ตอนที่ 74 เธออยู่ไหน（1）

ต๭นที่ 74 เธออยู่ไหน（1） นินัทธ์ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเดินกลับห้องทำงานของตัวเองไป พอได้ยินเสียงปิดประตู เศวยาก็หลับตาลงแล้วหัวเราะตัวเองในใจ ถ้าการร้องไห้ช่วยแก้ปัญหาทุกอย่างได้ แล้วนินัทธ์ในตอนนั้นจะทรมานใจได้ยังไงกัน? พนิตนั่งคุยโทรศัพท์กับแม่ของเขาอยู่ข้างๆ "แม่ครับ วันนี้ผมต้องทำโอที…... เปล่านะ!ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ก็แค่ทำโอทีตามปกติเท่านั้นเอง ขนาดรองประธานก็ยังไม่กลับผมจะกลับก่อนได้ยังไงล่ะ?" เศวยาสวมรองเท้าแล้วลุกขึ้น "พนิต เธอกลับก่อนแล้วนะ" "อื้ม!" พนิตวางสายแล้วหันมาพูด "กลับไปพักผ่อนดีๆล่ะ" ตอกบัตรเสร็จ เศวยาก็ออกจากบริษัทไป พอไปถึงหน้าบริษัท เธอก็นั่งลงบนขั้นบันไดข้างๆ แล้วถอดรองเท้านวดเท้าเบาๆ เธอขมวดคิ้วแล้วหวนนึกถึงรองเท้าผ้าใบที่นินัทธ์เคยซื้อให้เธอ สักพักก็มีรถเคลื่อนมาจอดหน้าเธอ คนบนรถเดินออกจากรถแล้วตรงมาหาเธอ เศวยาเงยหน้าขึ้นมาจ้องตากับเขาพอดี ผู้ชายคนนี้มองเธอพร้อมกับขมวดคิ้วแล้วย่อตัวลงมานั่งดูเท้าที่บวมแดงของเธอ พอเห็นแผลที่เท้าของเธอเขาก็แบกเธอขึ้นรถไป "ธนเทพปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!" เศวยาร้องเสียงดังด้วยความโมโห เพราะคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ก็คือเขา ธนเทพยิ้มมุมปากด้วยความโกรธแถมยังแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก "คุณอยากคุยวายให้คนในบริษัทมามุงดูงั้นหรอ?ถ้าคุณอยากก็เชิญ ผมไม่ถือ" เศวยาเงียบแล้วจ้องหน้าของธนเทพด้วยความเย็นชา ธนเทพวางเศวยาลงบนเบาะนั่ง "ถ้าไม่อยากตายก็คาดเข็มขัดนิรภัยด้วย!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงโมโห ธนเทพปิดประตูรถอย่างแรงจนเสียงดัง แล้วเดินอ้อมไปนั่งที่คนขับ และในระหว่างนั้นเศวยาเองก็กำลังคิดจะผลักประตูลงจากรถไป แต่ธนเทพก็ล็อครถเสียก่อน เขาสตาร์ทรถแล้วขับออกจากหน้าบริษัททันที ด้านในของประตูกระจกบริษัท นินัทธ์ยืนมองทั้งคู่จากไปด้วยสีหน้าเย็นชา จนรถลับตาไป ธนเทพขับรถด้วยความเร็ว 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เศวยารีบทำเบาะนั่งแน่นแล้วอ้าปากค้าง เดินหน้ารถเป็นไปด้วยความอันตราย เศวยาตกใจจนตะโกนออกมา "ธนเทพ นี่ไงเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?!" "หึ คุณกลัวงั้นหรอ?" ธนเทพกำพวงมาลัยแน่น ในช่วงที่ขับผ่านแยกต่างๆด้วยความเร็ว เขาเหมือนคนคลิปบ้าคลั่งจนไร้สติ แถมยังหันมายิ้มเย้ยเธออีกด้วย "ที่อยู่ข้างกายของคนแบบนั้น ผมไม่เห็นว่าคุณจะกลัวเลยสักนิด ทำไม?ตอนนี้กลัวตายแล้วงั้นหรอ?" เศวยาตอบกลับด้วยความโมโห "ฉันไม่กลัวตาย แต่ฉันกลัวตายไปพร้อมกับคนอย่างนายต่างหาก!" "ฮ่าๆๆ!" ธนเทพหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "งั้นคุณคงเลือกไม่ได้!" พูดจบเขาก็เร่งเครื่องเร็วขึ้นไปอีก แม้แต่ตำรวจที่ขับตามมายังถูกทิ้งห่าง พ่อขับออกนอกเมือง รถบนถนนก็บางตาลง "ธนเทพ นายคิดจะทำอะไรกันแน่?" สายตาเคว้งคว้าง เศวยาค่อยๆใจเย็นลง ธนเทพเม้มปากไม่ยอมพูดจา เม้มจนกรามของเขาตึงไปหมด พอเศวยากำลังจะพูด ธนเทพก็หมุนพวงมาลัยแล้วเหยียบเบรคจอดรถไว้ข้างทางทันที เศวยามองหน้าเขา "นายคิดจะทำอะไรอีก?" ธนเทพหันกลับมามองหน้าเธอด้วยสายตาโมโห "ไอ่นินัทธ์มันดีตรงไหน ทำไมคุณถึงได้ยอมอยู่ข้างกายมันทางที่มันรังเกียจคุณขนาดนี้?! แค่เพราะว่าเขาเป็นคุณชายของตระกูลวรวงศ์คุณากรงั้นหรอ?!" เศวยาจ้องตาเขาแล้วหัวเราะ "เพราะว่าเขาคือนินัทธ์ต่างหาก" "หึ อย่าบอกนะว่าคุณหลงรักมันเข้าแล้ว!" ธนเทพกัดฟันแน่น บรรยากาศอึดอัดจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก "ใช่!