บทที่ 34 พูดให้ดูดี

บ๗ที่ 34 พูดให้ดูดี ไป๋หลี่รุ่ยสีหน้าไม่สู้ดีนัก กี่เพ้าองค์รัชทายาทสีเหลืองสว่างนั้นทำให้สีหน้าของเขาดูแย่กว่าเดิม เมื่อครู่เขาเป็นคนพูดเองว่าคนภักดีควรได้รับรางวัล แต่ใครจะไปรู้ว่าคังเสว่มี่จะวางกับในนี้ ก้มมองชวนหลันที่คุกเข่าอยู่ตรงพื้น คำนับอย่างเอาจริงเอาจัง คำพูดขอบคุณก็ได้ออกจากปากแล้ว ตนเป็นคนเปิดโอกาสทองนี้เอง แม้รู้สึกไม่เต็มใจมากเพียงใด เขาก็จะไม่ยอมให้คนอื่นหัวเราะเยาะได้เป็นอันขาด ศักดิ์ศรีขององค์รัชทายาทสำคัญยิ่ง ก็แค่รางวัลไม่ใช่รึ ไม่ว่าจะให้อะไร ก็ถือว่าเป็นรางวัล สาวรับใช้ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ทางโลกมาก่อน จะรู้อะไรล่ะ ไป๋หลี่รุ่ยขยับมุมปาก และพูดขึ้นว่า “คุณหนูคังพูดถูก แม้เจ้าจะขัดขวางข้าไม่ให้เข้าไป แต่ก็ทำเพราะปกป้องเจ้านาย ปฐมกษัตริย์เคยกล่าวว่า ความภักดีเป็นองค์ประกอบสำคัญของราชสำนัก การที่เจ้าปฏิบัติเช่นนี้ ข้าจะให้รางวัลเจ้า เจ้าต้องการรางวัลอะไรล่ะ” เมื่อชวนหลันได้ยินที่องค์รัชทายาททรงพูด พลันรู้สึกดีใจ นางไม่เคยได้รับรางวัลมาก่อน เคยแต่ถูกชายารองติงพวกนางทำโทษ ถ้าอย่างนั้นขอสักร้อยเหรียญดีกว่า เป็นเงินเดือนหลายปีของนางเลยล่ะ คังเสว่มีมองชวนหลังและยักไหล่หนึ่งที รู้อยู่แล้วว่าสาวใช้คนนี้จะไม่ขออะไรมาก สิ่งที่ต้องการก็มีเพียงสิ่งที่เป็นรูปธรรมเฉกเช่นเงิน แต่นางน่ะ คิดไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน บนโลกใบนี้ สิ่งที่มีค่ามากที่สุดคือเงิน สิ่งที่ไร้ค่าที่สุดก็เป็นเงินเช่นกัน มีเงินในมือ แต่นางก็ไม่สามารถกระจ่างในเรื่องอื่นๆได้ ไม่สามารถคิดหาวิธีให้เงินงอกเงินได้ ถ้าอย่างนั้น เงินเหล่านี้ก็จะหมดไปอย่างช้าๆ นางกวาดตาไปบนตัวไป๋หลี่รุ่ยหนึ่งรอบ สายตาเคลื่อนผ่านจุดหนึ่ง พลันยิ้มออกมาเบาๆ ชิงพูดก่อนชวนหลันว่า “องค์รัชทายาท ชวนหลันติดตามข้ามาแต่เด็ก ไม่มีความกล้ามักนัก ติดตามข้า ไม่เคยผ่านโลกมาก่อน ดังนั้นเรื่องวันนี้ข้าจะจัดการแทนนางเอง เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเยาะเย้ย” ได้ยินนางพูดอย่างนี้ ชวนหลันเองก็ไม่คิดพูดแทรก และเข้าใจดีว่า คุณหนูในวันนี้ไม่ใช่คนที่ถูกรังแกง่ายๆได้อย่างที่ผ่านมา แค่ไม่กี่ประโยคก็สามารถทำให้องค์รัชทายาทให้รางวัลได้ เป็นเรื่องที่คนทั่วไปไม่สามารถทำได้ง่ายๆอย่างแน่นอน ที่คุณหนูพูดตอนนี้ เป็นไปได้ว่ามีแผนการที่ดีกว่า นางเบิกตากว้าง ทำหน้าอ่อนต่อโลก พยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือ “ใช่ค่ะ องค์รัชทายาท คุณหนูเป็นนายของข้าน้อย ความคิดของคุณหนูก็คือความคิดของข้าน้อย” ไม่เลว ช่างเข้ากันได้ดี ฝีมือการแสดงก็ไม่เลว คังเสว่มี่ยกนิ้วโป้งในใจ ถูกใจชวนหลันยิ่ง ไป๋หลี่รุ่ยมองท่าทางของคังเสว่มี่ ขมวดคิ้วและพูดว่า “สาวใช้คนนี้ช่างภักดีเสียจริง เชื่อฟังเจ้าทุกอย่าง ถ้าอย่างนั้นเจ้าพูดซิ ต้องการอะไร ข้าไม่หวงของแน่นอน” “ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่ปฏิเสธ ข้าเองก็ไม่โลภมาก จะเลือกแค่สิ่งที่อยู่บนตัวองค์รัชทายาท เพื่อไม่เป็นการรบกวนองค์รัชทายาทให้มอบหมายคนอื่นไปเอา เรื่องเงินนั้นดูเฉยเกินไป และพูดยาก ไม่เหมาะกับสถานะสูงส่งขององค์รัชทายาท” คังเสว่มี่ยิ้ม สายตาจริงใจอย่างยิ่ง มือชี้ไปที่ไป๋หลี่รุ่ย ราวกับว่ากำลังเช็คสินค้า ทำให้ไป๋หลี่รุ่ยรู้สึกว่าตัวเองเป็นสินค้าแสดง จึงขยับไหล่อย่างอึดอัดไปสองสามที แต่นางทำเหมือนไม่เห็นอะไร พลันชี้ไปที่ของชิ้นหนึ่ง “องค์รัชทายาท ตราประทับมังกรตรงเอวของท่าน”...... “ของชิ้นนี้เจ้าไม่สามารถขอได้ นี่เป็นตราแสดงสถานะพระตำหนักตะวันออก” ไป๋หลี่รุ่ยเห็นคังเสว่มี่ชี้ไปที่ตรามังกรทองของตัวเอง พลันพูดเสียงต่ำ คังเสว่มี่ถอนหายใจ กระพริบหลายที และพูดขึ้นว่า “ไม่สามารถขอได้ ถ้าอย่างนั้นอะไรล่ะที่สามารถขอได้ นี่ก็ให้ไม่ได้ นั่นก็ให้ไม่ได้ ที่องค์รัชทายาทบอกว่าจะให้รางวัลนั้น เพื่อพูดให้ตัวเองดูดีก็แค่นั้น”