ตอนที่ 75 เธออยู่ไหน（2）

ต๭นที่ 75 เธออยู่ไหน（2） ห่างออกไปไม่ไกล พวกเขาเห็นรถออดี้สีดำจอดอยู่ข้างถนน ไฟท้ายกระพริบสว่างไสวไม่หยุด ประตูรถก็เปิดทิ้งไว้เหมือนไม่มีคนอยู่ นินัทธ์นั่งมองอยู่ภายในรถ มือบนเข่าของเขาก็ค่อยๆกันแน่นขึ้น พอรถจอดสนิทนินัทธ์ก็รีบเดินลงจากรถไป เอฟ และชนเทพก็รีบตามลงไป "เอ๊ะ?คนล่ะ?" ชนเทพถามพร้อมกับมองไปยังไร่ข้าวโพดข้างๆ ภาพจินตนาการต่างๆนานาก็เริ่มไหลเข้ามาในสมอง ในคืนมืดมิด หญิงสาวกับชายหนุ่มและไร่ข้าวโพดอันกว้างขวาง…… เพราะเอาทุกอย่างมารวมกัน มันยากที่จะทำให้คนไม่คิดตาม ใบหน้าอันหล่อเหลาของนินัทธ์ บัดนี้เย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งเสียอีก หนาวยิ่งกว่าน้ำในฤดูหนาว และในตอนนั้นเอง ธนเทพก็เดินออกมาจากไร่ข้าวโพดด้วยสีหน้าที่น่ากลัว แผลบนหัวก็ยังคงมีเลือดไหลไม่หยุด เลือดไหลอาบไปทั่วร่างกาย เขาเริ่มหมดแรงและพร้อมจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อ สภาพของเขาในตอนนี้ดูแปลกประหลาดมาก ยิ่งไปกว่านั้นคือมีความหวาดกลัวเล็กน้อย พอธนเทพเดินขึ้นมาขอบถนน ก็มีเงาคนวิ่งพุ่งเข้ามาบีบคอเขาไว้แล้วดันเขาไปติดกับประตูรถอย่างแรง แรงมหาศาลที่พุ่งเข้ามาและใบหน้าที่หล่อเหลานั้น บัดนี้เต็มไปด้วยความโกรธ "เธออยู่ไหน?" ธนเทพพยายามลืมตามอง พอเห็นว่าเป็นนินัทธ์ เขาก็หัวเราะด้วยแรงทั้งหมดที่เหลือ "นี่นายกำลัง…...ขอร้องให้ฉันบอกนายงั้นหรอ?" เพียงเสี้ยววินาที ประวัติของนินัทธ์ก็พุ่งเข้าตรงหน้าเขาทันที แผลบนหัวของธนเทพที่ถูกเศวยาทำร้ายเมื่อกี้นี้ ยังไม่ได้ห้ามเลือด แถมยังแบกร่างของตัวเองไปหาเศวยาในไร่ข้าวโพดอีก เขาจึงเสียเลือดไปมาก ผ่านเรื่องมามากขนาดนี้ ร่างกายของเขาไม่มีแรงเหลือสำหรับรับหมัดของนินัทธ์ได้เลย พอเห็นว่าธนเทพสลบนอนกองกับพื้น เอฟ จึงรีบเข้าไปห้ามนินัทธ์ที่โกรธจนตาแดง "คุณนินัทธ์ ผมว่ารีบตามหาคุณเศวยาดีกว่า!" พอนึกได้นินัทธ์ก็รีบเก็บกำปั้นที่ชูไว้แล้วโดดเข้าไปในไร่ข้าวโพดข้างๆทันที "ชนเทพ นายโทรเรียกรถพยาบาลซะ!" เอฟ พูดแล้วเดินตามนินัทธ์ไป "เอฟ…...ฉันก็……" ชนเทพถูกทิ้งไว้คนเดียว เขามองไปที่ธนเทพที่นอนกองอยู่กับพื้น แล้วบ่นพึมพำเล็กน้อย "นายดวงดีไม่เบาเลยนะที่ฉันอุตส่าห์เรียกรถพยาบาลให้!" ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าของธนเทพ แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้นินัทธ์เพิ่งเข้าบริษัทได้ไม่นาน ธนเทพจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งถ้าเป็นสถานการณ์ที่มีนินัทธ์อยู่ด้วยแล้วธนเทพก็ยิ่งต้องรอด! ชนเทพโทรเรียกรถพยาบาล "ฮัลโหล ที่นี่ถนนเขตใต้มีคนกำลังจะตาย จะมาไม่มาก็แล้วแต่ หรือจะมาเมื่อไหร่ก็แล้วแต่พวกคุณเลย" พูดจบเขาก็ตัดสายทิ้ง ในเมื่อเขาทำตามที่ เอฟ พูดแล้ว ธนเทพจะเป็นหรือตายก็ให้สวรรค์ตัดสินละกัน นินัทธ์ทีวีเร็วด้วยความรีบร้อนราวกับเสือดาวทีวีสอดแทรกไปมาอยู่ภายในไร่ข้าวโพด เอฟเองเขาวิ่งตามหลังไปติดๆ ตาของนินัทธ์แดงก่ำ อุณหภูมิรอบตัวเขากลับต่ำจนหนาวเหน็บ หัวใจของเขาร้อนรนจนแทบไหม้ เขาวิ่งผ่านต้นข้าวโพดต้นแล้วต้นเล่า ในใจก็ยิ่งร้อนรน เขาวิ่งวนหารอบๆอย่างบ้าคลั่งเหมือนฉนวนไฟที่กำลังจะเผาไหม้ไร่นี้ให้หายไป ในตู้โทรศัพท์ข้างทาง เศวยานั่งกอดเข่าอยู่ด้านใน เธอซุกหัวระหว่างเข่าแล้วนั่งสั่นอยู่เงียบๆคนเดียว เท้าของเธอก็เต็มไปด้วยแผลที่ถูกปาดจนเลือดออก ยิ่งดูก็ยิ่งน่ากลัว "พี่!" บริวุตเปิดประตูตู้โทรศัพท์แล้ววิ่งเข้าไปหาเธออย่างรีบร้อน พอเห็นสภาพของเศวยาแล้ว บริวุตก็ตกใจเป็นอย่างมาก "มันเกิดอะไรขึ้น?!" เศวยาเงยหน้ามองหน้าน้องชายของตัวเอง เธอกัดริมฝีปากเราพูดว่า "บริวุต พยุงพี่ลุกขึ้นหน่อย" "ครับ!" บริวุตรีบเดินเข้าไปพยุงเธอ เสี้ยววินาทีที่เท้าของเธอกระทบลงพื้น เศวยาก็ปวดทรมานจนร้องเสียงดัง เหงื่อไหลลงจากหน้าผากทันที พอเห็นเท้าที่เนียนนุ่มของพี่สาวถูกบาดเป็นแผลจนเลือดไหลอาบขนาดนี้ ดวงตาของบริวุตก็แดงขึ้นทันที เขาหันหลังให้เศวยาแล้วพูดว่า "ขึ้นหลัง!เดี๋ยวผมจะแบกพี่กลับไปเอง!" พอพิงหัวอยู่บนหลังของน้องชาย เศวยาก็ถอนหายใจเหมือนยกหินออกจากอก "บริวุต เรากลับบ้านกันเถอะ วันนี้พี่เหนื่อยมากเลย……" คำที่บริวุตอยากจะถามก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ บริวุตพยักหน้า "ครับ เรากลับบ้านกันเถอะ" หลานของน้องชายอบอุ่นมาก เป็นความรู้สึกอบอุ่นและสบายใจในแบบที่คนในครอบครัวมีให้กัน เศวยาหลับตาลงแล้วพูดออกมาเบาๆ "บริวุต" บริวุตที่กำลังยืนโบกรถอยู่ข้างทาง พอได้ยินพี่สาวตัวเองเรียกเขาจึงหันกลับไปตอบ "ครับ?" "มีนายเป็นน้องชายนี่ดีจังเลยนะ" อย่างน้อยเวลาเหนื่อยก็ยังมีคนในครอบครัวคอยอยู่ข้างๆ อย่างน้อยเวลาที่ท้อก็ยังมีคนในครอบครัวคอยให้กำลังใจ……