ตอนที่ 28 สามกงจื่อ

ต๭นที่ 28 สามกงจื่อ “คุณหนู” ชวนหลันกระทืบเท้าหนึ่งที มองคังเสว่มี่อย่างไม่พอใจนัก บึนปากแล้วพูดว่า “ท่านคิดไปถึงไหนกัน คนอย่างจี้ซื่อจื่อ จะป่าเถือนอย่างนั้นเชียวรึ จอหยงนต้องการประลองวิชาความรู้ ต่อคำกลอนกับจี้ซื่อจื่อต่างหากล่ะ สุดท้ายนักปราชญ์อันดับหนึ่งกระอักเลือด ตอนถูกยกออกมานั้น ก็ได้ตะโกนออกไปด้วยความเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ” คังเสว่มี่หัวเราะในใจ จี้อี้ช่างร้างกาจเสียจริง เพียงแค่ต่อคำกลอนก็สามารถทำให้คนอื่นโกรธจนกระอักเลือดได้ ร้ายตั้งแต่เด็กเสียจริง ชวนหลันไม่ได้สังเกตสีหน้าของคังเสว่มี่ ยังคงดื่มด่ำในโลกของนาง สองมือทาบอก ใบหน้าโหยหา “ตอนที่เขาอายุได้สิบขวบ ประเทศของเราและต้าฉีมีปัญหากันตรงชายแดน มีสงครามไม่หยุดหย่อน เป็นเพราะจดหมายฉบับเดียวของจี้ซื่อจื่อ ทำให้สถานการณ์ทั้งหมดเปลี่ยนไป ต้าฉียอมถอยทัพ ช่วยให้ประชาชนพ้นจากความทุกข์ยาก” ตอนนี้ได้กลายเป็นพระโพธิสัตว์ผู้เมตตาช่วยเหลือผู้ทุกข์ยากอีกแล้วรึ คังเสว่มี่เบะปาก ดีอย่างที่ว่าเชียวรึ ในจดหมายเขียนอะไรไม่มีใครรู้ หากเป็นสัญญาขายชาติจะทำอย่างไร “ในประเทศฉีเทียน คนที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานมากที่สุด ก็คือจี้ซื่อจื่อ ดูแลจี้ซื่อจื่อเหมือนโอรสแท้ๆตั้งแต่เด็ก หากตามกฎของประเทศฉีเทียนแล้ว ผู้ชายอายุไม่ถึงยี่สิบ ไม่สามารถแต่งตั้งเป็นซื่อจื่อได้ แต่ฝ่าบาททรงรักและเอ็นดูจี้ซื่อจื่อ จึงได้ยกเว้นกฎข้อนี้กับเขา” การปฏิบัติอย่างนี้ มีแต่ไท่จื่อเตี้ยนเสี้ยเท่านั้นที่ได้รับ แต่หยวนฮองเฮาเป็นคนเสนอให้แต่งตั้งไท่จื่อเอง ตอนนั้นหยวนฮองเฮามีโอรสได้ยาก และรู้ว่าตนอยู่ได้ไม่นานแล้ว กลัวว่าหากตนไม่อยู่แล้ว ไท่จื่อเตี้ยนเสี้ยจะถูกรังแก ฝ่าบาทจึงทรงตกลง ส่วนจี้ซื่อจื่อนั้น ฝ่าบาทเป็นคนเสนอเอง แต่จี้ซื่อจื่อก็ได้ปฏิเสธไปในตอนแรก คังเสว่มี่ทำตาหยี่ หน้าพิงแขน และหึในใจ ไม่แปลกที่เวลาไป๋หลี่รุ่ยมองจี้อี้มักจะมีความโมโหอยู่ กล้ารักลูกชายคนอื่นมากกว่าลูกชายของตน จะไม่ให้ริษยาได้อย่างไร ดูเหมือนว่าความแค้นเคืองระหว่างสองคนนี้ มีมาตั้งแต่เด็ก “พอแล้วๆ” สาวใช้ชวนหลันคนนี้ชื่นชมจี้อี้มากแค่ไหนกันเชียว พูดราวกับกำลังร้องเพลงสรรเสริญ คังเสว่มี่โบกมือ เพื่อให้นางหยุดพูด และถามขึ้นว่า “แม้เขาจะสูงศักดิ์ ความสามารถยอดเยี่ยม สง่าผ่าเผย แต่ในวันปกติ เจ้าก็ไม่เคยเห็นเขาหรอกรึ” ยังไงเสียตอนนี้นางก็เป็นคุณหนูใหญ่แห่งตำหนักอ๋องคัง แม้ไม่รู้ว่าตำหนักอ๋องคังมีสถานะสูงเพียงใด แต่คำว่าท่านอ๋องนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาที่จะสามารถครอบครองได้ จะเจอซื่อจื่อสักคนคงไม่ยากนัก ชวนหลันกระพริบตาหลายที “โดยปกติแล้วจี้ซื่อจื่อไม่ร่วมงานใดๆ เขาไม่เหมือนคุณชายท่านอื่นๆ ที่วันๆไม่ทำอะไร เข้าร่วมแต่งานเลี้ยงงานฉลอง และเข้าแต่ซ่อง” โดยปกติแล้วเขาไม่อยู่ตำหนักอ๋องจี้ ก็อยู่ในตำหนักใน แม้จะได้รับคำเชิญจากตำหนักอ๋อง และเหล่าขุนนาง ก็น้อยครั้งที่จะไปร่วมงาน “หยิ่งยโสอย่างนั้นเชียวรึ” คังเสว่มี่สูดลมหายใจ ปกติคนใหญ่คนโตมักจะชอบสร้างสัมพันธ์ เข้าร้านเหล้า ktv ไนท์คลับทุกคืน เพื่อให้ตนดูยิ่งใหญ่ขึ้นไม่ใช่รึ แม้ตอนที่ชวนหลันพูดกับคังเสว่มี่นั้นดูค่อนข้างเป็นกันเอง แต่ดูออกว่า นางเคารพคังเสว่มี่จากใจจริง คังเสว่มี่ถามอะไร นางก็ตอบอะไร “จี้ซื่อจื่อสถานะสูงศักดิ์ ความสามารถยอดเยี่ยม สง่าผ่าเผย และเป็นกงจื่ออันดับแรกในสามกงจื่อ คนที่ต้องการเชิญเขามีมาก หากเขาไปทุกงาน จะรับมือไหวได้อย่างไรกัน” “คิดไม่ถึงเลยว่า วันนี้เขาจะมาที่ตำหนักอ๋องคัง แต่ว่า งานฉลองวันเกิดสี่สิบพรรษาของอ๋องคังนี้ ได้ส่งจดหมายเชิญไปให้จี้ซื่อจื่อตั้งนานแล้วล่ะ......” หึ ยังจะช่วยจี้อี้อธิบายอีกรึ หยิ่งก็คือหยิ่ง ยังจะมาพูดว่าไม่มีเวลาอีกเชียว แม้แต่พ่อของตนที่เป็นถึงท่านอ๋องก็ยังต้องเชิญเขาล่วงหน้า คนๆนี้ ช่างน่าตบเสียจริง คังเสว่มี่บ่นในใจ แต่ก็ยังฟังชวนหลันอย่างตั้งใจ และถามขึ้นว่า “เมื่อกี้เจ้าพูดถึงสามกงจื่อ มีใครบ้างรึ”