ตอนที่ 18 พยานคือใคร

ต๭นที่ 18 พยานคือใคร เหยาเซิงเมื่อเห็นท่าทางของชายารองติง ในใจก็อดที่จะแค่นเสียงเย็นไม่ได้ ลบบาดแผลที่หัวและยิ้มเย็น “เช่นนั้นคงต้องวานท่านอ๋องคังไต่สวน สาวใช้สี่เอ๋อร์ผู้นี้ นางกล่าวว่าได้รับคำสั่งจากชายารองติง ให้พาข้าไปยังห้องโถงเพื่อร่วมงานฉลอง แต่เหตุใดถึงพามาที่ทะเลสาบ แล้วใช้หินกะทุบข้าให้ถึงแกความตายกัน” ในใจชายารองติงเต็มไปด้วยความพอใจในตัวสาวใช้ผู้นั้น นางรู้ว่าคังเสว่มี่ต้องกล่าวถึงนาง แต่เมื่อสี่เอ๋อร์ตายไปแล้ว นางยังจะต้องกลัวอะไรอีกรึ แสร้งทำท่าทางน่าสงสาร แล้วกล่าวเสียงเบา “ในเมื่อสี่เอ๋อร์สิ้นแล้ว เสว่มี่กล่าวเช่นไร ก็ไร้ทางตรวจสอบมิใช่หรือเจ้าคะ ถึงแม้เจ้าจะเข้าใจแม่ผิด แต่ก็ไม่ควรนำคนตายมาพูดถึงมิใช่รึ” อ๋องคังเหลือบมองศพในทะเลสาบ ใบหน้าเกิดความสับสน “เสว่มี่ สี่เอ๋อร์ตายไปแล้ว หมดหนทางหาหลักฐานไปแล้ว” เหยาเซิงคอยเฝ้ามองปฏิกิริยาของชายารองติงอยู่ตลอด เมื่อเห็นท่าทางของนางก็รู้ว่าย่อมไม่ใช่เรื่องที่ดีเป็นแน่ เธอยิ้มเย็น เธอกล้าที่จะพูด ย่อมไม่ใช่การใช้เรื่องของคนตายอยู่แล้ว “จะตรวจสอบไม่ได้ได้อย่างไรกัน ในเมื่อเวลานั้นมีพยานอยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นอีกตั้งหนึ่งคน” พยานรึ จี้อี้เลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาสีนิลกวาดมอง สายตาจับจ้องร่างของเหยาเซิง ในใจเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี แต่มุมปากกลับโค้งขึ้น เป็นรอยยิ้มบางๆ ราวกับหมอกควัน “พยานรึ” ไม่เพียงท่านอ๋องคังที่ชะงัก แม้แต่ชายารองติงเองก็นิ่งไป สี่เอ๋อร์ตายแล้ว ยังจะมีพยานจากที่ไหนกัน เหยาเซิงแย้มยิ้ม รอยยิ้มช่างสดใสราวกับดอกไม้ที่ได้รับแสงแดด และชี้ไปยังจี้อี้ที่ยื่นอยู่ข้างๆ ท่านอ๋องคัง “ท่านจี้ซื่อจื่อเองก็อยู่ที่นี่ เขาเหมาะสมที่จะเป็นพยานยิ่งนัก” จี้อี้แย้มยิ้ม สุดท้ายเด็กสาวก็ใช้ประโยชน์จากเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นสายตาอ่อนโยนราวกับดอกไม้ ก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังจะก่อการร้าย มองตามนิ้วของเหยาเซิง แต่เดิมไป๋หลี่รุ่ยคิดว่านางชี้มาที่ตน ยังคิดอยู่เลยว่านางช่างโง่เขลานัก ตัวเขาจะไปเป็นพยานให้กับนางได้อย่างไรกัน ใครจะไปคาดคิดกัน ว่าแท้จริงแล้วนางชี้ไปที่จี้อี้ หาได้ต้องการให้เขาเป็นพยานไม่ ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นผ่านเข้ามาในใจ สายตามองใบหน้าที่ไม่แยแสต่อสิ่งใดของเหยาเซิง ความรังเกียจทอประกายทางสายตา แต่ที่มีมากกว่าคือความโมโห ในใจของไป๋หลี่รุ่ยเผยยิ้มเย็น ต้องการให้จี้อี้เป็นพยาน ไม่รู้นิสัยของจี้อี้เลยหรือไร ท่วงท่าสง่างามอันสูงส่งราวกับก้อนเมฆที่จับต้องไม่ได้บนท้องนภา แต่แท้จริงแล้วเนื้อในนั้นไม่แยแสใครสักคน บอกว่าเย็นชาอย่างสง่างาม แท้จริงจี้ซื่อจื่อผู้นี้เป็นเพียงคนเลือดเย็นผู้สูงส่งก็เท่านั้น คิดให้จี้อี้เป็นพยาน เป็นเขาเสียยังจะดีกว่า โอกาสยังมีความเป็นไปสูงยิ่งกว่าเสียอีก ไม่เพียงแต่ไป๋หลี่รุ่ยที่คิดเช่นนั้น แม้แต่ชายารองติง เมื่อหลุดมาจากความตกตะลึง พลันได้ยินชื่อของจี้อี้ ดวงตาก็เผยแววเย้ยหยัน แน่นอน ท่าทางของไป๋หลี่รุ่ยและชายารองติงก็ไม่สามารถหลุดรอดไปจากสายตาเหยี่ยวของจี้อี้ได้ เขาเพียงยิ้มน้อยๆ สายตาสั่นไหวยามเมื่อมองใบหน้าของเหยาเซิง ชายเสื้อคลุมสีม่วงอ่อนพลิ้วไหวไปกับสายลม แสงแดดตกกระทบร่างของเขา ส่องหยกสีขาวตรงหน้าผากจนเป็นประกาย ใบหน้าหล่อเหลาเปล่งประกายงดงาม เขาเดินไปออกจากข้างกายท่านอ๋องคัง ไปหยุดยืนที่ข้างกายของเหยาเซิง ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มอ่อน สายตาประสานกับสายตาของเหยาเซิง และกล่าวด้วยเสียงทุ้มนุ่มอันไพเราะ “มี่เอ๋อร์ เจ้าอยากให้ข้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกไปอย่างนั้นรึ” คนรอบข้างคงนึกถึงเพียงเรื่องที่สี่เอ๋อร์ลงมือทำร้าย มีเพียงเหยาเซิงที่รู้ แต่แท้จริงหมายถึงเรื่องที่เห็นเธอฆ่าคนต่างหาก แค่การเสแสร้ง ใครจะไปทำไม่ได้กัน เธอผู้นี้เป็นถึงนักแสดงเหรียญทอง ไม่ได้แสดงมานานเกือบลืมไปสิ้นแล้ว