ตอนที่ 23 ความอันตรายมาเยือน

ต๭นที่ 23 ความอันตรายมาเยือน จากนั้นก็มองไปทางเหยาเซิง มองนางที่เนื้อตัวสกปรก แม้คราบเลือดบนหน้าผากจะถูกเช็ดแล้ว แต่ก็ยังทิ้งรอยแผลไว้ และตะโกนออกไปว่า “เสว่มี่ เจ้ากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วตามมาโถงด้านหน้า” เหยาเซิงมองดูผ้าซาตินที่ถูกโยนทิ้งไปอย่างเสียดาย หากตอนนี้อยู่ในยุคใหม่ ต้องมีค่ามากเพียงใด นางคิดในใจไปและฟังอ๋องคังพูดไป แล้วหันกลับไปมองอย่างนิ่งๆ สายตาดูไม่มีอะไร และยิ้มอ่อน “ข้าไม่สบาย ไม่ไปร่วมงานฉลองแล้วล่ะ” บุตรสาวดูไม่มีความรู้สึกใดๆ ราวกับคนแปลกหน้า แต่เขาก็ได้ตะโกนออกไปว่า “ถ้าอย่างนั้นเสด็จพ่อให้หมอไปดูอาการเจ้าเสียหน่อยเป็นไง” เหยาเซิงถลึงตาใส่คังเสี้ยเหอหนึ่งที ทำให้หมอในสำหนักรู้สึกตกใจ แล้วพูดขึ้นอย่างไม่สนใจว่า “เกรงว่าหมอจะไม่ว่าง อ๋องคังไปจัดการกับงานฉลองของตนดีกว่า ข้าไม่รบกวนท่านแล้วล่ะ” คำพูดนี้เป็นเหมือนมีดเล่มหนึ่ง อ๋องคังหน้าซีดในทันที ลูกสาวเรียกตนว่าอ๋องคังตั้งแต่เมื่อครู่ ช่างทำให้เขาผิดหวังเสียจริง เขามองคังเสี้ยเหอหนึ่งที และหันไปพูดกับบ่าวในบ้านว่า “นำตราของข้า ไปเชิญหมอหวางหลวงมาดูแผลบนหน้าผากของคุณหนูเสียหน่อย อย่าให้เป็นแผลเป็นเป็นอันขาด” คังเสี้ยเหอหน้าซีด และลุกขึ้นยืนทันที หมอไปถูกแผลของนาง นางถลึงตาใส่เขาหนึ่งที จากนั้นหันไปจ้องเหยาเซิงอย่างรวดเร็ว สองตาแทบจะพ่นไฟออกมายังไงอย่างงั้น นางเองก็ได้รับบาดเจ็บตรงหน้าผากแท้ๆ เสด็จพ่อกลับเชิญมาเพียงหมอในตำหนัก คังเสว่มี่บาดเจ็บ กลับเชิญหมอหลวง ท่านแม่พูดไม่มีผิด หากคังเสว่มี่ยังอยู่ นางจะไม่ได้รับสิ่งดีๆใดๆทั้งนั้น งานวิวาห์กับไท่จื่อเตี้ยนเสี้ยก็เช่นกัน วันนี้ตนได้รับบาดเจ็บ เสด็จพ่อก็สองมาตรฐานกับตน ไป๋หลี่รุ่ยมองคังเสี้ยเหอหนึ่งที และมองไปทางคังเสว่มี่อีกหนึ่งที เมื่อก่อนเคยได้ยินว่าคนที่อ๋องคังตามใจมากที่สุดคือคุณหนูซานในตำหนัก แต่มาวันนี้ เหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น ดูเหมือนในตำหนักอ๋องคัง ยังมีอีกหลายเรื่องที่ทำให้นางต้องขบคิด เพียงแต่คังเสว่มี่นี้...... ดวงตาของไป๋หลี่รุ่ยถูกปิดด้วยหมอกบางๆหนึ่งชั้น ทำให้มองความรู้สึกข้างในไม่ออก เหยาเซิงเก็บสีหน้าของผู้คนไว้ในใจ และยิ้มในใจ ตำหนักอ๋องคังนี้ไม่ใช่ที่ที่ง่ายอย่างแน่นอน สำหรับนางน่ะ ใครดีกับนางเพียงเล็กน้อย นางสามารถดีกลับคืนไปสิบเท่า แต่ถ้าไม่ นางก็ไม่มีปัญหาใดๆ แสงเจิดจ้า สะท้อนวงกลมด่างสีทองตรงหน้า ทำให้เหยาเซิงรู้สึกเวียนหัว เลือดออกเยอะอย่างนั้น ไม่เวียนหัวสิแปลก นางรู้สึกว่าตัวเองกลับไปนอนพักผ่อนเสียหน่อยจะดีกว่า เข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้าแล้วค่อยว่ากันอีกที หากใช้สมองหนักเกินไป จะทำให้ปวดหัว คิดถึงตรงนี้ นางใช้ข้อมูลในความทรงจำ คำนับผู้ชายสามคนที่อยู่ตรงหน้า “ไท่จื่อ ซื่อจื่อ อ๋องคัง ข้าไม่ค่อยสบาย กราบลาก่อนล่ะ” ไป๋หลี่รุ่ยเห็นนางไม่มีการเสแสร้งใดๆ ทุกอย่างเป็นไปอย่างธรรมชาติ ขยิบตาเล็กน้อย กี่เพ้าไท่จื่อสีเหลืองสว่างผ่านเลยไปอย่างทื่อๆ พร้อมกับความหดหู่ แล้วเดินไปยังโถงด้านหน้า อ๋องคังถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และมอบหมายให้คนเอาร่างในทะเลสาบออกมาแล้วไปจัดการให้เรียบร้อย แล้วมอบหมายเรื่องอื่นๆอีกนิดหน่อย ส่วนจี้อี้นั้นมองดูร่างผอมบางที่อยู่ข้างหน้า เห็นนางฝีท้าวหนักแน่น มองซ้ายทีขวาทีไปยังรอบๆ ยกมุมปากขึ้นและยิ้มออกอย่างช้าๆ แล้วร้องออกไปว่า “คังเสว่มี่” เหยาเซิงเพลิดเพลินกับทิวทัศน์อันสวยงามรอบๆตัว ชื่นชมกับสถาปนิกในสมัยโบราณ ออกแบบสวนได้ละเอียดอะไรอย่างนี้ ทุกย่างก้าวล้วนมีทิวทัศน์ที่แตกต่างกันรองรับอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงไพเราะเสนาะหูส่งมาจากด้านหลัง น้ำเสียงดั่งสายลมที่พัดเข้าไปในทุ่งดอกไม้ ทำให้คนฟังรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก คังเสว่มี่รึ คังเสว่มี่เป็นใครล่ะ เพียงครู่เดียว เหยาเซิงหยุดชะงัก นางปิดแผลตรงหน้าผาก สีหน้าซีดเซียว และหันกลับไปอย่างไม่พอใจนัก สีหน้าดูรำคาญใจ “เรียกข้าทำไมกัน มีเรื่องอะไรอีกรึ” อัพเดทครั้งหน้า วันที่ 8 ธ.ค. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน