ตอนที่ 5 เจ้าจะปล่อยข้าได้หรือไม่

ต๭นที่ 5 เจ้าจะปล่อยข้าได้หรือไม่ เรื่องโสมมในตระกูลใหญ่ไม่ใช่เรื่องที่แปลกใหม่ แต่เด็กสาวตรงหน้า ทำให้เขาสนุกยิ่งนัก แววตาของชายหนุ่มมีประกายบางอย่างพาดผ่าน ใบหน้าหยกที่งดงามวาดรอยยิ้มอ่อนโยน เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้คนมากมายที่กำลังมา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความขบขัน ราวกับสุขใจเสียเต็มประดา และยังมีสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ เหยาเซิงเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเช่นกัน เธอได้หาทางป้องกันไว้แต่เนิ่นๆแล้ว แต่ก็ไม่อาจเข้าใจท่าทางสบายๆของชายหนุ่มเบื้องหน้าได้ “หือ... แม้จะรู้ว่ามีคนกำลัง เจ้าก็ไม่หนีอย่างนั้นรึ ไม่กลัวโดนจับอย่างนั้นหรือ” “ห่วงที่ข้าจะโดนจับ เจ้าควรจะห่วงตัวเองเสียดีกว่า” น้ำเสียงของชายหนุ่มดูตื่นๆ ราวกับมีสิ่งที่ดึงดูดความสนใจ ใบหน้าที่งดงามเต็มไปด้วยความสดใส แววตาเปล่งประกายจนน่าทึ่ง เหยาเซิงมองรอยยิ้มบางของเขาที่ดูสง่างาม และเมื่อมองไปยังเสื้อผ้าอันล้ำค่าของเขา หยกขาวถูกห้อยไว้ที่เอวจนเห็นได้ชัด คนผู้นี้ไม่เพียงเป็นคนรวย แต่ยังมีฐานะที่สูงส่งอีกด้วย “รุ่นที่สอง” ในสมัยโบราณน่าจะมีอำนาจมากกว่าสมัยปัจจุบัน ตอนนี้ความทรงจำของเธอยังไม่ครบสมบูรณ์ ดังนั้นย่อมอยู่ที่นี่กับ “รุ่นที่สอง” ไม่ได้แล้ว “ดี กล้าหาญมาก เช่นนั้นเจ้าอยู่ที่นี่เถอะ ข้าไม่ส่ง” เหยาเซิงก้าวเท้าไปทางเดินเล็กๆอีกทาง พร้อมโบกมือเพื่อเป็นการบอกลา มองตามแผ่นหลังของนาง มุมปากของชายหนุ่มก็โค้งขึ้น ขยับร่างว่องไวปานสายลมหน้าหนาวไปข้างๆเหยาเซิง ยื่นแขนไปเกี่ยวเอวบางของนาง เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเย็น “สาวน้อย เล่นซนได้ แต่ทิ้งให้ข้ามาตามเก็บให้คงไม่ใช่เรื่องที่ดี... หากต้องการเก็บกวาด ข้าว่าพวกเรา...” เหยาเซิงไม่ทันระวังจึงถูกโอบเอวไว้ ร่างกายออกขัดขืน แต่แขนที่เรียวราวกับต้นไผ่ของชายหนุ่ม กลับแข็งแกร่งกว่าต้นไผ่นัก โดนเขาโอบเพียงแผ่วเบาเท่านั้น แต่ไม่สามารถขยับตัวได้ดั่งใจ เธอเรียนกังฟูมาตั้งแต่ยังเล็ก ฝีมือก็ไม่ได้ย่ำแย่ แต่สถานการณ์ในอ้อมกอดของเขานั้นช่างย่ำแย่ ร่างกายถูกยึด จนไม่สามารถขยับมือขยับเท้าได้ ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่มีเพียงจิตใจที่ลึกล้ำสุดหยั่ง แม้แต่ฝีมือก็ไม่อาจดูเบาได้ โชคดีที่ไม่มีอันตรายต่อเธอ เธอยังคงแยกแยะได้ หากต้องการลงมือกับเธอจริงๆ ในตอนที่เธอจัดการกับสี่เอ๋อร์ ช่วงเวลาที่กำลังโยนศพลงทะเลสาบ นั่นเป็นโอกาสในการลงมือที่ดีที่สุด แต่ตอนนั้นเขากลับไม่เคลื่อนไหว เธอจึงได้โอกาสในการฆ่า ความแตกต่างด้านพลัง เหยาเซิงจึงไม่ได้ขัดขืนอีก ร่างกายผ่อนคลายลง ทันใดนั้นก็ได้กลิ่นหอมที่แปลกไป ไม่ใช่กลิ่นฉุนของอำพัน ไม่ใช่กลิ่นหอมสะอาดของหญ้า ไม่ใช่กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ บนร่างของชายหนุ่มไม่ใช่กลิ่นยาสูบ กลิ่นเหงื่อ หรือกลิ่นกำยาน แต่เป็นกลิ่นสะอาดที่ราวกับไม่มีอยู่ หากให้อธิบาย ก็คงเหมือนกับกลิ่นสะอาดที่เย็นของน้ำและน้ำแข็ง เพราะเธอศึกษาเรื่องเครื่องเทศมาตั้งแต่อายุยังน้อย ประสาทสัมผัสด้านกลิ่นของเธอเลยค่อนข้างว่องไว เมื่อได้กลิ่นฉุนที่ไม่ชอบ ดังนั้นในตอนที่เธอถอนหายใจผ่อนคลาย จึงไม่ทันได้รู้สึกถึงมือที่ผละจากเอวของเธอ แล้วเชิดใบหน้าเล็กให้เงยขึ้น ท่ามกลางแสงแดด ดวงตาเป็นประกายราวกับไข่มุกยามค่ำคืน ดูนุ่มนวลและสดใส “เจ้าจะปล่อยข้าได้หรือไม่” ชายหนุ่มกอดร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาว เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ ดูแล้วราวกับเด็กอายุสิบสาม ทั้งผอมบางทั้งตัวเล็ก แต่เมื่อได้กอดกลับรู้สึกแตกต่างออกไป ถึงแม้เอวจะบางเกินไป แต่ก็มีความนุ่มนิ่มที่ทำให้รู้สึกดี จนเขายากที่จะผละมือ ตอนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ตั้งแต่ขัดขืนจนปล่อยวาง ดูอ่อนหวานและโอนอ่อน แต่ดวงตาสีนิลที่อ่อนโยนกำลังลอบหาช่องว่างอยู่ เมื่ออยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบ เพื่อไม่ให้เกิดการเสียแรงโดยใช้เปล่า วิธีโต้กลับจึงต้องถูกปรับเปลี่ยน เพื่อเพิ่มโอกาสในการรอดชีวิต นั่นคือยุทธวิธีในแบบของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาของชายชุดม่วงเผยยิ้มบาง ก้มมองหญิงสาวในอ้อมกอด ดวงตาสีนิลเกิดประกายขบขัน และกล่าวด้วยน้ำเสียงอันสง่างาม “ดูเหมือนว่า ระหว่างเจ้ากับสาวใช้ ข้ายังคงสนใจที่ตัวเจ้ามากกว่า”