แล้วจะทำไม?" เมื่ออยู่ต่อหน้าของคนที่เคยทำร้ายเธอมาก่อน บัดนี้เธอพูดทุกอย่างออกมาอย่างเปิดเผย ธนเทพหายใจแรงขึ้น สีหน้าก็ดูแย่ลง เขานมตัวเข้าไปจับแขนของเธอแล้วกัดริมฝีปากของเธอราวกับสัตว์ร้าย ส่วนอีกมือก็เริ่มฉีกกระชากเสื้อของเธอ อย่างมันวุ่นวายเต็มหัวไปหมด เขารู้แค่ว่าเขาอยากจะได้เธอมาเป็นของเขาซะตอนนี้เลย! เศวยาได้เตรียมตัวป้องกันตัวเองไว้ตั้งแต่แรกแล้ว การที่เขาเข้ามาใกล้เธอก็รีบคว้าของตั้งโชว์บนรถที่เป็นโลหะมาขว้างใส่เขาทันที "โอ้ย……" ธนเทพร้องเสียงดัง สักพักเลือดอุ่นๆตั้งหลายอาบมายังตาของเขา ธนเทพร่วมมือไปแตะจนเลือดไหลเต็มมือไปหมด "ให้ตายเถอะ!" พอเห็นเลือดบนหัวของเขาเศวยาก็ตกใจรีบหนีออกจากรถไปทันที เธอโยนรองเท้าทิ้งแล้ววิ่งเท้าเปล่าเข้าไปในไร่ข้าวโพดข้างๆ ร่างอันบอบบางนั้นหายไปในไร่ข้าวโพดภายในพริบตา ธนเทพไม่มีเวลามาทำแผล เขารีบวิ่งลงจากรถแล้วตะโกนตามหลังเธอไป "ให้ตายสิ! เศวยา!ผมสั่งให้คุณกลับมาเดี๋ยวนี้" ในไร่ที่มืดมน มองทอดไปก็เจอแต่ต้นข้าวโพดสูงเรียงเต็มกันไปหมด มองไม่เห็นแม้แต่เงาคน สายตาของเขาถูกบดบังไปด้วยเลือด ธนเทพขาดเลือดบนหน้าออกแล้ววิ่งเข้าไปหาเธอในไร่ "เศวยา!" ปวดหัวเป็นบ้า ไม่คิดว่าเธอจะลงมือหนักขนาดนี้ ธนเทพกดจนกัดฟันแน่น แต่พอเห็นไร่ข้าวโพดที่กว้างขวางนี้ ใจของเขาก็เริ่มกังวล ถึงแม้เลือดจะไหลอาบหน้า แต่ก็ไม่อาจบดบังความกังวลใจของเขาได้ น้ำเสียงของเขาเริ่มร้อนรน "เศวยาถ้าคุณออกมาตอนนี้ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณเด็ดขาด!" ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น มีแต่เสียงลมที่พัดต้นข้าวโพดไปมา เงียบจนเรากลับว่าเธอถูกใจข้าวโพดนี้กลืนหายไป จนสิ้นวี่แวว นินัทธ์นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาไม่ปกติ ตั้งแต่ออกจากบริษัท บรรยากาศรอบตัวของเขาก็ดูอึมครึมผิดปกติ หนาวเหน็บจนน่ากลัว ชนเทพที่นั่งอยู่ด้านหน้าอยากจะคุยกับเอฟ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากคุย หลังจากผ่านไปสักพัก นินัทธ์ก็พูดขึ้น "ตรวจสอบตำแหน่งรถของธนเทพเดี๋ยวนี้" ชนเทพสะดุ้งแล้วรีบตอบรับ เขาหยิบโน๊ตบุ๊คที่พกติดตัวขึ้นมาตรวจสอบอย่างชำนาญ ไม่นานนักก็ได้ตำแหน่งรถของธนเทพ "คุณนินัทธ์ครับ ตำแหน่งที่แสดงอยู่ตรงถนนเขตใต้" ชนเทพพูดต่อ "มันดูแปลกๆแหะ!ถนนเขตใต้เชื่อมต่อกับทางหลวงโดยตรงแล้วเขาไปทำอะไรที่นั่น?" สักพักชนเทพก็ตบหน้าผากตัวเองเหมือนคิดอะไรบางอย่างออก คงจะเป็นเพราะมีคุณเศวยาอยู่ด้วยแน่ๆ! ไม่งั้นคุณนินัทธ์คงไม่ตามหาตำแหน่งรถของธนเทพหรอก เพราะเขาไม่อยากยุ่งกับธนเทพ ก็ยิ่งไม่อยากรู้ว่าเขาไปไหน "ไปตามตำแหน่ง" นินัทธ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เอฟ รีบหักพวงมาลัยแล้วมุ่งสู่ถนนเขตใต้ไปทันที