已经是第一章了
บทที่ 38 น่าตบ
บ๗ที่ 38 น่าตบ
“โสเภณี ข้าจะจัดการกับเจ้า เจ้าอย่าคิดว่าวันนี้ท่านพ่อช่วยเจ้า จี้ซื่อจื่อช่วยเป็นพยานให้เจ้าจะยิ่งใหญ่มาก”
คังเสว่มี่หยี่ตาเล็กน้อย นางเองก็ไม่รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่อะไร คนที่รับไม่ได้น่าจะเป็นคังเสี้ยเหอเอง แถมยังกล้าลงไม้ลงมือกับนาง ช่างสุดโต่งและงี่เง่าเสียจริง
คังเสว่มี่ขยับมือ สายตาเยือกเย็น ชวนหลันที่สังเกตนางมาโดยตลอดพุ่งเข้ามา และบังอยู่ตรงหน้าคังเสว่มี่
จึงเตะเข้าหน้าท้องของชวนหลัน เจ็บจนนางหดตัวลง และยังคงปกป้องคังเสว่มี่ด้วยหลัง แล้วร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด
“คุณหนูสาม เจ้าอย่าทำเกินไป มักมารังแกคุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่ต่างหากที่เป็นคุณหนูตัวจริงแห่งตำหนักอ๋อง”
คำว่าตัวจริงเป็นเหมือนแผลของคังเสี้ยเหอ แทงลึกลงไปในใจของนาง นางโมโหในทันที ยื่นมือออกไปดึงผมของชวนหลัน “คนใช้โสเภณี เจ้ากล้าตะคอกใส่ข้ารึ ข้าจะจัดการกับเจ้า”
คังเสี้ยเหอที่โมโหแล้วโมโหอีก ลืมคิดถึงเรื่องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองแล้วล่ะ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เหมือนผู้หญิงไร้ซึ่งเหตุผล
ไป๋หลี่รุ่ยขมวดคิ้ว รู้สึกตกใจกับพฤติกรรมของคังเสี้ยเหอ เพราะไม่เคยสัมผัสกับด้านหยาบของนางมาก่อน เพียงครู่เดียว ก็รู้สึกรังเกียจยิ่ง
ความจริงแล้วก็เป็นแค่ผู้หญิงขี้อิจฉา ความอ่อนโยนและความใจกว้างที่อยู่ต่อหน้าเขาก่อนหน้านี้ เป็นแค่การเสแสร้างเท่านั้น
“คังเสี้ยเหอ เจ้าเป็นคนวิ่งเข้าใส่มันเอง” คังเสว่มี่นิสัยดีอยู่แล้ว นางเองก็ไม่อยากสร้างปัญหาแต่แรก
แต่ในบางครั้ง คนไม่ได้สร้างปัญหา แต่ปัญหาเข้ามาหาเอง
คนบาวคน ใช้คำเดียวในการบรรยาย นั่นก็คือคำว่าวอน ใช้สองคำ นั่นก็คือน่าตบ
กล้าลงไม้ลงมือกับนาง ครั้งนี้นางจะไม่ยอมอีกแล้วล่ะ ไม่ทำให้คังเสี้ยเหอกลัวนางไม่ได้แล้วล่ะ
พริบตาเดียว นางดูเปลี่ยนไปจากเดิม ดึงชวนหลันที่ขวางอยู่ข้างหน้าออกด้วยใบหน้านิ่งเฉย เตะออกด้วยเท้าซ้าย ครู่เดียว ก็เตะเข้าน่องของคังเสี้ยเหอ
กระดูกที่อยู่ในกล้ามเนื้อถูกเตะจนหัก ส่งเสียงกึกกัก คังเสี้ยเหอหน้าซีดทันที ส่งเสียงกรีดร้องราวกับตอนหมูถูกเชือด ดังก้องไปทั่วบ้าน
อ้าาาาา ——
“ขาของข้า ขาของข้า”คังเสี้ยเหอที่ล้มไปกองอยู่กับพื้นกอดขาขวาของตัวเอง น้ำมูก น้ำตาปะปนอยู่บนหน้า กลิ้งไปมาอย่างบ้าคลั่ง เสื้อผ้าที่ดูสวยงามยุ่งเหยิงไปหมด ไม่น่าดูยิ่งนัก
สาวใช้ที่พยุงคังเสี้ยเหอไม่รู้ว่าคังเสว่มี่เตะออกอย่างไร แล้วก็เห็นคังเสี้ยเหอล้มลง นางสั่งไปทั้งตัว และถอยห่างไปหนึ่งก้าว
และวิ่งไปนั่งลงข้างๆคังเสี้ยเหอ เงยหน้ามามองคังเสว่มี่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
“คุณหนูใหญ่ ท่านกล้าได้อย่างไร กล้าลงไม้ลงมือกับคุณหนูสามได้อย่างไร”
“ข้ากล้าได้อย่างไรรึ ปกติพวกเจ้าทำความชั่วมากเกินไป แม้แต่สาวใช้อย่างเจ้าก็คิดว่า มีแต่นางที่สามารถตบข้าได้ ข้าไม่สามารถตบนางได้ คำพูดของเจ้านั้น ข้าจำไว้แล้วล่ะ”
คังเสว่มี่ก้าวไปข้างหน้า เหยียบลงบนขาที่หักแล้วของคังเสี้ยเหอ บดอย่างช้าๆ สายตาเยือกเย็น และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า
已经是最新一章了
加载中
