ตอนที่ 7 อยู่ในอ้อมกอดของข้า

ต๭นที่ 7 อยู่ในอ้อมกอดของข้า มือของเจ้า เอวของข้า หกคำที่ถูกกดไว้เป็นพิเศษ ชายหนุ่มเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น ใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆ รอยยิ้มขี้เล่นและสนุกสนานไม่อาจถูกปกปิดไว้ได้ กลีบปากราวกับดอกไม้ ขอร้องให้ปล่อยมืออย่างอ้อนวอน “หากมี่เอ๋อร์ไม่ต้องการอยู่ในอ้อมกอดของข้า หากเจ้าไม่พูดข้าจะรู้ได้เช่นไรกันเล่า หากมี่เอ๋อร์รีบบอกกันก่อน ข้าก็คงจะปล่อยมือไปนานแล้ว” มี่เอ๋อร์ เขารู้อยู่แต่แรกแล้วว่าเธอคือใคร ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าราวกับภาพวาดผู้นี้ย่อมไม่ใช่คนดีเป็นแน่ เหยาเซิงถอยหลังไปหลายก้าวเพื่อรักษาระยะห่างจากเขา ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้ามากมายกำลังตรงมาทางสวนดอกไม้แห่งนี้ เหยาเซิงหันกลับไปมองชายชุดม่วงผู้นั้น เขาปล่อยมือไป เพราะเขาคาดการณ์เวลาที่จะมีคนมาไว้แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องบอก เขาเองก็จะปล่อยอยู่แล้ว ชายผู้นี้มันหน้าเนื้อใจเสือยิ่งนัก ทันใดนั้นก็มีเสียงแทรกขึ้นมาในห่วงภวังค์ของเธอ “เสว่มี่ เจ้ามาทำอะไรอยู่ที่นี่กัน มิใช่ว่าข้าให้สี่เอ๋อร์มาตามเจ้าไปร่วมงานเลี้ยงแล้วอย่างนั้นรึ แขกเหรื่อต่างรอเจ้ากันอยู่ วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของท่านอ๋อง เจ้ายังไม่เข้าใจอะไรอย่างนั้นรึ” เมื่อได้เห็นตัวผู้กล่าว เครื่องประดับพราวระยับแสบตา ร่างภายใต้ชุดกระโปรงนั้นสูงเพรียว และเอวบาง ร่างที่ปรากฏตัวขึ้นเมื่อกะจากสายตาน่าจะอายุอานามประมาณสามสิบปีได้ ปลายคางแหลมเชิดขึ้นดั่งหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ ถึงแม้จะถึงวัยสามสิบปีแล้วแต่ผิวยังคงขาวดังเก่า ย่อมเป็นเพราะได้รับการบำรุงอย่างดีเป็นแน่ นางคือชายารองติงแห่งตำหนักอ๋องคัง ปากแดงเอ่ยขึ้นอย่างกล่าวหา ดวงตามีร่องรอยแห่งความสงสัย วันนี้คือวันคล้ายวันเกิดสี่สิบปีของท่านอ๋อง เสนาบดีน้อยใหญ่จากทั่วเมืองหลวงต่างเดินทางกันมาร่วมยินดีกันให้วุ่นวาย ในวันที่แขกเหรื่อมากมาย และผู้คนด้านหลังต่างวุ่นวาย นางให้สาวใช้สี่เอ๋อร์พาเด็กปัญญาอ่อนคังเสว่มี่มาฆ่าตายที่นี่ เหตุใดถึงไร้ร่างของสาวใช้คนนั้น สี่เอ๋อร์ไปไหนกัน เหยาเซิงลูบเลือดที่แห้งกรังอยู่บนหน้าผาก เงยหน้ามองบุคคลที่มีแต่คนชื่นชม ชายารองติงผู้โอบอ้อมอารีที่สุด แต่กระนั้นเลือดท่วมหัวเธอขนาดนี้ ผู้โอบอ้อมอารีผู้นี้กลับไม่เห็นเลยอย่างนั้นหรือ กลับพูดถึงเรื่องที่เธอปล่อยให้แขกเหรื่อรอ และบอกอีกว่าเธอนั้นไร้มารยาท ไม่เคารพกฎอย่างนั้นรึ และดวงตาคู่นั้นมีประกายของความผิดหวังพาดผ่าน ราวกับเสียใจอย่างสุดซึ้งที่นางยังไม่ถูกฆ่าใช่หรือไม่ เฮ้อ เหยาเซิงลอบถอนหายใจอยู่ภายในอก ในความจริงเธออยากจะบอกกับชายารองติงผู้นี้เหลือเกินว่า คังเสว่มี่คนเดิมได้ถูกนางฆ่าตายไปแล้ว ที่อยู่ตรงนี้คือเธอ ที่กำลังใช้ร่างของคังเสว่มี่เป็นที่อยู่ก็เท่านั้น แต่เมื่อได้เห็นสีหน้าของชายารองติง เหยาเซิงก็รู้สึกไม่ดี เมื่อความทรงจำของร่างนี้ได้ไหลเข้ามา และรวมเข้ากับความรู้สึกที่สัมผัสได้ ราวกับเธอเป็นคังเสว่มี่อย่างไม่มีผิดเพี้ยน ถึงแม้เธอกับชายารองติงเพิ่งจะเคยพบหน้ากัน เพิ่งพูดเพียงประโยคเดียวเท่านั้น ก็ทำให้เหยาเซิงรู้สึกรังเกียจคนเยี่ยงนี้ยิ่งนัก ชายารองติงเมื่อเห็นเหยาเซิงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับก็ไม่ได้แปลกใจอะไร แต่เดิมนางไม่ได้สนใจเด็กปัญญาอ่อนอย่างคังเสว่มี่อยู่แล้ว นางสนแค่ตอนนี้สี่เอ๋อร์ไปอยู่ที่ไหน สายลอบมองไปยังศพที่อยู่ในทะเลสาบข้างหลัง นั่นไม่ใช่สี่เอ๋อร์รึ ตายได้อย่างไรกัน ชายารองติงตกตะลึงไปชั่วพริบตา ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ ในตอนนี้นางกำลังโมโหที่สี่เอ๋อร์ทำพลาด แต่เมื่อเห็นศพของสี่เอ๋อร์ สถานการณ์กลับกลายเป็นโอกาสที่ดียิ่งนัก ทันใดนั้นชายารองติงก็ดึงสติกลับมา จ้องมองเหยาเซิงที่ไม่เคยเปิดปาก แล้วแสร้งก้าวถอยเท้าไปข้างหลังด้วยความตกใจ “เสว่มี่ ทำไมเจ้าถึงโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ทำไมถึงฆ่าสี่เอ๋อร์กัน นางทำอะไรผิดไปอย่างนั้นรึ เจ้าถึงต้องกระทำโหดร้ายเช่นนี้ ท่านอ๋องเพคะ ท่านรีบมาดูเถอะว่าเสว่มี่ทำอะไรลงไป”