บทที่ 33 ขอบพระคุณยิ่งสำหรับรางวัลพิเศษ

บ๗ที่ 33 ขอบพระคุณยิ่งสำหรับรางวัลพิเศษ ไป๋หลี่รุ่ยมองไปที่ใบหน้าของนาง รอยยิ้มอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด แต่คำพูดกลับไม่มีการไว้หน้าใดๆ ภายนอกให้คนมองรู้สึกถูกชะตา ดูมีความสำรวมอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีความเสแสร้งใดๆ เขาขยับริมฝีปากอย่างไม่พอใจนัก “ข้าพาหมอหลวงมาดูอาการเจ้า สาวใช้คนนี้เห็นข้า ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยให้ข้าเข้าไป ยังทำการขัดขวางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ให้เกียรติข้า” ในฉีเทียน มีกฏว่า หากไม่ให้เกียรติคนที่อยู่สูงกว่า มีความผิดร้ายแรง ต้องถูกเฆี่ยนอย่างต่ำยี่สิบทีและโทษอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นสาวใช้หรือคนอื่นๆ หากลบหลู่ข้า จำต้องรับโทษเช่นเดียวกัน ต้องอ้างกฏหมายเลยรึ กับเรื่องการขวางประตู บุกรุกที่อยู่ของนาง ยังจะมาสั่งสอนสาวใช้ของนางอีก ไป๋หลี่รุ่ยเจ้าฝันหวานไปแล้วล่ะ หากวันนี้ไม่ได้จัดการกับเจ้าเสียหน่อย นางก็จะไม่ใช่คังเสว่มี่อีกต่อไป คังเสว่มีหมุนตาดำสองรอบ มองไปที่กาวหย่วนที่ยืนอยู่ข้างหลังไป๋หลี่รุ่ย สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง จากนั้นหันไปมองที่ไป๋หลี่รุ่ย และถามขึ้นว่า “องค์รัชทายาท การปฏิบัติหน้าที่ขององครักษ์ส่วนตัวของท่านเป็นเช่นไร เขาเชื่อฟังแต่คำสั่งของท่านเพียงคนเดียวหรือไม่ ทำตามทุกอย่างที่ท่านต้องการรึ แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ต้องขัดใจผู้อื่น ก็จะยังคงปฏิบัติตามคำสั่งของท่านอย่างไม่มีเงื่อนไขใช่หรือไม่” “องครักษ์ส่วนตัวข้า แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องมีฝีมือระดับสูง ต้องผ่านการคัดเลือก ทำตามทุกความต้องการของข้าเป็นสำคัญ” ไป๋หลี่รุ่ยขมวดคิ้ว ในคำมีความภูมิใจเล็กน้อย แต่ในตายังคงไม่เข้าใจนัก ทำไมคังเสว่มี่จึงเปลี่ยนประเด็นไปที่กาวหย่วนล่ะ กาวหย่วนเองก็รู้สึกหวาดกลัว แม้ไม่รู้สาเหตุ แต่ตามสัญชาตญาณ เขารู้สึกว่าคำพูดของคุณหนูคังนี้มีความมิชอบแฝงอยู่ “ถ้าอย่างนั้นองค์รัชทายาทให้รางวัลหรือลงโทษองครักษ์ที่ทำตามคำสั่งและปกป้องท่านล่ะ”มองดูสีหน้าของไป๋หลี่รุ่ย คังเสว่มี่ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่คาง ถามอย่างครุ่นคิด “สำหรับคนที่มีความภักดี ก็ต้องให้รางวัลพิเศษ”ไป๋หลี่รุ่ยมองคังเสว่มี่หนึ่งที แค่นี้ก็ไม่รู้หรอกรึ “ถ้าอย่างนั้นก็ถูกแล้วล่ะ” คังเสว่มี่พยักหน้าเบาๆ ท่าทางกระจ่าง ยกมือขึ้น จับมือไว้ข้างหน้า ทำท่าจับกำปั้น ยิ้มหวาน “ถ้าอย่างนั้นข้าขอบพระคุณยิ่งสำหรับรางวัลพิเศษจากองค์รัชทายาทแทนชวนหลัน” ไป๋หลี่รุ่ยขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจยิ่ง และพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “รางวัลพิเศษอะไรกัน ข้าบอกเมื่อไหร่กันว่าจะให้รางวัลพิเศษนาง” คังเสว่มี่ยิ้มอย่งเจ้าเล่ห์ “เมื่อครู่องค์รัชทายาทบอกแล้วว่า สำหรับคนภักดี แน่นอนอยู่แล้วว่าจะให้รางวัลพิเศษ เมื่อครู่สาวใช้ของข้ายืนอยู่หน้าประตู ก็เพื่อทำตามคำสั่งของข้า ไม่ให้ใครหน้าไหนเข้าไปข้างใน อะไรที่ทำให้องค์รัชทายาทไม่พอใจ ข้าก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย” ไป๋หลี่รุ่ยในตอนนี้ รู้สึกเดาทางนางไม่ออก คังเสว่มี่ไม่ให้โอกาสเขาโต้ตอบ และพูดต่อไปว่า “แม้องค์รัชทายาทยังไม่ได้เป็นกษัตริย์ แต่ในฐานะที่เป็นผู้พิทักษ์ของแผ่นดิน คำพูดที่พูดออกมานั้น ก็ไม่สามารถเรียกคืนไปได้ ในเมื่อบอกว่าจะให้รางวัลพิเศษ ก็ต้องทำตามที่พูดในทันที” นางขยิบตาใส่ชวนหลัน น้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ให้ความรู้สึกเป็นกันเอง “ชวนหลัน ยังไม่มาขอบคุณกับรางวัลขององค์รัชทายาทอีก” ชวนหลันชะงักกับสถานการณ์ตรงหน้า เมื่อครู่องค์รัชทายาทต้องการลงโทษนางไม่ใช่รึ แต่เมื่อคุณหนูพูดวกไปวนมาสักพัก กลับกลายเป็นว่าองค์รัชทายาทต้องการให้รางวัลนางได้ล่ะ พระเจ้า แค่ไม่กี่ประโยค สถาการณ์ก็ปรับเปลี่ยนไป มันยังไงกัน นางไม่เข้าใจนัก แต่รางวัลที่ได้จากคุณหนูนี้ นางจะรับไว้อย่างแน่นอน ชวนหลันเองก็ไม่รอช้า รีบดึงกระโปรง และคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว พร้อมตะโกนออกไปว่า “ขอบพระคุณยิ่งสำหรับรางวัลจากองค์รัชทายาท ชวนหลันจะภักดีและซื่อสัตย์ ดูแลคุณหนูให้เป็นอย่างดี”