ตอนที่ 29 ฝีมือธรรมดา

ต๭นที่ 29 ฝีมือธรรมดา “เสว่เยว่กงจื่อ คุณหนูเคยเจอแล้ว ก็คือจี้ซื่อจื่อ เขาคือกงจื่ออันดับแรกแห่งสามกงจื่อ และยังมีอีกคน คุณหนูเองก็น่าจะรู้จัก ก็คือไท่จื่อเตี้ยนเสี้ย ผู้คนเรียกเขาว่าเสวียนหลงกงจื่อ และคนที่สามคือลิ่วฮองจื่อ ฮัวอวี๋นกงจื่อ” พูดถึงเรื่องพวกนี้ ชวนหลันก็เก่งไม่เบา พูดออกมาได้อย่างไหลลื่น คังเสว่มี่หึเบาๆ “ไป๋หลี่รุ่ย เขาอยู่อันดับสองเชียวรึ” ดูท่าแล้ว ฝีมือของสามกงจื่อก็ธรรมดา ครั้งนี้ชวนหลันไม่มีการต่อต้านใดๆ สีหน้าของนางไม่ต่างจากคังเสว่มี่นัก มีความรู้สึกดูถูกในสายตา “นั่นน่ะสิ คนอย่างไท่จื่อนั้น หลายปีมานี้เย็นชากับคุณหนูมาโดยตลอด เพราะท่านไม่เหมือนคนอื่นๆที่ชอบเอาใจเขา ข้าน้อยคิดว่า หากไม่ใช่เพราะตำแหน่งไท่จื่อ ลิ่วฮองจื่อต้องได้เป็นอันดับสองแน่นอน” คังเสว่มี่มองดูใบหน้าที่โกรธเคืองของชวนหลัน พลันพูดอย่างชื่นชม “ถูกต้อง ชวนหลัน เจ้าพูดถูก จุดนี้เจ้าคิดเหมือนข้า” ชวนหลันเห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของนาง พลันรู้สึกมีความสุขขึ้นมา “ใช่น่ะสิ หลายปีมานี้หากไท่จื่อออกมาพูดอะไรเสียหน่อยในตอนที่พวกนางรังแกคุณหนู คุณหนูก็จะไม่ถูกชายารองติงรังแกอย่างนี้” อย่างไรก็ตาม ปฐมกษัตริย์และท่านอ๋องก็เคยคุยเรื่องแต่งงานกันปากเปล่า ท่านเองก็ถือเป็นคู่หมั้นของเขา ไท่จื่อไม่เคารพท่านเสียเลย ชวนหลันพูดไปพลันกำมือ และเม้มปากแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง คังเสว่มี่ทบทวนความทรงจำตัวเอง และเห็นแล้วว่า เมื่อก่อนตอนที่คังเสว่มี่ถูกลากไปพบปะผู้คนนั้น คังเสี้ยเหอมักส่งเสริมปรุงแต่งอยู่ข้างๆ ทำให้คนเก็บกดอย่างนาง ดูเป็นคนหูหนวก เป็นคนใบ้ และเป็นคนโง่ ไป๋หลี่รุ่ยเคยคุยกับนางแล้วแท้ๆ แต่ไม่เคยช่วยนางพูดอะไรเลย เพียงแค่เขาพูดแค่ว่า นางไม่ใช่คนใบ้ ไม่ได้หูหนวก หลังจากนี้ จะมีใครหน้าไหนกล้าดูหมิ่นคังเสว่มี่อีก เพราะยังไงเสียนางก็เป็นชายาไท่จื่อในอนาคต คังเสว่มี่ยิ้มอย่างไม่สนใจ สายตาเย็นชา สะท้อนให้เห็นถึงความดูหมิ่น คนเหล่านี้ จะเข้าใจศักดิ์ศรีของคนอื่นได้อย่างไร ในโลกของพวกเขานั้น ก็มีแต่ตัวเขาเองทั้งนั้น เมื่อมองดูของประดับตกแต่งและวัตถุโบราณรอบๆ สายตาหม่นหมอง ก่อนที่จะหาทางกลับบ้านได้ ที่นี่คือที่ที่นางต้องใช้ชีวิต นางก้มหน้า มองดูมือที่ยังคงเปื้อนโคลนของตน เม้นปากแล้วยิ้มเยาะตัวเอง ดูนางสิ หลังจากที่เข้ามาแล้ว ก็มัวแต่ถามไถ่เรื่องของคนใจดำ จนเกือบลืมล้างมือ ความจริงแล้วนางไม่ชอบให้เนื้อตัวดูสกปรก คังเสว่มี่ยืนมือทั้งสองข้าง โบกไปมาตรงหน้าชวนหลัน “ชวนหลัน เอาน้ำมาให้ข้าล้างมือเสียหน่อยเถอะ” ชวนหลันเองก็สนใจแต่แผลของนาง กระทั่งตอนนี้ถึงได้สังเกตเห็นว่าทั้งมือและเสื้อของนางต่างเปื้อนไปด้วยโคลน พลันรู้สึกละอายใจเล็กน้อย ที่ตนมัวแต่พูดเรื่องของจี้ซื่อจื่อ จนไม่ได้ดูแลคุณหนูให้ดี “คุณหนู ท่านรอสักประเดี๋ยว ชวนหลันจะรีบไปตักน้ำมาให้ท่าน” ชวนหลันพูดจบ พลันเดินออกห้องไป คังเสว่มี่นั่งพิงเก้าอี้ พยายามยืดขาทั้งสองข้าง กระดูกท่อนบนและล่างของร่างกายยืดตรงในทันที ร่างกายเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก ความจริงแล้วได้มาอยู่ที่นี่ก็ไม่เลว กินดีอยู่ดี เมื่อเทียบกับชีวิตสายลับที่ต้องคอยกังวลตลอดเวลาว่าจะถูกจับได้หรือไม่ รู้สึกสบายขึ้นไม่น้อย คังเสว่มี่บิดขี้เกียจหนึ่งครั้ง แล้วได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอก และมีเสียงที่นางได้ฟังแล้วก็รู้สึกโมโห