บทที่ 36 จอมปลอม

บ๗ที่ 36 จอมปลอม ไป๋หลี่รุ่ยเห็นคังเสว่มี่สนใจเพียงตราหยก สีหน้าสงบและผ่อนคลายกว่าเดิม ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เดินไปตรงหน้านาง ถามอย่างเป็นห่วงว่า “เสว่มี่ แผลตรงหน้าผากของเจ้าหนักหรือไม่ วันนี้ที่ข้าพบเจ้าตรงหลังสวน ก็อยากไปดูอาการเสียหน่อย แต่มีคนอื่นอยู่ด้วย จึงไม่สามารถแสดงท่าทีสนิทสนมได้” “ตอนอยู่ในงาน ไม่มีเวลาไหนที่ข้าไม่เป็นห่วงแผลของเจ้า เมื่องานจบสิ้น ก็รีบตามหมอหลวงมาดูอาการเจ้า ตอนนี้ เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง จุดประสงค์ที่เขามาก่อนหน้านี้ไม่สำคัญแล้วล่ะ ตอนนี้ต้องเอาใจคังเสว่มี่ก่อน ไม่อย่างนั้นการให้ตราหยกไปโดยไม่มีอะไรคืนกลับมานั้น ไม่คุ้มค่าเสียเลย น้ำเสียงแลดูน่าฟัง แต่คังเสว่มี่รู้สึกเพียงแค่ตั้งแต่ส่วนอกไปจนถึงกระเพาะอาหาร มีแก๊สกำลังปั่นป่วน นี่มันกำลังปั้นน้ำเป็นตัวชัดๆ ตอนที่อยู่สวนดอกไม้ด้านหลัง สีหน้าของไป๋หลี่รุ่ยนั้น หวังอยากให้นางถูกลงโทษมากกว่า แต่ที่เขาพูดอยู่ตอนนี้ กลับพูดถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง น่ารังเกียจเสียจริง นางหลับตา สูบลมหายใจเข้าลึกๆ จึงกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ได้ ไป๋หลี่รุ่ยสังเกตสีหน้าของนางมาโดยตลอด เห็นนางหลับตา คิดว่าเป็นความเขินอายของหญิงสาว จึงเดินหน้าอีกก้าว ยืนมือไปจับรอยแผลตรงหน้าผากของนาง เขาเป็นองค์รัชทายาทผู้สูงส่ง เพียงแค่พูดอย่างอ่อนโยนสักคำสองคำ และให้ประโยชน์อะไรเสียหน่อย คังเสว่มี่จะไม่ติดกับได้อย่างไร “องค์รัชทายาท โปรดรักษาภาพลักษณ์” คังเสว่มี่ลืมตาขึ้นและถอยห่าง เพื่อหลีกมือของเขา สายตาเย็นชาและรังเกียจ รอยยิ้มตรงมุมปากก็จางหายไป เผยความขุ่นเคืองในใจ “องค์รัชทายาท ท่านบอกว่าท่านเป็นห่วงข้า ทำไมตอนที่ท่านไปถึงสวนดอกไม้ด้านหลัง ประโยคแรกที่ท่านพูดก็คือตำหนิว่าข้าฆ่าคน ไม่สนจริงเท็จ และได้ตัดสินโทษของข้า” แม้จะเป็นการตัดสินคดีในชั้นศาล ก็ต้องมีกระบวนการ และให้โอกาสผู้ต้องสงสัยมีสิทธิ์ที่จะพูด จึงจะทำการตัดสินคดี อีกอย่าง หมอหลวงนั้น ท่านอ๋องคัง เสด็จพ่อของข้าเองที่หลังจากเห็นว่าข้าบาดเจ็บ จึงได้ให้คนไปเชิญมา ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับท่านแม้แต่น้อย ข้าไม่รู้ว่าทำไมท่านจึงตามหมอหลวงมา เพื่อดูว่าข้าได้ตายไปหรือยัง หรือเพราะเหตุผลอื่น ข้าเองก็ไม่อยากรับรู้ ต่อจากนี้เป็นต้นไป ขอร้องท่านอย่าพูดอะไรอย่างนี้อีก ข้าได้อีกแล้ว รู้สึกรังเกียจ ไป๋หลี่รุ่ยชะงักกับการโต้กลับของคังเสว่มี่ คังเสว่มี่ที่แลดูเป็นมิตร ไม่สนใจอะไร เห็นทุกอย่างอย่างชัดเจนและวิเคราะห์ได้อย่างกระจ่างตั้งนานแล้ว เขาดูมองดูดวงตาที่สดใสที่สวยกว่าปกติ แต่ก็เยือกเย็นจนทำให้เขาหนาวใจคู่นั้น เหมือนถูกคนชกเข้าหนึ่งหมัด และรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่ เสว่มี่ เรื่องราวไม่ใช่อย่างนั้น ตอนนั้น”...... “เอาเถอะ องค์รัชทายาทไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วล่ะ ท่านไม่รบกวนเวลาดูอาการของข้าก็เพียงพอแล้วล่ะ” คังเสว่มี่ยังคงสงบอย่างเดิม ปลายเสียงดังกว่าเดิมเล็กน้อย สายตานั้น ดูรำคาญใจยิ่ง และพูดแทรกไป๋หลี่รุ่ย คำพูดจอมปลอมเหล่านี้ มีประโยชน์อะไรรึ ใช้เพื่อหลอกตัวเอง หรือคิดว่าคังเสว่มี่อย่างนางยังคงเป็นคนโง่คนเดิม สามารถถูกหลอกด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค ไป๋หลี่รุ่ยยังไม่ทันได้พูดอะไร มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างนอก เสียงดังเข้ามาในบ้านอย่างชัดเจน ดังเข้าไปในหูของทุกคนที่อยู่ในนั้น “ช่างกล้ายิ่งนัก คังเสว่มี่นางโสเภณี กล้าดียังไงมาพูดกับองค์รัชทายาทอย่างนี้”