已经是第一章了
ตอนที่ 15 ทุบเจ้าโดยไม่ได้ไตร่ตรอง
ตนที่ 15 ทุบเจ้าโดยไม่ได้ไตร่ตรอง
ชายารองติงยังคงร่ำไห้ แต่เมื่อได้ยินเสียงหวีดร้องของคังเสี้ยเหอดังขึ้นที่ข้างหลัง จึงหันหน้ากลับไป เมื่อได้เห็นก้อนหินในมือของเหยาเซิงที่ทุบหัวของคังเสี้ยเหอจนล้มลงไป
ใบหน้าพลันซีดเผือดด้วยความกลัว หาได้ร่ำร้องฟ้องความต่อไปไม่ รีบวิ่งพร้อมตะโกนด้วยเสียงอันดังลั่น “คังเสว่มี่ เจ้าบ้าไปแล้วหรือไรกัน”
หาได้วิ่งมาทันไม่ ทำได้เพียงมองเลือดไหลตามหน้าผากสวยของบุตรีเท่านั้น เลือดที่ไหลอย่างข้นคลั่ก
คังเสี้ยเหอกุมหน้าผาก น้ำตาที่ร่วงหล่นผสมไปกับเลือด ในยามที่เจ็บปวดก็ไม่ลืมที่จะฟ้องไปด้วย หวีดร้องด้วยเสียงอันแหลม “ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านดู นางใช้ก้อนหินทุบหัวข้า”
สายตาท่านอ๋องคังตกกระทบที่หน้าผากของคังเสี้ยเหอ คิ้วขมวดมุ่น และคำรามด้วยความโมโห “เสว่มี่ เจ้าเป็นบ้าอะไรกัน ใช้ก้อนหินทุบหัวน้องสาว เจ้าดูหน้าผากของเสี้ยเหอที่ถูกเจ้าทุบ เลือดไหลมากขนาดไหนกัน”
ชายารองติงใจร้าวไปกับบุตรี มือหนึ่งกดบาดแผลคังเสี้ยเหอเอาไว้ อีกมือก็ลูบหลังเพื่อปลอมประโลม
น้ำใสคลออยู่ในตา ยามมองไปที่บาดแผล และพูดด้วยเสียงอันสั่นเทา “ท่านอ๋องเจ้าคะ ท่านดู เสว่มี่แม้จะอยู่ต่อหน้าท่าน ก็ยังใช้หินมาทุบหัวของเสี้ยเหอ
เสี้ยเหอเองก็เป็นน้องสาวของนาง เหตุใดถึงกล้าลงไม้ลงมือกัน เสี้ยเหอเพียงพูดแค่ประโยคเดียวเท่านั้น จะต้องแก้แค้นกันให้เลือดตกยางออกเลยหรือ นิสัยเช่นนี้จะไปรับได้อย่างไรกัน
ถึงแม้จะไม่ได้ฆ่าสาวใช้ แต่ภายภาคหน้าอาจจะก่อเรื่องทำนองนี้อีกก็เป็นได้ ข้ากลัวนะเจ้าคะ”
ร้องไห้พร่ำเพ้ออย่างเจ็บปวด พร่ำเพ้อแล้วก็มาจบที่ฟ้องร้อง การกระทำที่ซ้ำไปซ้ำมาราวกับสายน้ำที่ไหลเวียนไปมาหลายปีดีดัก
เหยาเซิงรู้สึกว่าชายารองติงช่างเหมือนนักแสดงเสียจริง อายุอานามก็ปาไปสามสิบกว่าปีแล้วแต่ยังกระทำตัวราวกับเด็กสาววัยแรกแย้มสิบเจ็ดสิบแปดปี ไร้เรื่องก็ออดอ้อน เกิดเรื่องก็ร่ำไห้ เสแสร้งยิ่งกว่าละครนางในวังเสียอีก
หากไม่ใช่ว่าเธอกำลังเดินเกมอยู่ เธอคงตะบันหน้าชายารองติงด้วยความเกลียดอีกสักที
เธอมองก้อนหินในมือ แข็งดี ไม่เลวเลยทีเดียว มิน่าสี่เอ๋อร์ถึงเลือกมันมาทุบเธอ
ความรู้สึกนี้ ช่างพิเศษยิ่งนัก
ท่านอ๋องคังมองใบหน้าของคังเสี้ยเหอด้วยใจเจ็บปวด และรีบสั่งคนให้ไปตามหมอที่ตำหนักทันที หันกลับมาคังเสว่มี่และด่าทอยกใหญ่
“เสว่มี่ เจ้าทำให้พ่อผิดหวังยิ่งนัก ในอดีตคิดว่าเจ้าเป็นเพียงเด็กที่เงียบๆ เท่านั้น แต่ภายในเจ้าย่อมเป็นเด็กดี คงไม่ลงมือทำเรื่องที่โหดร้ายเป็นแน่
แต่วันนี้เพียงประโยคเดียวจากน้องสาวของเจ้า เจ้ากลับใช้หินทุบหัวของนางจนเลือดตกยางออก กิริยาที่หยาบคายถึงเพียงนี้ คงเป็นพ่อเองที่ไม่ได้สั่งสอนเจ้า เรียกคนมา ข้าจะสั่งสอนบุตรี”
