ตอนที่ 27 นักปราชญ์อันดับหนึ่งผู้กระอักเลือด

ต๭นที่ 27 นักปราชญ์อันดับหนึ่งผู้กระอักเลือด ชวนหลันกระพริบตาหลายครั้ง จ้องไปที่ตาของคังเสว่มี่ เป็นความรู้สึกดีใจที่ไม่สามารถปิดบังได้ และถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “คุณหนู จี้ซื่อจื่อเป็นพยานให้ท่านจริงหรือไม่” คังเสว่มี่นั่งตัวตรง กำลังทำความคุ้นชินกับโฉมหน้าของตนในตอนนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูก “เรียกชื่อ” อย่างวันนี้ อย่างไรเสียก็มองใบหน้าเก่าของตนมากว่ายี่สิบปีได้ จู่ๆโฉมหน้าก็เปลี่ยนไป เสมือนได้ทำศัลยกรรม เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องที่เจอภาพเหมือนของตัวเองแล้วตามไม่ทันอีก เมื่อได้ยินคำถามของชวนหลัน นางขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อนึกถึงจี้อี้ก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดีนัก คนๆนี้ดูสง่าสุกใสราวกับดวงดาว แต่กลับเป็นคนใจดำ วันนี้เกือบถูกจับได้แล้ว ว่านางไม่ใช่คนเดิม ถ้าถูกหาว่าเป็นปีศาจ แล้วลากไปเผาจะทำอย่างไร คิดไป คังเสว่มี่พลันขมวดคิ้ว ชวนหลันต้องการถามเรื่องนี้เองรึ ถ้าอยากรู้ ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร จึงตอบไปว่า “ใช่ ตอนที่ข้าถูกสี่เออร์ทำร้ายนั้น เขาก็อยู่ในสวนดอกไม้ด้านหลังเหมือนกัน” แต่แค่นั่งดูละครเท่านั้น หากไม่ใช่ว่านางฟื้นมาก่อน ตอนนี้น่าจะถูกฆ่าตายไปแล้วล่ะ ชวนหลันเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น “คุณหนู ท่านได้เจอกับจี้ซื่อจื่อแล้วรึ น่าเสียดายจริง วันนี้ข้าน้อยถูกส่งไปฝ่ายครัว ไม่อย่างนั้นก็จะได้เจอกับจี้ซื่อจื่อเหมือนกัน” คังเสว่มี่ทำหน้าไม่เข้าใจนัก “เจอเขามีอะไรให้ตื่นเต้นรึ หากเจ้าต้องการ ตอนนี้สามารถไปตรงโถงด้านหน้าได้ เขายังอยู่ที่นั่นไม่ใช่หรอกรึ” ความตื่นเต้นของชวนหลันสลายลง นางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และมองคังเสว่มี่อย่างเสียใจเล็กน้อย “คุณหนู เพราะวันๆท่านอยู่แต่ในเรือนไม่ยอมออกไปไหน ไม่สนใจกับเรื่องเหล่านี้ จึงไม่รู้อะไร” เห็นนางกำลังจะซุบซิบเรื่องคนอื่น คังเสว่มี่ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาก เพราะเพียงประโยคเดียวของจี้อี้ ก็ทำให้ไป๋หลี่รุ่ยไม่พูดอะไรต่ออีก เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ไป๋หลี่รุ่ยทำนั้นให้คนอื่นเห็นไม่ได้ แต่ก็ถูกจี้อี้ไปเห็นเข้า ดังนั้นคนๆนี้เป็นคนที่นางต้องระวังเป็นอันดับหนึ่ง อย่างที่บอก “รู้ตัวเองรู้ศัตรู รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง” การรู้อะไรมากก็เป็นสิ่งที่ดีเหมือนกัน คังเสว่มี่เท้าคางบนพนักพิง แล้วทำหน้าสงสัย “เมื่อก่อนข้าไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เจ้าเล่าให้ข้าฟังเสียสิ ทำไมเจ้าดูตื่นเต้นเช่นนี้กับการได้เจอจี้อี้” ชวนหลันยังไม่ค่อยชินกับการเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันของคังเสว่มี่ หลังจากตกใจ ก็ปิดฝาขวดยาในมือ เก็บในลิ้นชัก แล้วจึงพูดขึ้นว่า “คุณหนู ในเมื่อท่านไม่รู้ ข้าน้อยก็จะเล่าให้ท่านฟัง วันนี้ท่านได้เจอกับจี้ซื่อจื่อแล้วใช่ไหม รูปลักษณ์ของเขา เรียกได้ว่างดงามจนไม่มีใครสามารถเทียบได้ เป็นที่ตื่นตาตื่นใจของผู้คน......” “รอก่อน......” คังเสว่มี่ยกมือขึ้นหยุดชวนหลันไว้ ความจริงแล้วนางรับไม่ค่อยได้กับการบรรยายของชวนหลัน แม้ว่า แม้ว่ามันจะเป็นความจริงก็ตาม “พูดประเด็นเถอะ เรื่องรูปลักษณ์ภายนอกของเขานั้น วันนี้ข้าได้เห็นแล้วล่ะ” ชวนหลันรู้สึกขัดข้องใจ แต่ก็เล่าให้คังเสว่มี่ฟังอย่างกระปรี้กระเปร่า “ในเมื่อคุณหนูเคยเห็นแล้ว ถ้าอย่างนั้นเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกของจี้ซื่อจื่อชวนหลันก็จะไม่พูดมากแล้ว” ต่อจากนี้จะพูดถึงด้านสามารถ จี้ซื่อจื่อเริ่มเข้าเรียนตั้งแต่อายุแปดขวบ ทุกๆปีต้องประชันวิชากับเหล่าอาจารย์ และได้รับชัยชนะทุกปี สุดท้ายทำให้นักปราชญ์อันดับหนึ่งในตอนนั้นไม่พอใจ และมาท้าทายถึงที่ หนึ่งวันหลังจากที่นักปราชญ์อันดับหนึ่งเข้าไปในตำหนักอ๋องจี้ ตอนที่ออกมานั้น ถูกคนยกออกมา...... “ถูกยกออกมางั้นรึ เขาถูกตีรึ” นักปราชญ์อันดับหนึ่งไปท้าทายนายคนอื่นถึงที่ มีความเป็นไปได้ไม่น้อยที่จะถูกตี นักปราชญ์อันดับหนึ่งน่ะ วันๆอ่านแต่หนังสือ ฝีมือการต่อสู้ไม่ได้เรื่องแน่นอน ถูกตีจนเลือดออกนั้น เป็นเรื่องปกติ คังเสว่มี่วิเคราะห์ในใจ