ตอนที่ 79 ตามใจเธอ（2）

ต๭นที่ 79 ตามใจเธอ（2） ธนเทพสูดลมหายใจเข้าแล้วเดินไปจับไหล่ของชวนี เขามองหน้าชวนีพร้อมกับพูดด้วยท่าทางแน่วแน่ "ชวนี ผมจะให้ข้อสรุปที่ดีที่สุดกับคุณเอง" "ข้อสรุป….แต่ไม่ใช่การแต่งงานกับฉันใช่ไหม?" ชวนีรู้จักผู้ชายคนนี้ดี การที่เขากล้าพูดตรงๆว่ารักเศวยา งั้นก็แปลว่า เขายอมรับเศวยาจากใจจริง ยอมรับการมีอยู่ของเศวยาและยอมรับทุกความรู้สึกที่มีต่อเศวยาจนหมด แล้วเธอล่ะ?เธอทำเพื่อเขามาตลอด แล้วนี่อะไร…. สีหน้าของธนเทพสลดลงเล็กน้อย "คุณเป็นคนเดียวที่ผมยอมแลกทุกอย่างบนโลกใบนี้เพื่อชดใช้และไถ่โทษ" เขาใจร้ายกับทุกคนบนโลกได้ แต่ใจร้ายกับชวนีไม่ได้จริงๆ "ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณชดใช้ ฉันไม่ต้องการ!" ชวนีพุ่งเข้าไปกอดเขาแน่น พร้อมกับร้องไห้ออกมา "เทพ!ฉันขอร้องล่ะ อย่าทิ้งฉันไป คุณลืมคำสัญญาของเราแล้วหรอ?คุณเคยบอกว่ารักฉัน เคยบอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันขอแค่คุณคนเดียว!" ชวนีเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอในตอนนี้ดูน่าสงสารมาก เธอขอร้องอ้อนวอนเขา "เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?" ธนเทพกัดฟันแน่น กล้ามเนื้อในร่างกายของเขาแข็งตัวเหมือนหิน แววตาของเขาเหม่อลอย "ถ้ากลับไปได้ก็ดีสิ" พอได้ยินคำพูดของเขา หัวใจของชวนีก็สลายไปทันที เธอเสียความรักจากธนเทพตั้งแต่วันนี้และวินาทีนี้ ผู้หญิงที่ชื่อเศวยาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอเสียเขาไป!! ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดุว่าดังมาจากทางประตู "เอะอะโวยวายอะไรกัน?" ธนเทพหันไปเจอกับพิมลแขผู้เป็นแม่ของเขา เขากัดฟันแล้วผลักชวนีออก "แม่ครับ ผมมีเรื่องต้องออกไปทำ!" "บาดเจ็บขนาดนี้ยังจะไปไหนอีก?" พิมลแขทำหน้าดุแล้วยืนบังประตูไว้ "ห้ามไปไหนทั้งนั้น กลับไปนอนบนเตียงเดี๋ยวนี้!" ธนเทพสูดลมหายใจเข้า "แม่ครับ ผมต้องไปหาเธอ" พูดจบเขาก็หยิบเสื้อคลุมเตรียมจะเดินออกไป "ธนเทพ!" พิมลแขมองจ้องไปยังแผ่นหลังของลูกชายตัวเองด้วยความโกรธ แล้วหันกลับมามองหน้าชวนี "ชวนี นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?" ชวนียืนนิ่งอยู่กับที่แล้วพูดพึมพำกับตัวเอง "เขาไม่รักฉันแล้ว เขาไม่รักฉันแล้ว……" พอพิมลแขได้ยินแบบนี้ก็แอบดีใจเล็กน้อย ชวนีก้มหน้าแล้วร้องไห้ลงไปกองอยู่กับพื้นทันที "เขาหลงรักเศวยาเข้าแล้ว เขารักเศวยาแล้ว!" พิมลแขแปลกใจจึงถามขึ้น "ลูกสาวของชิตวรหรอ?" "ใช่! นังหน้าด้านคนนั้นแหละ!" พอพูดถึงชื่อเศวยา ชวนีก็โกรธจนอยากจะฉีกเธอให้เป็นชิ้นๆ อยากกระชากหน้ากากนั้นให้ธนเทพได้เห็นของโฉมหน้าที่แท้จริงของเศวยา! พิมลแขขมวดคิ้ว มองชวนีแสดงความโกรธของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่ สักพักพี่มลแขกก็เดินเข้าไปนั่งไขว่ห้างใกล้ๆชวนี "ชวนี น้าว่าน้าคนต้องคุยกับเราสักหน่อยแล้ว ถ้าน้าคุยกับเราตั้งแต่แรก หนูก็คงไม่ต้องเข้าใจผิดแบบนี้" ชวนีไงหน้าขึ้นไปมองพิมลแข "ถ้าธนเทพเขาทำอะไรให้หนูเข้าใจผิด หน้าที่เป็นแม่ก็ต้องขอโทษแทนเขาด้วย" พิมลแขยิ้ม "น้าเองก็เคยเป็นวัยรุ่น น้าเข้าใจอารมณ์ชั่ววูบของวัยรุ่นดี แต่น้าเชื่อว่าทุกอย่างเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ หนูอย่าคิดไปไกลเลย" ชวนีรีบลุกขึ้น เธอโกรธจนตัวสั่นไปหมดและกำหมัดแน่น "คุณน้าคะ ระหว่างหนูกับเทพไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบค่ะ เรารักกันจริง!เขารักหนู!เขาเคยบอกว่าจะแต่งงานกับหนู!" "หึ!" พิมลแขยิ้มหัวเราะแล้วถามไปว่า "แล้วสุดท้ายเป็นไงล่ะ?" พอเห็นชวนียืนนิ่ง พิมลแขก็พูดต่อ "ถ้าพวกเธอรักกันจริง น้าก็ไม่ได้ห้าม แต่ดูตอนนี้สิ?ลูกชายน้าไม่ได้รักหนูเลยสักนิด ถ้าเขารักหนู เขาจะไปหาผู้หญิงคนอื่นทำไม?" "เขา…...เขาแค่….." ชวนีทำหน้าเศร้า "เขาแค่หลงเสน่ห์นังเศวยาเท่านั้นเอง เดี๋ยวเขาก็จะกลับมาหาหนูเอง!" พิมลแขยิ้มเย้ย "ผู้หญิงที่เชื่อคำโกหกพวกนี้ ก็มีแต่ผู้หญิงโง่เท่านั้นแหละ! หนูเป็นเด็กที่น้าเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต น้าก็อยากให้หนูมีความสุข แต่ลูกชายนะไม่ใช่ความสุขของหนูแน่นอน! หนูต้องหาผู้ชายที่มีฐานะเท่าเทียมกับหนู จะได้อยู่กันอย่างมีความสุขไง" ชวนีโกรธจนปากซีด เธอมองหน้าพิมลแขแล้วพูดว่า "คุณน้าไม่ชอบหนูมาตลอด คอยเป่าหูเทพตลอด คุณน้าคิดว่าหนูไม่คู่ควรกับเขา! หึ! แล้วที่คุณน้าล่ะ?! คุณน้าดีกว่าหนูตรงไหน? นอกใจสามีไปมีอะไรกับสามีคนอื่น แถมยังทำให้เมียเขาเป็นบ้าจนต้องเข้าโรงพยาบาลบ้า คุณน้ามีสิทธิ์อะไรมารังเกียจหนู?!" พิมลแขลุกขึ้นตบหน้าชวนีอย่างแรง ชวนีเซเล็กน้อย เธอยกมือกุมหน้าที่ถูกตบและพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา "นี่เป็นการสั่งสอนมารยาทในการพูดกับผู้ใหญ่!" พิมลแขจ้องชวนีตาเขม่น "ตอนนี้ฉันจะบอกแกให้รู้เองว่าฉันมีสิทธิ์อะไรรังเกียจแก!" พิมลแขเดินเข้าไปใกล้ชวนีแล้วยิ้ม "ก็เพราะฉันเป็นแม่ของธนเทพยังไงล่ะ ตราบใดที่ฉันยังอยู่แกก็ไม่มีวันได้เข้าบ้านศิริวัชรภัทรโดยเด็ดขาด!" พูดจบ พิมลแขก็สวมส้นสูงเดินออกไปอย่างสง่างาม ในห้องคนไข้ ชวนีกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดไหลออกมา ตัวเธอสั่นด้วยความโกรธ ดวงตาทั้งคู่ของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธเช่นกัน เธอเกลียดพวกเขาทุกคน! เกลียดเศวยาที่แย่งชายคนรักของเธอไป! เกลียดแม่ของเธอเองที่เป็นเพียงคนรับใช้ที่ทำให้เธอดูต่ำต้อย! เกลียดพิมลแขที่คอยกีดกันเธอกับธนเทพ! เธอเกลียด…...เกลียดพวกเขาทุกคน!!