ้าน ธนบดีและพนิตก็บอกลาตามปกติ "เดินทางปลอดภัยนะครับ" พอนินัทธ์เดินผ่านโต๊ะทำงานของเศวยา สายตาของเขาก็กวาดผ่านโต๊ะที่สะอาดสะอ้านนั้นแล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์ หลังจากนินัทธ์เดินจากไป พนิตก็มองตามหลังแล้วบ่นพึมพำ คุณนินัทธ์กับเศวยา เกิดอะไรขึ้นกับทั้งคู่กันแน่? ทำไมคุณนินัทธ์ถึงได้เย็นชาผิดปกติขนาดนี้ แถมยังเย็นชากับเศวยาด้วย?! นี่มันไม่ปกติ! ไม่ปกติแน่นอน! พอธนบดีจดบันทึกเสร็จก็ตกบาทเลิกงานไป พนิตยืนยันที่จะรอเศวยากลับมา พร้อมกับทำรายงานของวันพรุ่งนี้ไปด้วย ระหว่างที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน ก็มีเงาคนเดินผ่านหลังของเขาไป พนิตตกใจ "คุณนินัทธ์! ทำไม……" นินัทธ์ไม่ได้สนใจพนิต พูดแค่ว่า "ทำโอที" แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน สักพักแสงไฟในห้องทำงานก็สว่างขึ้น พนิตตกใจ นี่คุณนินัทธ์ทำโอที…...งั้นหรอ? พอเศวยาแบกร่างที่เหนื่อยล้าของตัวเองกลับมาถึงบริษัท ก็ปาไป2ทุ่มแล้ว พนิตเห็นเข้าถึงรีบเข้าไปพยุง "เศวยาเธอไปไหนมา? ทำไมเพิ่งกลับ?" เศวยายกมือหยุดพนิต เธอไม่มีแรงแม้แต่จะพูดอะไรทั้งนั้น พอเดินไปนั่งบนโต๊ะของตัวเองเสร็จ เธอก็ถอดรองเท้าออกทันที เธอเหยียบลงบนพื้นด้วยเท้าเปล่าแล้วฟุบตัวลงบนโต๊ะ "เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้ละกัน" พนิตยกน้ำอุ่นแก้วนึงมาวางข้างๆเธอ "ขอบคุณค่ะ" เศวยายิ้มขอบคุณ และในขณะเดียวกัน นินัทธ์ก็เปิดประตูห้องออกมาพอดี เขาโยนกล่องเอกสารให้พนิต พนิตรีบรับมาแล้วเงยหน้ามองตาของของเขา นินัทธ์พูดขึ้นว่า "แก้ใหม่" "เอ่อ……" พนิตเปิดดูเอกสาร "ไหนเมื่อวานคุณนินัทธ์บอกว่าโอเคแล้วไม่ใช่หรอครับ?" นินัทธ์ยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่เยือกเย็น ทำให้พนิตเสียวสันหลังวาบ ก็เลยก้มหน้าก้มตายอมรับกรรมแต่โดยดี "เดี๋ยวจะรีบแก้ให้ครับ" พนิตรีบกลับไปนั่งแก้เอกสารที่โต๊ะทำงานของตัวเอง รู้ว่าเขายืนอยู่ไม่ไกลนัก การผสมสีขี้เกียจเหนื่อยหน้าขึ้นไปมอง ถ้าปวดเท้าไปหมด เหมือนถูกตะกั่วนับพันมากระทบ แต่…...ความเจ็บภายนอกอย่างนี้ยังไม่เจ็บเท่าหัวใจของเธอในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ตอนที่เธอเดินใส่ส้นสูงเดินตลอดทั้ง 2 ซอย ตอนที่เธอยัดตัวเองเข้าไปในรถเมล์ที่เต็มไปด้วยผู้คน และในตอนที่มีโรคจิตแอบจับก้นเธอแต่เธอจับตัวไม่ได้ ณ ตอนนั้นเธออยากที่จะปล่อยโฮร้องไห้ออกมาเหลือเกิน อยากที่จะด่าคนที่ทำให้เธอเสียใจขนาดนี้ซะให้เข็ด