ตอนที่ 24 การลองใจของเขา

ต๭นที่ 24 การลองใจของเขา ครู่นั้น เหยาเซิงเห็นตาของจี้อี้เปลี่ยนไปเหมือนคลื่น เขายิ้มเล็กน้อย ดวงตาที่เรียวยาวช่วยเพิ่มความเจิดจ้าในความสง่า “มี่เอ๋อร์ อย่าให้แผลโดนน้ำ ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นแผลเป็น” เขาพูดจบ พลันยิ้มอย่างสง่า หันหลังกลับ แล้วตามอ๋องคังไป “ท่านอ๋อ ข้ารู้สึกว่า เสว่มี่เป็นชื่อที่ดีมาก” อ๋องคังหันไปมองเหยาเซิงหนึ่งครั้ง ผงกหน้าอย่างประหลาดใจเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับจี้อี้ว่า “ใช่แล้ว ดีมาก......” สายลมพัดผ่าน เกสรปลิวว่อน ทำให้เงาหลังสีม่วงอ่อนนั้นดูน่าเกรงขามกว่าเดิม ช่างสง่าจนหาที่เปรียบมิได้ ราวกับเมฆสีม่วงในหิมะ สง่าผ่าเผยและเป็นเอกลักษณ์ แต่เหยาเซิงไม่มีอารมณ์ชื่นชมกับภาพนั้น นางเคลื่อนมือที่จับหน้าผากลงอย่างช้าๆ และหยุดตรงอก รู้สึกถึงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ สายตาพร่ามัว เมื่อครู่นี้จี้อี้กำลังลองใจนาง ทุกคนต่างอ่อนไหวกับชื่อของนาง เพียงแค่มีคนเรียก ก็จะมีการตอบสนองในทันที ก่อนที่เหยาเซิงจะเป็นสายลับ เคยได้รับการฝึกอย่างนี้ เพื่อไม่ให้ถูกสังเกต และรู้เบื้องหลังของนาง วันนี้นางเพิ่งทะลุมิติมา หากไม่ใช่เพราะประสบการณ์และการฝึกฝนจากการเป็นสายลับก่อนหน้า หากช้าไปเพียงวินาทีเดียว จี้อี้ก็จะสังเกตเห็นความแตกต่างนี้ แต่การตอบสนองของนางเมื่อครู่นี้ก็ถือว่าช้าไปเล็กน้อย เพราะเพิ่งทะลุมาก็เจอกับเรื่องราวมากมาย ดีที่นางใช้การเวียนหัวมาช่วยแก้ต่างกับการตอบสนองช้าเมื่อครู่ และดูเหมือนว่า จี้อี้ไม่ได้สงสัยอะไร ดังนั้น เมื่อครู่ที่นางบอกว่าที่นางพูดอย่างฉะฉานนั้น เพราะเก็บกดจากการถูกดูถูกจากสองแม่ลูกชายารองติงมากเกินไป อ๋องคังเองก็เชื่อใจ จี้อี้ยังสงสัยเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีการลองใจเมื่อครู่ ดูเหมือนว่าคนสมัยโบราณไม่ได้โง่ไปกว่าคนสมัยใหม่ โดยเฉพาะจี้อี้ ต้องเป็นคนมากเล่ห์เหลี่ยมอย่างแน่นอน เมื่ออยู่ต่อหน้าคนๆนี้ ต้องระวังทุกการกระทำ ไม่อย่างนั้น อาจเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเองได้ เหยาเซิงใช้ความทรงจำที่มี หาเส้นทางกลับที่พักของตัวเองจนเจอ ไม่เหมือนที่คิดไว้แต่ตอนแรก คนที่ไม่ได้รับการเอ็นดูนี้ อาจได้อยู่ในที่ที่ทรุดโทรมและเก่าแก่ แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเหยาเซิงในตอนนี้ กลับเป็นบ้านที่ค่อนข้างดูดี เพียงแค่ยืนมองอยู่ด้านนอก ก็รู้สึกได้ถึงความละเอียดอ่อน เป็นเรือนสาวสวยระดับสูงเชียวล่ะ ข้างๆประตูสีแดงเลือดนั้น มีโมบายแขวนอยู่ ใต้โมบายที่ทำจากกระจกใสนั้น มีตอไม้ที่ถูกสลักด้วยเงินวางอยู่ จากบนลงล่าง เป็นตัวเต็มของคำว่า “ปิงหยิงเก๋อ” ดูเหมือนตัวอักษรในสมัยนี้ ไม่ต่างจากตัวอักษรโบราณในสมัยรัชวงศ์เทียนมากนัก ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ทำให้สามารถหลีกเลี่ยงการไม่รู้หนังสือได้ เพียงใช้มือผลักเบาๆ โมบายก็ดังขึ้น เสียงที่คมชัด ช่างสอดคล้องกับคำว่าปิงหยิงเก๋อเสียจริง แต่ว่า “คุณหนู คุณหนู ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังอย่างร้อนรน พร้อมด้วยความหอบ เหยาเซิงหันกลับไปมอง สาวใช้ที่ใส่ชุดคล้ายสี่เออร์ กระโปรงยาวสีน้ำเงิน ถักเปียไว้สองข้าง ตาแดง สองมือถือกระโปรงวิ่งเข้ามาหานางอย่างกระตือรือร้น เหยาเซิงรีบถอยหลังหนึ่งก้าว เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกพุ่งเข้าใส่ แต่สาวใช้กลับไม่มีสนใจ พลันพุ่งเข้าไปจับแขนของเหยาเซิง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเป็นห่วง มองเหยาเซิงจากบนลงล่างหนึ่งรอบ และจ้องไปที่หน้าผากของนาง “คุณหนู ชวนหลันบอกท่านแล้วไม่ใช่รึ อย่าออกไปกับคนของชายารองติง ท่านไปกับนางได้อย่างไรกัน นางไม่มีทางคิดดีด้วยหรอก” “ดูสิ แผลตรงหน้าผากไปโดนอะไรมาล่ะ มานี่ ชวนหลันจะพาไปทายา ปล่อยให้เป็นแผลเป็นไม่ได้เด็ดขาด......”