ตอนที่ 16 รับผิดชอบ

ต๭นที่ 16 รับผิดชอบ ประกายในดวงตาของเหยาเซิงแตกเป็นเสี่ยงราวกับก้อนน้ำแข็งที่ถูกมีเจาะ เธอมองท่านอ๋องคังที่มาพร้อมกับบทลงโทษของบ้าน โดยที่ไม่หนี ใบหน้าเล็กปราศจากความกลัว ริมฝีปากยังคงกล่าวพูดเสียดแทง “ท่านอ๋องคังเจ้าคะ ท่านเบิกตามองกว้างๆ นะเจ้าคะ คังเสี้ยเหอเป็นบุตรีของท่าน ข้าเองก็เป็นบุตรีของท่าน สิ่งที่ไหลอยู่บนหน้าผากของนางคือเลือด แล้วสิ่งที่ไหลอยู่บนหน้าข้านี่คือพิษอย่างนั้นรึ” ท่านอ๋องคังเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีข่มขู่ เมื่อดึงเหยาเซิงเข้าหาตัว แล้วพบว่าบุตรีไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อยก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ณ ตอนนั้นเมื่อโดนเหยาเซิงกระทบกระทั่งด้วยคำพูดที่ชัดถ้อยชัดคำ ราวกับโดนทุบเข้าที่หัว รูปร่างราวกับผู้ป่วยที่ถูกรถชน บทลงโทษของบ้านถูกกระชากกลับ แต่ปลายหางที่ยาวของแส้ไม่อาจควบคุมได้ กระแทกเข้าที่หน้าของเขาเองอย่างจัง จนใบหน้าปรากฏรอยเลือดฝาด ท่านอ๋องคังรู้สึกเจ็บปวดจนร่างสั่นเทา ราวกับความโกรธที่สุ่มอยู่ในอกต่างแห้งเหือดไปแล้ว สายตาจ้องมองที่บาดแผลบนหน้าผากของเหยาเซิงที่เลือดยังคงไม่แห้งไป ยังคงเป็นบาดแผลที่สดใหม่นัก ใจสั่นระรัว ไร้ความรู้สึกใดใดภายดวงตาสีนิลทั้งสองข้างของบุตรี แต่ความรู้สึกที่เอ่อล้นอยู่ในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกอับอาย ไร้ซึ่งความหวัง ไร้ซึ่งความอิจฉา ไร้ซึ่งความเคารพนับถือต่อผู้เป็นบิดา ภายในนั้นมีเพียงความเย็นชา ความผิดหวัง และความรังเกียจเพียงเท่านั้น ดวงตาของเขาสะท้อนดวงตาอีกคู่หนึ่ง ทันใดนั้นร่างกายก็แข็งเกร็ง มือพลันกระชับบทลงโทษประจำบ้านไว้มั่นอย่างไม่รู้ตัว บนใบหน้านั้นคือบาดแผลของความอับอาย และผสมไปกับความรู้สึกที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ “พ่อไม่ทันสังเกตบาดแผลที่หน้าผากของเจ้า เจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่” ทั้งหมดเกิดเพียงในชั่วพริบตาเท่านั้น เหยาเซิงหาได้สนใจความรู้สึกผิดของเขา ไม่คิดจะสนใจแม้แต่น้อย ในใจเธอมีเพียงแต่ความโกรธให้กับท่านอ๋องคังที่อยู่เบื้องหน้านี้เท่านั้น ประโยคแสดงความห่วงใย แต่มาช้าไปเสียแล้ว นางหัวเราะเสียงเย็น ชี้ไปที่บาดแผลบนหน้าผาก “เรียนท่านอ๋องคังที่เคารพ หน้าข้าเป็นสีเลือดหรืออย่างไร บาดแผลใหญ่ขนาดนี้เหตุใดท่านถึงมองไม่เห็นกัน คังเสี้ยเหอเลือดออกเพียงน้อยนิด ท่านถึงกับจะฆ่าข้า ทั้งข้าทั้งนางต่างเป็นสายเลือดของท่าน เหตุใดถึงได้กระทำต่างกันนัก ข้าเป็นเด็กลูกชู้ของท่านหรืออย่างไรกัน” “ไม่ ไม่ใช่ เสว่มี่ เจ้าคิดเช่นนั้นได้อย่างไร” เพื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของนาง นัยน์ตาของท่านอ๋องคังก็ฉายแววตื่นตระหนก ริมฝีปากสั่นเทา โบกมือไปมาอย่างร้อนรน และกล่าวอย่างเอาเป็นเอาตาย “ไม่ใช่ เสว่มี่ เจ้าเป็นบุตรีของพ่อและแม่ เป็นบุตรีที่รักยิ่ง” เหยาเซิงยังคงไม่ไหวติง แววตาอ่อนโยนฉายแววขบขัน “ในเมื่อท่านบอกว่าท่านเป็นพ่อแท้ๆ ของข้า เช่นนั้นก็ช่วยรับผิดชอบในบทบาทความเป็นพ่อของท่านด้วย ลืมตามองชายารองติงของท่านผู้นั้นให้ดีดี นางบอกว่ารักข้า ราวกับข้าเป็นบุตรีแท้ๆ ใช่หรือไม่ ท่านมองดู ชายารองติงตั้งแต่ที่มาถึงสวนดอกไม้หลังตำหนักนี่ ได้เห็นบาดแผลของข้าหรือไม่ ได้ไต่ถามด้วยความห่วงใยแล้วหรือไม่ ท่านลองมองดูคังเสี้ยเหออีกครา ข้าไม่ได้โดนทุบจนเกิดบาดแผลเล็กเช่นนั้น แต่ชายารองติงทำราวกับเป็นฆาตกรรมขั้นรุนแรง แล้วยังกล่าวว่าคังเสี้ยเหอกำลังจะตายอย่างนั้นรึ ท่านอ๋องคังเจ้าคะ ช่วยพิจารณาให้ถี่ถ้วนด้วยเถอะค่ะ” ใบหน้าของท่านอ๋องคังนิ่งงัน และหันกลับไปมองชายารองติงทันที เมื่อเห็นนางที่กำลังเช็ดบาดแผลให้กับคังเสี้ยเหอ และบนใบหน้านั้นก็เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย ชายารองติงเองก็ได้ยินคำพูดของเหยาเซิง ในใจเริ่มสั่นระรัว โดยธรรมชาตินางย่อมไม่สนใจบุตรีของผู้อื่นอยู่แล้ว แต่สำหรับนางที่ถูกขนานนามว่าเป็นผู้มีคุณธรรม จะต้องไม่หวั่นไหวกับคำไม่กี่ประโยคเช่นนี้ นางรีบหันหน้ากลับ น้ำใสคลออยู่ในสองตา และกล่าวอย่างโศกเศร้า “ท่านอ๋องเจ้าคะ ข้าไม่สนใจเสว่มี่เมื่อไหร่กัน ตั้งแต่เล็กจนโต เป็นข้าที่คอยดูแลนางและวี่จิ่นมิใช่หรือ ผู้คนในตำหนักนี้ต่างก็รู้กันถ้วนหน้า เมื่อครู่เสว่มี่ถูกแสงบดทับไว้ บาดแผลที่หัว ท่านอ๋องเองก็ไม่เห็นมิใช่หรือเจ้าคะ หากเรื่องนี้เป็นความผิดของข้า ข้าก็ยอมรับผิดแต่โดยดี แต่เหตุใดถึงต้องตีเสี้ยเหอกัน เสี้ยเหอทำอะไรผิดอย่างนั้นรึ”