ตอนที่ 19 ชายหนุ่มตัวละครลับผู้ทรงคุณภาพ

ต๭นที่ 19 ชายหนุ่มตัวละครลับผู้ทรงคุณภาพ เหยาเซิงแย้มยิ้ม เมื่อผสมกับรอยเลือด จึงดูอ่อนแอไปทันตา “ณ ยามนั้นมีเพียงท่านจี้ซื่อจื่อที่อยู่ในเหตุการณ์ หากท่านจี้ซื่อจื่อไม่แถลงไข ผู้คนที่หลงทางคงไร้หนทางแก้ไข จึงต้องหาทางอื่นไปแทนเจ้าค่ะ” ความหมายของประโยคนี้มีเพียงคนสองคนที่รับรู้ หากจี้อี้ไม่ช่วยเธอ ก็อย่าหวังว่าจะหนีรอดไปได้ จี้อี้สัมผัสได้ถึงความแปลกแยกและความเฉยเมยยามมองรอยยิ้มของนาง ทันใดนั้นก็นึกถึงเหตุการณ์ที่คล้ายกันขึ้นมา จ้องมองรอยยิ้มอ่อนโยนของนางราวกับรอยยิ้มนี้อาจจะถูกลมพัดปลิวไป ในใจพลันสั่นไหวด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ เขาก้มหัวลอบหัวเราะเบาๆ ดวงตาเหยี่ยวพลันสั่นไหวและเปล่งประกาย ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาท่ามกลางสายตาตกตะลึงของผู้คน หยกขาวตรงหน้าผากพลันเปล่งประกาย ก่อนจะถอนหายใจอย่างแผ่วเบา “คราแรกข้าเองก็ไม่อยากพูด แต่ต้องมาเห็นมี่เอ๋อร์ถูกปรักปรำเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่อาจทนได้ ในยามนั้นข้ามาเดินเล่นที่สวนข้างหลังนี้ จากนั้นก็เห็นสาวใช้ผู้ชั่วร้าย นางกล่าวว่าได้รับคำสั่งมาจากเจ้านาย ดังนั้นยามนั้นจึงร้อนรน...” ประโยคนี้ค่อนข้างยุ่งยาก แต่เต็มไปด้วยทักษะการพูดที่แสนชาญฉลาด เหยาเซิงเมื่อได้ฟังเช่นนั้น ในใจอดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปมา เยี่ยม คราแรกคิดเพียงจะใช้ประโยชน์จากตัวละครลับผู้นี้ แต่ไม่คิดว่าจะถูกเขาใช้ประโยชน์เช่นกัน สายตาของท่านอ๋องคังในยามนี้เต็มไปด้วยความซึ้งใจ มั่นใจไปเต็มอกแล้วว่าที่จี้อี้ไม่ยอมบอกเหตุผลที่ฆ่าสี่เอ๋อร์ เป็นเพราะต้องการปกปิดเรื่องสาวใช้พยายามฆ่าในตำหนักอ๋องคัง และเรื่องชายารองปองร้ายบุตรีของตน เมื่อท่านอ๋องคังฟังจนจบ สีหน้าก็พลันแปรเปลี่ยน สายตายามมองจี้อี้เต็มไปด้วยความเวทนา “เหตุที่ท่านซื่อจื่อไม่ยอมอธิบาย แท้จริงแล้วเพราะเรื่องราวในครานี้ยังคงมีเหตุผลอื่นซ่อนอยู่ด้วย ช่างอับอายยิ่งนัก การที่ท่านซื่อจื่อต้องมาพบเห็นเรื่องราวที่น่ารังเกียจแล้วยังช่วยปกปิดมันไว้ ข้าต้องขอโทษด้วยจริงๆ” “เรื่องเล็กน้อย อย่าได้เก็บมาใส่ใจเลย” จี้อี้ยิ้มอย่างเกียจคร้าน รอยยิ้มสูงส่งราวกับนี่หาใช่การฆ่าคนไม่ แต่เป็นการช่วยชีวิตเสียต่างหาก สายตาของเขาเหลือบมองเหยาเซิง นัยน์ตาดูล้ำลึก ก่อนจะกล่าวเสียงนุ่ม “เมื่อเรื่องราวคลี่คลายแล้ว เช่นนั้นท่านอ๋องคังโปรดแถลงไขแก่มี่เอ๋อร์ด้วย” ถึงแม้เขาจะยิ้มถึงดวงตา แต่เหยาเซิงกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นยามที่สายตาของจี้อี้ลอบมองมาที่เธอ มันเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บจนผิวของเธอสัมผัสได้ คนโฉดเมื่อถูกใช้ประโยชน์ย่อมไม่พอใจเป็นแน่ สายตาในตอนนี้คงกำลังรอคอยโอกาสคิดบัญชีกับเธอเป็นแน่ ในตอนที่กำลังใช้ความคิดอยู่ ทันใดนั้นเสียงตื่นตระหนกของชายารองติงก็ดังแทรกขึ้นมา ตะโกนใส่ท่านอ๋องคังว่า “ท่านอ๋องเจ้าคะ ข้าไม่ได้สั่งให้คนรับใช้ไปลอบทำร้ายเสว่มี่นะเจ้าคะ ท่านอย่าได้เชื่อคำพูดพล่อยๆ จากปากสาวใช้ผู้นั้นนะเจ้าคะ” ท่านอ๋องคังเบือนหน้ามองใบหน้าที่ร้อนรนของนาง กวาดสายตามองบาดแผลที่หน้าผากที่ลึกของเหยาเซิง ใบหน้าก็เผยถึงอาการโมโห “เจ้าหมายถึง ไม่ท่านจี้ซื่อจื่อก็เป็นเสว่มี่ที่ซื้อสาวใช้ข้างกายของเจ้า ให้นางพูดสองประโยคนั้น ก่อนที่จะฆ่านางตาย เพื่อปรักปรำเจ้าอย่างนั้นรึ” ชายารองติงเหลือบมองจี้อี้ ในใจสั่นสะท้าน แต่ก็กดความกลัวลงไป และพยายามแก้ตัว “บางทีท่านจี้ซื่อจื่ออาจฟังผิดไปนะเจ้าคะ ตัวข้านั้น...” ดวงตาท่านอ๋องคังวาวโรจน์ และตวาดแทรกคำพูดของนางทันที “ไร้สาระ หากจี้ซื่อจื่อไม่ลงมือ ผู้ที่นอนอยู่ตรงนั้นในตอนนี้อาจเป็นเสว่มี่ไปแล้ว สี่เอ๋อร์เป็นสาวใช้ที่อยู่ข้างกายเจ้ามานานหลายปี จะเป็นผู้อื่นที่สั่งการไปได้อย่างไร เป็นเจ้าวานคนไปฆ่าเสว่มี่ ความจริงอยู่ต่อหน้า เจ้ายังไม่ยอมรับอีกหรือ” ลอบฆ่าบุตรี โทษย่อมไม่เบา เหตุใดชายารองติงจะไปยอมรับกัน แม้จะโดนด่าทอแต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งนางได้ นางมีไม้ตายอย่างใบหน้าที่โศกเศร้าและน้ำตาราวไข่มุกอยู่ “ท่านอ๋องเจ้าคะ จี้ซื่อจื่อเป็นเพียงคนนอก เขาจะพูดอะไรท่านก็เชื่ออย่างนั้นรึ ข้าอยู่ข้างกายท่านมานับสิบปี ข้าช่วยท่านดูแลตำหนัก ใช้ทั้งแรงกายและแรงใจ แต่ท่านกลับไม่เชื่อข้าแม้แต่คำ เสว่มี่ที่เงียบมาโดยตลอด ทันใดนั้นก็หันไปร่วมมือกับท่านจี้ซื่อจื่อกันโยนความผิดมาให้ข้า ท่านไม่เกิดความข้องใจแม้แต่น้อยเลยหรือเจ้าคะ ไม่แน่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเสว่มี่และท่านจี้ซื่อจื่อ...”