ตอนที่ 20 เด็กสาวที่จากไป

ต๭นที่ 20 เด็กสาวที่จากไป “ปากไม่มีหูรูด กล่าวได้น่ารังเกียจนัก ช่างไม่เข้าหูเสียจริง” ดวงตาท่านอ๋องคังแดงก่ำ ยกมือสะบัดลงบนใบหน้าของชายารองติง เพื่อหยุดปากของเธอ และด่าสาดด้วยแรงอารมณ์ “ติงอวี่หรง หากเจ้าไม่ต้องการดูแลเรื่องภายในตำหนักก็แค่บอกข้ามาตามตรง ยังมีหญิงสาวที่เต็มใจอยู่ภายในตำหนักอีกมากมาย หากเจ้ายังกล้าแว้งกัดเสว่มี่อีกเพียงหนึ่งประโยค อย่าได้แปลกใจหากข้าจะหลงลืมเรื่องราวที่ผ่านมา” แรงตบนั้นถึงกับทำให้ชายารองติงล้มลงไปกองกับพื้น หัวไปทางหางไปทาง นางลืมแม้แต่การร้องไห้ ดวงตาจ้องมองท่านอ๋องคัง เย็นวาบไปทั้งใจ นางดูแลตำหนักมานานนับปี แต่สิ่งที่ตอบแทนกลับเป็นประโยคที่ว่า “ยังมีหญิงสาวที่เต็มใจอยู่ภายในตำหนักอีกมากมาย” นางที่อยู่ในใจเขา ช่างแตกต่างจากหญิงสาวที่เขาเคยพบพาน คงไม่พ้นเพื่อตำแหน่งและฐานะอันทรงเกียรติในตำหนัก อย่างการได้ขึ้นเป็นชายารอง แม้จะช่วยเขาดูแลบุตรและบุตรีของผู้อื่น ทั้งช่วยดูแลงานต่างๆ ภายในตำหนักอ๋อง แต่สุดท้ายแล้วก็แค่นางในห้อง ตำแหน่งพระชายา เขาจะมอบให้กับหญิงสาวที่ได้จากไป ตลอดกาล และตลอดไป คังเสี้ยเหอกำลังให้หมอรักษาบาดแผลอยู่ที่ศาลา ในตอนที่กำลังลงยา นางเห็นมารดาผู้ให้กำเนิดถูกตบตี จึงดันร่างของสาวใช้ออก ถลกกระโปรงแล้วรีบปรี่เข้าไปทันที จ้องมองเหยาเซิงด้วยความเกลียดชัง ก่อนจะคุกเข่าลงโอบร่างของชายารองติง ใบหน้าเล็กเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา “ท่านพ่อ ท่านแม่ทำอะไรผิดไปหรือเจ้าคะ เพียงเพื่อสาวใช้ที่ตายไปเพียงคนเดียว ท่านถึงกับต้องตบตีท่านแม่เลยรึ ยามนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำพูดของจี้ซื่อจื่อและพี่ใหญ่นั้นจริงหรือไม่ ก็ตัดสินไปแล้วว่านั่นคือความจริง ตอนนี้พี่ใหญ่ก็ปลอดภัยดีแล้วมิใช่รึ ท่านยังต้องลงไม้ลงมือทำไมกัน” “ข้าถูกปองร้ายแต่เพียงยังไม่ถึงตาย ดังนั้นจึงถูกรังแก ครานี้พอเรื่องของแม่เจ้าถูกเปิดโปง เพียงตบหน้าเท่านั้น เหตุใดเจ้าถึงกรีดร้องโวยวายทำไมกัน หรือจะให้ข้าขอบคุณพวกเจ้าที่ต้องการฆ่าข้าอย่างนั้นรึ จนทำให้คนใบ้เยี่ยงข้า โกรธจนถึงขั้นสุดและเปิดปากเรียกร้องขึ้นมาบ้าง” ใบหน้าของเหยาเซิงไร้ความรู้สึก สายตาที่มองคังเสี้ยเหอนั้นราวกับหิมะที่เย็นเยียบ ราวกับจะหยิบก้อนหินขึ้นมาทุบได้อีกทุกครา สายตาเช่นนี้ ช่างน่ากลัวนักภายในสายตาของคังเสี้ยเหอ ร่างกายเย็นเฉียบ รู้สึกปวดที่บาดแผลขึ้นมาอีกครา ไม่อาจพูดอะไรอีกได้แม้แต่ประโยคเดียว