เหยาเซิงเมื่อเห็นสายตาพร่างพราวของชายารองติง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าวิธีการลงโทษเป็นเช่นไร แต่ให้เดาก็พอจะเดาได้ว่าสามารถทำให้ชายารองติงพอใจได้ทีเดียว แน่นอนว่าต้องไม่ใช่การนวดเพื่อผ่อนคลายเป็นแน่
ในใจของเธอนั้นผิดหวังกับท่านพ่อจนถึงขั้นสุด จ้องมองบาดแผลของคังเสี้ยเหอที่เลือดยังคงไหลอาบ ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
เสียงใสกังวานเพราะเสียงหัวเราะ จนฟังไม่ได้ชัดเจน ดวงตาที่โค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยวฉายแววเย็นเยียบ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เนื่องจากท่านพ่อถูกเสียงร้องไห้ของหญิงสาวข้างกายรบกวน เช่นนั้นข้าคงต้องอธิบายให้ท่านฟังอีกครั้ง ท่านพ่อคงเพิ่งเห็นว่าข้าเพิ่งจะใช้หินทุบไปที่หัวของน้องสาม ชายารองติง...”
ในใจของท่านอ๋องคังเต็มไปด้วยความโกรธ จึงไม่สนใจสิ่งที่เธอต้องการจะพูดแม้แต่น้อย สะบัดมือขึ้นเพื่อหยุดคำพูดของเธอ และตะโกนเรียกข้ารับใช้ที่อยู่ข้างหลังอย่างเกรี้ยวกราด
“รีบไปกลับไปที่ตำหนัก เปิ่นหวางจะสั่งสอนบุตรีผู้นี้ให้หลาบจำ”
ไม่แยกแยะ และไม่แม้แต่จะให้โอกาสเธอได้อธิบายเลยแม้แต่เสี้ยววิ
กระแสความโกรธแค้นและความขับข้องใจที่ไม่รู้ที่มาในอกของเหยาเซิง สะท้านขึ้นมาในหัว เมื่อเห็นท่านอ๋องคัง มันราวกับเห็นบิดาผู้ให้กำเนิดกำลังบันดาลโทสะ
เธอขบกรามแน่น ข่มกลั้นและวิ่งไปเบื้องหน้าท่านอ๋องคังเพื่อหยุดเขาไว้ “ท่านอ๋องคังเจ้าคะ หากท่านไม่ได้คิดไตร่ตรองก็แล้วไป
เช่นนั้นก็ฟังข้าให้ดีดีนะเจ้าคะ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็เอาแต่ปกป้องชายารองติงและคังเสี้ยเหอ สงสัยพวกนางคงเป็นชายาและบุตรีของท่าน แต่ข้ากับท่านแม่ไม่ใช่อย่างนั้นรึ...”
ชายารองติงมองสองพ่อลูกที่กำลังปะทะคารมกัน ท่านอ๋องคังต้องการสั่งสอนคังเสว่มี่โดยไม่สนเลยว่ากำลังอยู่เบื้องหน้าขององค์รัชทายาทและจี้ซื่อจื่อ เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดขาวและอาบไปด้วยเลือดของบุตรี ในใจก็ราวกับถูกมีดกรีด จึงต้องรีบเติมน้ำมันลงในกองไฟ
“ท่านอ๋องเจ้าคะ เสี้ยเหอเสียเลือดมาก ใกล้จะเป็นลมแล้วนะเจ้าคะ หมอยังมาไม่ถึงอีกรึ หากเสี้ยเหอตายไป ข้าเองก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่...”
คังเสี้ยเหอก็ให้ความร่วมมือด้วยการก้าวถอยหลัง ราวกับใบไม้ที่อ่อนแอและกำลังถูกพัดปลิว “ท่านพ่อ...”
เชื้อเพลิงจากสองแม่ลูก ยิ่งเติมไฟแห่งความโกรธท่านอ๋องคังให้มากยิ่งขึ้น “คังเสว่มี่เลิกเล่นลิ้นเสีย บทลงโทษ นำบทลงโทษของบ้านมา ข้าจะตีเจ้าใจหยาบนี่ให้ตาย”
คำรามลั่น พร้อมกับหันหลังกลับไปคว้าบทลงโทษของบ้านมาไว้ในมือ และดึงเหยาเซิงเข้ามา
已经是最新一章了
加载中
