ตอนที่ 21 ทำให้มือเจ้าสกปรก

ต๭นที่ 21 ทำให้มือเจ้าสกปรก อ๋องคังขยับริมฝีปากเล็กน้อย “ในพระตำหนักไม่มีชายาเอก ชายารองติงมีสถานะสูงสุด งานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่อย่างนี้ ไม่ควรให้บ่าวที่ไม่สามารถเป็นหน้าเป็นตาได้ไปยืนต้อนรับ ไปเป็นตัวตลกของคนอื่นๆ” หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก มองชายารองติงอย่างเย็นชา “ยังไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก แล้วรีบไปต้อนรับแขกด้านหน้าด้วยล่ะ” คำพูดของอ๋องคังนั้นไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่ากำลังโมโหอย่างมาก ชายารองติงรู้สึกไม่พึงพอใจมากนัก แต่ทำได้แค่ลุกขึ้น จับใบหน้าที่นูนบวม คำนับจี้อี้และไป๋หลี่รุ่ย แล้วเดินไปตรงลาน เหยาเซิงมองดูฉากนี้ และยิ้มเยาะในใจ แต่รู้สึกเจ็บหน้าผาก พลันม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วเช็ดตรงหน้าผาก แต่ระหว่างนั้นได้ถูกมือหนึ่งดึงเอาไว้ เมื่อหันไปมอง ก็เจอกับใบหน้าอันสดใสและสวยอย่างหาที่ไหนไม่ได้อีกของจี้ซื่อจื่อ “อย่าใช้แขนเสื้อเช็ด หากแผลติดเชื้อ จะกลายเป็นแผลเป็น” เสียงไพเราะนี้ออกมาจากริมฝีปากอันบางของจี้อี้ เขาถือผ้าขาวดั่งเมฆในมือ และวางผ้าบนหน้าผากนางอย่างช้าๆ ท่าทางอ่อนโยน มีกลิ่นแห่งความบริสุทธิ์ ลมอุ่นๆพัดโชยมา แขนเสื้อกว้างใหญ่ที่มีกลิ่นหอมบริสุทธิ์แตะที่ใบหน้า อ่อนนุ่มราวกับเมฆก้อนหนึ่ง ชายรูปงามรอบๆต่างพากันเพลิดเพลินกับสถานการณ์ตรงหน้า แม้แต่เหยาเซิงเองก็คิดว่า สถานการณ์แบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ แม้แต่นาง ก็รู้สึกใจเต้นตาม หากทะลุมิติมาก็ได้เจอกับฉากที่ชายรูปงามเช็ดหน้าให้นาง นางจะต้องรู้สึกดีกว่านี้อย่างแน่นอน เหยาเซิงมองไปที่ชายเสื้อที่สกปรกของตัวเอง และไม่ได้หลีกหนีผ้าเช็ดหน้าของจี้อี้ แม้ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ตนเป็นผู้ใช้ใบหน้านี้ หากเป็นแผลเป็นจากสิ่งสกปรก มันไม่คุ้มค่าเสียเลย มองดูผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น ดูสะอาดและปลอดภัย และนางเองก็ไม่รู้สึกเก้อเขินแม้แต่น้อย “อื้อ เบาๆหน่อยน่ะ อย่าใช้แรงมากเกินไป ถ้าสะเก็ดเลือดแตกอาจทำให้เลือดไหลได้ และเป็นแผนเป็น......” จี้อี้เห็นเหยาเซิงหลับตาลง ไม่ชัดขืนตนที่เช็ดหน้าให้นางแม้แต่น้อย และยังคอยสั่งการเขา ดวงตาเป็นประกาย ดูชัดเจนมากยิ่งขึ้น รอยยิ้มตรงมุมปากก็สง่างามมากขึ้น แต่มองไม่ชัดนัก “ช่วยเช็ดให้ก็มากพอแล้ว ทำท่ารังเกียจไปได้ ผ้าเช็ดหน้าของข้าสะอาดกว่าของบางคนเสียอีก” บอกตามตรง ท่าทางของจี้อี้อ่อนโยนยิ่งนัก ผ้าผืนนั้นก็ดีมาก บวกกับปลายนิ้วที่ค่อนข้างเย็นนั้น ช่วยบรรเทาความเจ็บตรงหน้าผากลงอย่างมาก นางเงยหน้าขึ้นมอง เห็นมือที่กำลังจับผ้าเช็ดหน้า ชายเสื้อไหลลงเรื่อยๆ เผยให้เห็นข้อแขนอันสมดุล นิ้วมือเป็นดั่งหยกขาว เมื่ออยู่กับผ้าผืนนั้นแล้ว แทบจะกลายเป็นสิ่งเดียวกัน เสมือนงานศิลปะที่มีราคา นางอดไม่ได้ที่จะก้มมองมือเล็กๆของตน มือเปื้อนโคลน สีผิวค่อนข้างเข้ม ผอมแห้งเหมือนต้นไผ่ท่อนเล็กๆ พลันรู้สึกโมโหเล็กน้อย จึงยกมือขึ้นและเช็ดบนมือที่ขาวดั่งหยกขาวสองที มือผู้หญิงของนางยังสวยไม่เท่ามือผู้ชายอย่างเขา ไม่ยุติธรรมเสียเลย ยิ่งไปกว่านั้นคือผิวของเขามีความละเอียดมาก เหมือนผ้าไหมที่ดีที่สุด ไม่ได้ๆ ต้องทำให้สกปรกมากกว่านี้ หลังมือถูกมือสกปรกเล็กๆถูไปมาหลายครั้ง จนเปื้อนด้วยโคลน จี้อี้รู้สึกตกใจ และมองดูรอยดำที่คล้ายกับเล็บสุนัข พลันขมวดคิ้วอย่างไม่คุ้นชินนัก จากนั้นก็มองไปที่หญิงสาวตรงหน้าที่สีหน้าไม่พอใจนัก นางขมวดคิ้วเล็กน้อย ปลายจมูกที่บิดขึ้นนั้น มาพร้อมกับความโง่ที่อธิบายไม่ถูก เขาหัวเราะเบาะๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะน่าฟังว่า “นางตัวดี เจ้าเหมือนเด็กจริงๆเลย” เขายิ้มตาหยี พลันทำให้โลกทั้งใบสดใสขึ้น แม้จะเคยเห็นชายรูปงามนับไม่ถ้วน เหยาเซิงมองเขาอย่างไม่ละสายตา และถอนหายใจในใจ ชายหนุ่มที่ดูดีอย่างนี้ เรียกได้ว่าเป็นปีศาจของประเทศชาติ ดูแล้วพลันตราตรึงในใจ