บทที่ 37 สุนัขยังน่ารำคาญสู้เจ้าไม่ได้

บ๗ที่ 37 สุนัขยังน่ารำคาญสู้เจ้าไม่ได้ คังเสว่มี่ที่สีหน้าปกติมาโดยตลอดพลันดูเย็นชาขึ้น นางเป็นคนยุคปัจจุบัน ถูกคนด่าว่าเป็นโสเภณี ก็รู้สึกไม่พอใจ นางมองตามเสียงนั้น แสดงให้เห็นถึงความขุ่นเคือง มองดูหญิงสาวที่ถูกพยุงเข้ามา ไม่ใช่คังเสี้ยเหอ แล้วจะเป็นใครได้อีกล่ะ ไป๋หลี่รุ่ยมองคังเสี้ยเหอหนึ่งที ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดขัดหรือตำหนิอะไรนาง คังเสี้ยเหอมีผ้าขาวปิดตรงหน้าผาก มองดูคังเสว่มี่อย่างแค้นเคือง ราวกับว่าจะเข้าไปฉีกนางออกเป็นเสี่ยงๆ นางได้ยินว่าหมอหลวงถึงวิหารหลิงหลงแล้ว และคิดว่าหมอตำหนักยังไงก็สู้หมอหลวงไม่ได้ ทำไมคังเสว่มี่ถึงได้หมอหลวงมาดูอาการล่ะ ยิ่งคิดยิ่งยอมไม่ได้ จึงให้สาวใช้ช่วยพยุงจนมาถึงวิหารหลิงหลง เพื่อให้หมอหลวงดูอาการของตนด้วย แต่ไม่คิดว่าเมื่อเดินเข้าประตู ก็ได้ยินที่คังเสว่มี่พูด พลันรู้สึกโมโหอย่างยิ่ง กัดฟันพูดขึ้นว่า “คังเสว่มี่ ทำไมเจ้าจึงไม่เคารพองค์รัชทายาทเช่นนี้ เขาจะเป็นกษัตริย์ในอนาคต เจ้าไม่มีมารยาทแม้แต่น้อยเลยรึ” ดูคังเสี้ยเหอเองก็อายุไม่มากนัก ทำไมพูดจึงพูดถึงแต่มารยาทล่ะ ประจำเดือนนางหมดก่อนกำหนดหรือไงกัน คังเสว่มี่ได้ยินเสียงตำหนิของนาง พลันขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ไม่แปลกที่ผู้หญิงสมัยโบราณไม่มีอะไรทำ ว่างก็มา “พูดคุย” สร้างสัมพันธ์กับคนอื่นๆอย่างนี้ ช่างน่าเบื่อเสียจริง น่าเบื่อจริงๆ “ท่าทางที่ไร้การศึกษาอย่างเจ้า ไม่ลองส่องกระจกดูรึไม่แปลกเลยว่าทำไมทั้งเสด็จพ่อและท่านแม่ไม่สนใจเจ้า แม้พี่ชายของเจ้าเองก็ไม่ต้องการคุยกับเจ้า เจ้าไม่ลองพิจารณาตัวเองหน่อยรึ”คังเสว่มี่พูดไม่หยุด ไม่มีอะไรสามารถหยุดนางได้ คังเสว่มี่ขมวดคิ้ว สีหน้ารำคาญใจ และสายตาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของคังเสี้ยเหอ น้ำเสียงชัดเจน “ท่านแม่ของข้าจากไปเร็ว เป็นเรื่องปกติที่ข้าจะไม่มีมารยาท แต่เจ้า คังเสี้ยเหอ มีแม่คอยสั่งสอนแต่ก็ยังไร้มารยาท เข้าที่พักข้าโดยไม่ได้รับอนุญาต เจอพี่สาวก็ไม่รู้จักคำนับ เมื่อเทียบกับเจ้าแล้ว ข้าดีกว่าเจ้าไม่น้อย” ผู้หญิงคนนี้ช่างน่ารำคาญเสียจริง บาดเจ็บไม่ไปนอนพักผ่อน มาล่อหน้าล่อตาตรงหน้านาง แค่เห็นก็รู้สึกรำคาญใจ ตอนที่นางพูดนั้น สีหน้ารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีการปิดบังความรู้สึกใดๆ ตอนที่นางพูด คังเสี้ยเหอโมโห ผ้าที่ปิดอยู่ตรงหน้าผากก็ขยับไปตามความโมโหของนาง “คังเสว่มี่ เจ้าอย่าทำให้มันมากไป อย่าคิดว่าจี้ซื่อจื่อช่วยเป็นพยานให้เจ้าวันนี้จะยิ่งใหญ่เพียงใด เจ้าไม่เห็นรึว่าใครกันที่มีสิทธิ์ในบ้านนี้” ใครมีสิทธิ์ล่ะ หลังจากที่ชายาอ๋องคังตายจากไป ชายารองติงเป็นคนดูแลบ้าน ไม่อย่างนั้น คังเสว่มี่ก็ไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเช่นนี้ คังเสี้ยเหอนี่มันน่ารำคาญเสียจริง ถูกตีแล้วก็ยังไม่รู้จักจำ วิ่งมาเห่าที่นี่อีก สุนัขก็ไม่น่ารำคาญเท่านาง คังเสว่มี่มองนางด้วยสายตาเหยียดหยาม หันไปยิ้มกับนางด้วยความดูถูก และขยับปากอย่างช้าๆ “ข้าคุยกับองค์รัชทายาทที่นี่ สำหรับพฤติกรรมของข้า องค์รัชทายาทเองก็ไม่ได้พูดอะไร” แต่เจ้า ไม่รู้มาจากไหนกัน พอบุกเข้ามาก็ทำตัวราวกับสุนัขส่วนตัวขององค์รัชทายาท กรีดร้องและเห่าตามใจชอบ แม้เจ้าจะชอบองค์รัชทายาท ต้องการสมรสกับองค์รัชทายาท ต้องการแสดง “ความภักดี”ของเจ้าต่อหน้าเขา ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงชัดเจนอย่างนี้ คังเสว่มี่พูดอย่างตรงไปตรงมา ใบหน้าของคังเสี้ยเหอแดงก่ำในทันที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอายหรือโมโห แต่ความโมโหร้อนแรงเหมือนไฟที่กำลังเผาไหม้ เตะเข้าที่ขาของคังเสว่มี่ แค่โกรธเหมือนไฟไหม้