ตอนที่ 26 มีอะไรก็พูดตรงๆ

ต๭นที่ 26 มีอะไรก็พูดตรงๆ สาวใช้ที่ชื่อชวนหลันนี้ เป็นอีกคนที่ค่อนข้างชัดเจนในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม อยู่ข้างเจ้าของร่างเดิมแต่เด็ก ดูแลทุกอย่างของนาง แม้ในวิหารหลิงหลงยังมีสาวใช้คนอื่นๆ แต่คนเหล่านั้นค่อนข้างขี้เกียจ ทำหน้าที่ตามสีหน้าของนาย ไม่มีใครสู้ความกระตือรือร้นของชวนหลันได้ หากไม่ใช่ว่าชวนหลันแสบไม่เบา คาดว่าเจ้าของร่างเดิมจะถูกคนในวิหารหลิงหลงรังแกจนตายจากไปแล้วล่ะ คังเสว่มี่ยิ้มให้นางอย่างซาบซึ้ง “ชวนหลัน ไม่ต้องทายานี้แล้วล่ะ สักประเดี๋ยวจะมีหมอหลวงมาดูอาการข้า” เมื่อได้ยินที่คังเสว่พูด ชวนหลันเบิกตากว้าง นางไม่กล้าที่จะเชื่อ จึงเดินรอบตัวคังเสว่มี่หนึ่งรอบ และร้องออกมาอย่างประหลาดใจว่า “คุณหนู เมื่อครู่ท่านพูดว่าอย่างไร พูดว่าอย่างไร ได้โปรดพูดอีกครั้ง” “ข้าบอกว่า เจ้าไม่ต้องทายานี้แล้วล่ะ ท่านอ๋องให้บ่าวไปเชิญหมอหลวงมาดูอาการข้า” คังเสว่มี่เห็นชวนหลันกำลังดีใจ และไม่มีท่าทางรำคาญใดๆ จึงพูดกับนางอีกครั้ง ชวนหลันตาเป็นประกาย คังเสว่มี่เองก็กระพริบตาไปหลายที และมองดูสาวใช้ที่อยู่ตรงหน้า ชวนหลันจ้องคังเสว่มี่ทื่อๆ จ้องนางอย่างไม่กล้าที่จะเชื่อ ราวกับว่าต้องการจ้องจนคังเสว่มี่ขาวโปร่งไปจึงจะพอใจ และร้องออกมาอย่างดีอกดีใจว่า “คุณหนู ในที่สุดท่านก็ยอมพูดกับชวนหลันแล้ว ดูเหมือนว่าสิ่งที่ชวนหลันได้ยินมาเมื่อครู่นั้นไม่ผิด ท่านตีหัวของคุณหนูซานผู้น่าเกลียดนั้นแตก และให้จี้ซื่อจื่อช่วยเป็นพยาน ทำให้ชายารองติงแม่มดใจร้ายนั่นต้องยอมแพ้ ดีมากจริงๆ” คุณหนูของนางนั้นหากไม่พูดก็ไม่พูดเลย แต่เมื่อพูดขึ้นมาก็ร้ายกาจเหมือนกัน ตีคุณหนูซานผู้น่าเกลียดนั้น ท่านอ๋องไม่เพียงไม่ถือโทษนาง ยังให้หมอหลวงมาดูอาการ ชวนหลันกำมือ แล้วขยับกำปั้นไปมาหลายที ความอัดอั้นใจที่เก็บมานานหลายปี ได้ไหลไปกับการขยับแขน แต่นางก้ไม่วางใจเท่าไหร่ “คุณหนู ในที่สุดท่านก็ยอมพูดแล้ว หลายปีมานี้ ชวนหลันรู้สึกว่าท่านเงียบเกินไป ท่านถูกสองแม่ลูกนั้นรังแกมากเกินไปใช่หรือไม่ จนต้องระเบิดออกมา” คังเสว่มี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เงยหน้ามามองชวนหลัน แล้วยิ้มมุมปาก “ก่อนหน้านี้ข้าเพียงแต่ไม่ต้องการมีเรื่องกับพวกนาง วันนี้ถึงขั้นจะฆ่าข้าให้ตายแล้ว ข้าเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน” ชวนหลันมองคังเสว่มี่ ก็ยังดูอ่อนโยนและสวยงามเหมือนเดิม แต่ตอนนี้นางรู้สึกได้ว่าคุณหนูไม่เหมือนเดิม ดวงตาสดใส ดูมีชีวิตชีวา คนเดียวกันแท้ๆ แต่แววตาที่ไม่เหมือนเดิมทำให้ดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง หากเปรียบคุณหนูในอดีตเป็นดอกกล้วยไม้ในเงามืด คุณหนูในตอนนี้ก็เป็นเหมือนดอกพุดซ้อนที่ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น มีกลิ่นหอมบริสุทธิ์ คนนี้สิที่เป็นคุณหนูของนาง ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปอย่างไร ก็ยังเหมือนเดิม “ได้ยินคุณหนูพูดอย่างนี้ ชวนหลันดีใจที่สุด กับคนเหล่านั้น ไม่ควรทนอย่างเดียว คุณหนูต้องให้พวกนางรู้ว่า ใครกันแน่ที่เป็นคุณหนูแห่งตำหนักอ๋องคัง อะไรกันแน่ที่เรียกว่าสูงศักดิ์” การที่ตนทะลุมานี้ ได้เป็นทายาทผู้มีอำนาจ รอบกายมีคนคอยรับใช้ ถือว่าไม่เลว สาวใช้ชวนหลัน ไม่มีความสงสัยใดๆในตัวคังเสว่มี่ ไม่คิดว่านางในตอนนี้จะเป็นคนละคนกัน แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ นางพูดเสียงเบา “อื้ม ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องรับมือเพียงคนเดียวแล้วล่ะ ข้าเองก็จะทำให้คนเหล่านั้นได้รับรู้ ข้าไม่ได้สามารถรังแกได้ง่ายๆ เรื่องวันนี้ เป็นเพียงบทเรียนสำหรับพวกนางเท่านั้น” คังเสว่มี่ผงกหัว ชวนหลังยังคงดีใจไม่หยุด เหมือนอยากพูดอะไรอีก รู้ว่าตนสามารถพูดได้มากอย่างนี้ ก็ไม่คิดจะสงบแล้วรึ นางยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ามีอะไรก็พูดออกมาเถอะ”