บทที่ 32 เจ้าขวางประตูข้า

บ๗ที่ 32 เจ้าขวางประตูข้า กาวหย่วนรู้สึกตกใจ รีบก้มหน้าลง “ข้าน้อยได้ยินแล้ว เพียงแต่คุณหนูคังได้ออกมาแล้ว”...... “ข้าให้เจ้าทำอะไรเจ้าก็ต้องทำ หากจะให้พูดอีกครั้ง เจ้าก็เตรียมไปรับโทษเองเถอะ”ไป๋หลี่รุ่ยสบัดแขนเสื้อ เสื้อสีเหลืองสว่างนี้สะท้อนแสงพระอาทิตย์และผ่านหน้าคังเสว่มี่ไป เพียงแค่ได้เห็นเสื้อสีเหลียงสว่างนี้ก็รู้สึกรำคัญใจ แถมยังสะท้อนแสงไปที่ดวงตาของนาง นี่เป็นจังหวะที่จะทำให้คนอื่นตาบอกรึ คังเสว่มี่ยิ้มในใจ และมองไปที่ไป๋หลี่รุ่ยที่กำลังทำหน้าภาคภูมิใจ “องค์รัชทายาท” ไป๋หลี่รุ่ยสีหน้าเยือกเย็น เห็นว่าในที่สุดคังเสว่มี่ก็ได้เรียกเขา พลันเสยคางขึ้น เขาไม่เชื่อว่า เขาจะจัดการกับสาวใช้ของนาง นางจะไม่ขอไว้โทษ คังเสว่มี่มองดูท่าทางของไป๋หลี่รุ่ย ขมวดคิ้วเล็กน้อย และยิ้มอ่อนๆ อ่อนหวานราวกับดอกไม้ เงยหน้าขึ้น อ้าปากเล็กน้อย “องค์รัชทายาท ขอท่านทรงหลีกไป ให้หมอหลวงได้เข้ามา อย่าขวางอยู่ตรงประตูข้าจะได้หรือไม่ ขอบพระคุณยิ่ง” ดูนางมีมารยาทเพียงใด ยังรู้สึกพูดคำว่า “ขอบคุณ”กับไป๋หลี่รุ่ย เมื่อได้ยินที่นางพูด ความเข้มขรึมของไป๋หลี่รุ่ยถูกสลายลง สีหน้าพลันเปลี่ยน สีหน้าจากขาวไปแดง จากแดงไปม่วง ยังไงเขาก็คิดไม่ถึงว่า คังเสว่มี่จะกล้าพูดอะไรอย่างนี้ออกมา นี่มันเห็นเขาเป็นแค่อากาศธาตุ บอกว่าเขาขวางประตู ไม่ได้ด่าเขาว่าเป็นสุนัขขวางทางงั้นรึ หมอหลวงยืนอยู่ข้างหลัง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ทำไมเขาจึงโชคร้ายเพียงนี้ แค่มีดูอาการคนแท้ๆ แต่ต้องมเจอกับเรื่องอย่างนี้ คังเสว่มี่สบตาไป๋หลี่รุ่ยอย่างไม่เกรงกลัว แถมสายตามีพลังกว่าเขา มาหาเรื่องนางถึงที่ จะเข้าบ้านนางอย่างไร้มารยาท แค่ประโยคเดียวของนางก็ทำให้โกรธได้เพียงนี้ น่าจะโตมากับการได้รับการเอาอกเอาใจแต่เด็ก คิดว่าโลกทั้งใบหมุนรอบตัวเขา ใบหน้าหล่อเหลาของไป๋หลี่รุ่ย เต็มไปด้วยความเยือกเย็น ทำเอาอุณหภูมิรอบๆพลันลดลงตามไปด้วย เหมือนฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาเยือนลานที่มีความสวยงามแห่งนี้ ชวนหลันรู้สึกกลัวขึ้นมา จ้องไปที่ไป๋หลี่รุ่ยอย่างไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตา กำมือแน่น เหมือนไก่ที่รักเจ้าของ เพียงแค่ไป๋หลี่รุ่ยทำอะไรไม่ดีกับคังเสว่มี่ นางก็จะพุ่งเข้าใส่ในทันที ทั้งสองจ้องตากัน คนที่อยู่รอบๆก็ไม่กล้ากระดิก ยิ่งไปกว่านั้นคือ กาวหยวนเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร มองดูสีหน้าขององค์รัชทายาท ราวกับว่าสามารถระเบิดได้ตลอดเวลา คุณหนูคังช่างกล้าเสียจริง กล้าพูดอะไรเช่นนี้กับองค์รัชทายาท เป็นที่นับถือของผู้คนเสียจริง ไป๋หลี่รุ่ยจองไปที่คังเสว่มี่พักใหญ่ มองดูใบหน้าที่ไร้ความหวาดกลัวใดๆ มีการเคลื่อนไหวตรงมุมปากเล็กน้อย เหมือนยิ้ม แต่เหมือนกล้ามเนื้อกระตุกเพราะความโกรธมากกว่า เขาปรับเปลี่ยนสายตา และกล่างกับกาวหย่วนว่า “ยังไม่ไปจับตัวสาวใช้คนนั้นอีกรึ” ในเมื่อคังเสว่มี่ต้องการท้าทายเขา เขาจำต้องแสดงให้นางเห็นก่อน ใครกันที่เป็นผู้คุมเกมนี้ ต้องการจัดการกับสาวใช้ของนางก่อน เพื่อเชือดไก่ให้ลิงดูรึ คังเสว่มี่มองดูใบหน้าของไป๋หลี่รุ่ย รู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง สายตาเย็นชา และยิ้มอย่างช้าๆ “องค์รัชทายาท ไม่ว่าอย่างไร ชวนหลันก็เป็นเพียงสาวใช้ส่วนตัวข้า นางทำอะไรผิดรึ ต้องให้องค์รัชทายาทอย่างท่านมาจัดการ” คำพูดนี้ไม่มีส่วนไหนที่ไม่ประชดประชัน ตำแหน่งองค์รัชทายาทสูงยิ่งนัก ส่วนสาวใช้เป็นเพียงชนชั้นล่าง ใช้ตำแหน่งที่สูงเยี้ยงนี้มารังแกสาวใช้คนหนึ่ง ไม่เหมาะสมยิ่งนัก