ตอนที่ 80 เป็นห่วงก็บอกตรงๆสิ（1）

ต๭นที่ 80 เป็นห่วงก็บอกตรงๆสิ（1） เช้าวันต่อมา เศวยาดื้อจะไปทำงานให้ได้ บริวุตห้ามไม่อยู่ถึงได้ไปส่งเธอที่บริษัทก่อนจะไปเข้าเรียน พอเห็นเธอสวมชุดธรรมดา มัดผมหางม้า สวมรองเท้าผ้าใบ พนิตก็ตกใจไม่น้อย ถึงแม้จะดูสดใสน่ารัก แต่บริษัทฟู้ดส์วิลล่าเป็นบริษัทใหญ่ที่มีกฎระเบียบการแต่งตัวที่แน่ชัด ต้องสวมชุดเรียบร้อยเท่านั้น "เศวยา ทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนี้ล่ะ?" เศวยาวางกระเป๋าใบใหญ่ลง เปิดคอมพิวเตอร์แล้วจัดข้าวของบนโต๊ะให้เรียบร้อย "พี่จารุภาให้สิทธิ์พิเศษมาน่ะ" พูดจบ พนิตก็อดอิจฉาไม่ได้ "ความสัมพันธ์ของเธอกับผู้จัดการจารุภานี่ดีจังเลยนะ" เศวยามองพนิต "อยากชวนเขาออกเดทก็ชวนเลย อย่าทำเป็นเขินอายเหมือนผู้หญิงไปหน่อยเลย" พนิตหน้าแดงขึ้นมาทันที "พูด…...พูดไปเรื่อย!" "เหอะๆ นายก็คิดซะว่าฉันพูดผิดละกัน ทีแรกว่าจะช่วยสักหน่อย" "เดี๋ยว……" พอเห็นคนที่เดินเข้ามา พนิตรีบเงียบแล้วก้มหน้าทักทาย "อรุณสวัสดิ์ครับท่านรองประธาน" นินัทธ์สวมเสื้อคลุมสีดำยาว เขาในวันนี้ดูหล่อเหลาเป็นพิเศษ ริมฝีปากก็ดูเซ็กซี่ ความรู้สึกเย็นที่เขาแพร่ออกมา เวลาเดินก็ดูน่าหลงไหลยิ่งนัก ทุกฝีก้าวที่เดินเข้ามาใกล้ ดูดีราวกับเทพบุตรมาจุติ ไม่มีจุดบกพร่องใดๆเลย เขาเดินผ่านโต๊ะทำงานของเศวยา แต่สายตามุ่งตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเอง เศวยามองชายที่เดินเข้ามาด้วยแววตาเป็นประกาย เธอแอบเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อย ธนบดีเห็นเข้าจึงมัวแต่มองจนตาค้าง "ป๊าบ!" พนิตเห็นธนบดีมองเศวยาจึงหยิบแฟ้มตบหัวธนบดีไปทีนึง "มองอะไร? เธอเป็นคนที่นายมีสิทธิ์มองงั้นหรอ?" ธนบดีเองก็เคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับเศวยาและนินัทธ์มาบ้างแล้ว เขาจึงยิ้มแล้วตอบว่า "คนสวยใครบ้างที่จะไม่ชอบมองล่ะ?" "รายงานการประชุมเมื่อวานล่ะ?" "อะ! เสร็จแล้วอยู่นี่" ธนบดีหยิบเอกสารขึ้นมายื่นให้พนิต พนิตดูแล้วพูดว่า "เดี๋ยวฉันเอาไปให้รองประธานเซ็นเอง" พนิตเคาะประตูแล้วเดินเข้าไป นินัทธ์กำลังถอดเสื้อคลุมพอดี เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวและที่สูงและดูดีของเขา ยิ่งดูก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความหล่อเหลาของเขา "ท่านรองครับ เชิญเซ็นเอกสารให้ด้วยครับ" พนิตวางเอกสารไว้บนโต๊ะ นินัทธ์หันกลับไปมองแล้วหยิบเอกสารขึ้นมามองเพียงแค่แว๊บเดียว เขาหยิบปากกาขึ้นมาวงคำผิดแล้วโยนออกไป "ไปแก้มาใหม่" พนิตสะดุ้งรีบหยิบขึ้นมาดู มีจุดที่ใช้คำผิดอยู่ไม่น้อย พนิตคิดในใจ : แค่กวาดตามองรอบเดียวก็หาข้อผิดพลาดจนเจอ นี่เขายังเป็นมนุษย์หรือเปล่าเนี่ย?! พนิตรีบเดินออกจากห้องทำงานของนินัทธ์ทันที เขาคืนเอกสารให้ธนบดี "ท่านรองบอกว่าให้แก้ใหม่" พอธนบดีเห็นคำผิดจึงแลบลิ้นเล็กน้อยแล้วรีบแก้ไข เศวยาชงกาแฟแล้วกลับมานั่งที่ ท่านวดหัวของตัวเองที่ปวดเป็นระยะ เมื่อวานเป็นวันที่แย่จริงๆ! พอหลับตาก็นึกถึงแผลบนหัวของธนเทพที่เธอเป็นคนทำ ไม่รู้ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง? เธอเขย่าหัวปัดความคิดพวกนั้นออกแล้วรีบดื่มกาแฟตั้งใจทำงานต่อไป ในขณะเดียวกัน ธนบดีมองแล้วชี้ไปทางประตู "นั่น?! นั่นตำรวจนี่?!" ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน ภายใต้ความดูแลของ รปภ.มีตำรวจ 2 นายเดินตรงมาหาเศวยา "คุณคือเศวยาใช่ไหม?" เศวยาขมวดคิ้วลุกขึ้นยืน "ใช่ค่ะ" "พอดีมีคดีที่ต้องขอความร่วมมือจากคุณ รบกวนกลับไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจกับเราด้วย" ตำรวจพูดจาอย่างมีมารยาท คงรู้คนเบื้องหลังของเธอดี พนิตรีบเดินเข้าไปบังตัวเศวยาไว้แล้วถามรายละเอียด "ไม่ทราบว่าคดีอะไรหรอครับ?คุณเศวยาเข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย?" ตำรวจไม่ยอมตอบ "รบกวนคุณเศวยาให้ความร่วมมือด้วย" เศวยาเลยถาม "เรื่องของคุณธนเทพหรอ?" ตำรวจไม่ตอบงั้นก็แปลว่าใช่ เศวยายิ้ม เธอประเมินเขาสูงไปจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะใช้วิธีแจ้งความจับเธอ เธอสูดลมหายใจเข้าแล้วยิ้ม "ได้ค่ะ ฉันไปกับพวกคุณเอง" "เศวยา!" พนิตตกใจ เศวยาทำตัวสบาย "ในเมื่อตำรวจมาเชิญด้วยตัวเอง จะให้ฉันปฏิเสธได้ยังไงกัน" เศวยาหยิบกระเป๋ากำลังจะเดินออกไปพร้อมตำรวจ ประตูห้องทำงานของนินัทธ์ก็เปิดออกมาทันที "ผมอนุญาตให้คุณไปแล้วหรอ?" ทุกคนหันไปมองชายหนุ่มรูปงามที่ยืนพิงขอบประตู เขาเงยหน้ามองไปที่เศวยา "มานี่" เขาสั่งให้เธอไปหาเขาด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่จนเธอปฏิเสธไม่ลง เศวยาได้แต่ยืนอยู่ที่เดิม เพราะไม่รู้ว่าควรฟังตำรวจหรือคนฟังเขาดี สักพักหัวหน้า รปภ.ก็รีบเข้าไปอธิบาย "ท่านรองครับ 2 ท่านนี้เป็นตำรวจที่จะมาเชิญคุณเศวยาไปให้ความร่วมมือในการตรวจสอบคดีครับ" นินัทธ์ไม่สนใจรปภ. เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน "ตรวจสอบ?" เขาหลุดขำแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "จะพาคนไปก็ให้หัวหน้าญิบพันมารับด้วยตัวเองสะ" ไม่รอเศวยาเดินมาเอง นินัทธ์ก็รีบเดินเข้าไปดึงเธอเข้าห้องทำงานตัวเองทันที ทิ้งให้ทุกคนยืนมองกันอย่างงงๆ พอได้ยินนินัทธ์พูดถึงหัวหน้าญิบพัน ตำรวจทั้งสองก็ตกใจ จึงตัดสินใจกลับไปรายงานตามที่นินัทธ์พูด เพราะคนนึงเป็นถึงลูกสาวของเลขานุการสภา ส่วนอีกคนก็มีเรื่องด้วยไม่ได้ ในห้องทำงานของนินัทธ์ เศวยาจ้องมองแผ่นหลังของนินัทธ์อยู่เงียบๆ สายตาของเธอทำให้คนที่ถูกมองเสียวสันหลังไม่น้อย นี่มันที่หันหลังให้เธอรู้สึกเกร็งตัวไปหมด เหมือนเขากำลังพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง