บทที่ 31 จับตัวนาง

บ๗ที่ 31 จับตัวนาง ไป๋หลี่รุ่ยใส่ชุดมังกรองค์รัชทายาทสีเหลืองสว่าง มังกรเลื้อยขึ้นมาจากชายเสื้อ แสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม แสงโผล้เผล้สาดเข้ามาทางประตู ไปบนตัวเขา รอบตัวเขามีกลิ่นของความอึมครึม ขมวดคิ้วเล็กน้อย และจ้องไปที่ชวนหลัน แสดงให้เห็นถึงความอาฆาตแค้น “เป็นแค่สาวใช้เท่านั้น แต่กล้าขวางอยู่หน้าข้า หากเจ้ายังไม่ยอมหลีก ถือมีความผิด ต้องถูกจับในฐานะขัดต่อราชสกุล” “รับทราบ ท่านองค์ชาย”ชายรูปสูงใหญ่ที่สวมชุดองครักษ์ขันรับ เขาเป็นองครักษ์ส่วนตัวของไป๋หลี่รุ่ย ชื่อเกาหยว่น ไป๋หลี่รุ่ยน้ำเสียงแน่ชัด เต็มไปด้วยความเยือกเย็น พลันทำให้ชวนหลันตัวสั่น เสียงของไป๋หลี่รุ่ยเรืองแสงและความหนาวเย็นของร่างกายของนางทำให้นางตัวสั่น เมื่อเห็นองครักษ์ของไป๋หลี่รุ่ยมุ่งมาทางตน ร่างกายที่สูงใหญ่และท่าทางที่ดุร้ายนั้น แสดงให้เห็นถึงพละกำลังที่ได้รับการฝึกมาเป็นเวลานาน ชวนหลันงอตัวเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ แต่นางนึงถึงท่าทางที่ไม่อยากเจอองค์รัชทายาทแม้แต่น้อยของคุณหนูเมื่อครู่ นางจะไม่ปล่อยให้องค์รัชทายาทเข้าไปรบกวนคุณหนู จากนั้นนางก็ทำให้ขรึม กัดฟันแน่น และพูดเสียงดังว่า “ไม่ได้ ชวนหลันเป็นบ่าวรับใช้ของคุณหนู คุณหนูไม่อนุญาต ชวนหลันจะไม่ยอมให้ใครเข้าไปเด็ดขาด” ทำได้ดีมาก ชวนหลัน คังเสว่มี่เดินมาอย่างช้าๆ ยิ้มมุมปาก มือขวาตบไปที่ฝ่ามือซ้าย “ชวนหลัน ทำได้ดีมาก ข้าชอบคนอย่างเจ้า” เดิมทีชวนหลันเตรียมพร้อมที่จะตาย และกัดฟันพูด เมื่อได้ยินเสียงของคังเสว่มี่ จึงหันกลับไปมองอย่างมีความสุข “คุณหนูออกมาได้อย่างไร” นางเห็นว่าคังเสว่มี่ยังคงสวมชุดเดิม พลันรู้สึกผิดเล็กน้อย “คุณหนู เดิมทีชวนหลันมาต้มน้ำให้ท่าน แต่องค์รัชทายาทยืนกรานที่จะเข้ามา” ชวนหลันพูด และมองไปทางไป๋หลี่รุ่ยหนึ่งที สายตามีความรังเกียจเล็กน้อย หากไม่ใช่เพราะเขา นางตักน้ำไปให้คุณหนูตั้งนานแล้วล่ะ ไป๋หลี่รุ่ยไขว้มือไว้ข้างหลัง กำลังรู้สึกโกรธกับชวนหลันเต็มที ทันทีที่เขาได้ยินเสียงไพเราะนั้น พลันเงยหน้าขึ้นมอง เห็นคังเสว่มี่ยังคงอยู่ในชุดเดิม จึงขมวดคิ้ว ไม่ว่าหญิงใด หากเสื้อผ้าเปื้อนเพียงเล็กน้อย ก็ต้องรีบเปลี่ยนในทันที แต่ว่า ไป๋หลี่รุ่ยทำตาหยี่ และไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด แม้ใบหน้าของนางจะซีด เสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็แสนจะธรรมดา เพียงแค่ยืนมองอยู่อย่างนี้ ใบหน้าเล็กๆนั้น กลับเปล่งแสงที่ไม่เหมือนเดิม เป็นเหมือนไข่มุกที่เต็มไปด้วยฝุ่น สายลมได้พัดพาฝุ่นนั้นออกไป จึงได้เปล่งแสงนั้นออกมาในที่สุด สำหรับเสื้อผ้าที่สกปรกและยังไม่ได้เปลี่ยนนั้น ทำให้ผ้าหน้าซีดเซียวไร้สีสันนั้นโดดเด่นขึ้นมาดั่งบัวสีขาวที่ผุดออกมาจากโคลน มีกลิ่นหอมจางๆ ตามฝีเท้าของนาง นางอยู่ตรงหน้า แต่รู้สึกอยู่ในใจ น้อยครั้งที่เขาจะรู้สึกอย่างนี้ เป็นความรู้สึกที่จากภายในสู่ภายนอก ทำให้คนรู้สึกเกลียดไม่ลง ความรู้สึกนี้ ราวกับว่าของสกปรกเหล่านั้น ทำให้นางดูโดดเด่นขึ้นกว่าเดิม นี่คือคังเสว่มี่จริงรึ ลักษณะที่ดูคุ้นเคยนี้ ไม่ใช่คังเสว่มี่ แล้วจะเป็นใครได้ล่ะ กาวหย่วนเห็นองค์รัชทายาทมองคังเสว่มี่และไม่ได้พูดอะไร พลันมองตามไป และเกิดความประหลาดใจเล็กน้อย เขาติดตามองค์รัชทายาทมาโดยตลอด และเคยเจอคุณหนูคังท่านนี้มาสองครั้ง ปกติแล้วนางมักจะเอาแต่ก้มหน้า นั่งเล่นนิ้วมือคนเดียวอย่างเงียบๆ เหมือนตุ๊กตาที่มีชีวิต ดวงตาไม่มีชีวิตชีวา แต่มาวันนี้ ดูจากภายนอกเหมือนว่ายังเป็นคนๆเดิม แต่ภายในกลับไม่เหมือนเดิม คนทั้งคนเปล่งแสงสว่างไสว โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ทำให้คนรู้สึกว่านางอ่อนโยนและบริสุทธิ์ ไม่แปลกที่องค์รัชทายาทไม่พูดอะไรอีก เพราะมีความแตกต่างกันมาก แต่ว่า ต้องทำตามคำสั่งเมื่อครู่อีกหรือไม่ กาวหย่วนมองไป๋หลี่รุ่ยหนึ่งที ชะงักเล็กน้อย และถามอย่างเคารพว่า “องค์รัชทายาท ให้จัดการกับสาวใช้คนนั้นอีกหรือไม่” ไป๋หลี่รุ่ยขมวดคิ้ว ละสายตาจากคังเสว่มี่ หันไปมองที่กาวหย่วน ดวงตาส่องแสงระยิบระยับ “แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องจัดการกับสาวใช้นั่น ที่ข้าพูดมา เจ้าไม่ได้ยินรึ”