ท่านอ๋องคังเมื่อได้ยินคำพูดของคังเสี้ยเหอ ก็อดที่จะสงสารบุตรีผู้นี้ขึ้นมาไม่ได้ แม้จะถูกปองร้าย แต่ก็ยังสามารถโต้แย้งกับเสี้ยเหอได้ วันเวลาที่ไม่ได้พบพานกัน จึงไม่รู้ว่าบุตรีผู้นี้ผ่านไปแต่ละวันได้อย่างไร ไม่แปลกใจกับบุตรีผู้ที่ไม่เคยมีปากมีเสียงในวันวาน กลับกลายเป็นคนพูดมากขึ้นมาในวันนี้ ปวดร้าวอยู่ในอก ท่านอ๋องคังจ้องมองชายารองติงและคังเสี้ยเหออย่างกรุ่นโกรธ แล้วยกมือขึ้น “เสี้ยเหอ หุบปากซะ เมื่อครู่ที่เจ้าแสร้งว่าพี่ใหญ่เจ้าทำเจ้าได้บาดเจ็บสาหัส ข้ายังหาได้สอบสวนไม่ ใครก็ได้ มาลากชายารองติงไป...” หาท่านแม่ไม่ไปปรากฏตัวในงานเลี้ยง เพียงครึ่งชั่วยาม ย่อมกลายเป็นขี้ปากของกลุ่มขุนนางหญิงชนชั้นสูงเป็นแน่ คังเสี้ยเหอเอ่ยปากขึ้นมาอย่างอดไม่ไหว “ท่านพ่อ ข้างนอกนั่นยังคงจัดงานฉลองอยู่นะเจ้าคะ ภรรยาท่านอื่นยังคนรออยู่ที่ข้างนอกนั่น” ดวงตาคู่สวยมองไปที่ไป๋หลี่รุ่ยอย่างคาดหวัง นัยน์ตานั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและวิงวอน ก่อนหน้านั้นไป๋หลี่รุ่ย ไม่ได้ให้ความสนใจการฉากที่ขมขื่นนี่เลยแม้แต่น้อย แต่กลับไปสนใจที่จี้อี้ที่เรียก “มี่เอ๋อร์” ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน จี้อี้กับคังเสว่มี่ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เหตุใดถึงได้เรียกกันอย่างสนิทสนมถึงเพียงนั้น ยามที่คังเสว่มี่ถูกใส่ร้ายว่าเป็นฆาตกร ทันใดนั้นจี้อี้ก็เผยตัวออกมา และยังออกมาเป็นพยานให้แก่นางอีก เกรงว่าทั้งสองคนน่าจะสนิทสนมกันมาเนิ่นนานแล้ว ไม่รู้เพราะเหตุอันใด ไป๋หลี่รุ่ยนึกคิดถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง ในใจพลันเกิดความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ปรากฏขึ้นมา รู้สึกว่าตนนั้นได้ถูกคังเสว่มี่เมินเฉยไปเสียแล้ว ทั้งที่แต่เดิมไม่เคยเห็นว่าที่พระมเหสีของตนอยู่ในสายตามาก่อน ยามนั้นพอได้เห็นสายตาของคังเสี้ยเหอ สายตาที่คาดหวังช่วยลบล้างความอึดอัดภายในใจของเขาให้หายไป เมื่อเทียบกับคังเสว่มี่ สายตาคาดหวังจากคังเสี้ยเหอนั้นเป็นอะไรที่เขาชื่นชอบเสียมากกว่า เขาพยักหน้าเล็กน้อย ยืดตัวเผยท่วงท่าที่สง่าแล้วกล่าวกับท่านอ๋องคัง “วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของท่านอ๋อง แขกเหรื่อต่างก็มารอกันที่ห้องโถงแล้ว หากชายารองติงไม่อยู่ ทั้งคุณหนูใหญ่และคุณหนูสามต่างก็ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถไปเข้าร่วมได้ ข้าเกรงว่านั่นจะไม่เหมาะสมเท่าไร่นัก”