บทที่ 39 ผู้ชายประเภทสามไม่

บ๗ที่ 39 ผู้ชายประเภทสามไม่ “จะบอกให้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อย่ามายุ่งกับข้า เจ้าชอบใคร อยากแต่งกับใคร ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าเองก็ไม่อยากข้องเกี่ยวด้วยแม้แต่น้อย” อย่าให้ตัวเองขายหน้าเพื่อผู้ชายหนึ่งคน ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาไม่ได้ชอบเจ้า แม้เจ้าจะคิดว่าเขาสนใจเจ้า หากชอบเจ้าจริงๆ จะยืนมองเจ้าล้มลงโดยไม่คิดจะพยุงเจ้า และไม่สนใจเจ้ารึ มองดูเจ้าทะเลาะกับคนอื่น ตบตีคนอื่นเพื่อเขา ถูกตบจนล้มลงกับพื้น ยังไม่ยื่นมือมาช่วย ถ้าคุณต่อสู้กับเขาและทำร้ายคนอื่น เขาเพียงแต่เพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ถูกเจ้ารักเท่านั้น แต่ไม่ต้องการรับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น พูดจบ คังเสว่มี่ดึงขากลับคืนมา มองดูคังเสี้ยเหอที่กรีดร้องไม่หยุด และไม่รู้ว่าได้ยินในสิ่งที่นางพูดหรือไม่ ไม่ใช่ว่านางอยากยุ่งเรื่องของคนอื่น และไม่ใช่ว่านางชอบคังเสี้ยเหอมากเพียงใด มีความเป็นพี่น้องอยู่ เมื่อก่อน นางก็เกลียด “ผู้ชายประเภทสามไม่”ไม่รักษาสัญญา ไม่รู้จักเป็นผู้เริ่ม ไม่รู้จักปฏิเสธ คิดว่าความรักของผู้หญิงเป็นเพียงสิ่งสนองความพึงพอใจ ใช้จุดนี้ ดึงคนอื่นไว้ เล่นกับความรู้สึก แล้วก็ไม่ต้องรับผิดชอบแม้แต่น้อย ไป๋หลี่รุ่ย ก็คือคนประเภทนี้ ท้องฟ้าเริ่มมืด แสงที่ส่องเข้ามานั้น กระจัดกระจายตามลานบ้าน สะท้อนแสงสีทองบนตัวคังเสว่มี่ จุดตัดระหว่างความสว่างและความมืด เป็นเหมือนต้นหลิงที่ทั้งนุ่มนวลและทนทาน ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว ความรู้สึกของไป๋หลี่รุ่ยยากที่จะบรรยายมากกว่า หญิงสาวในเงานั้นเป็นดั่งภาพวาดสีน้ำหมึก มองไปแล้ว ก็ยากที่จะลืม สิ่งที่นางพูดเมื่อครู่ ดูคมชัดและสวยงาม แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกลึกซึ้ง อาจเป็นผลของการที่ตนได้ใส่ใจนาง คิดถึงจุดนี้ ไป๋หลี่รุ่ยค่อยๆคลายคิ้วที่ขมวด และมองไปทางคังเสว่มี่อย่างลึกซึ้ง ชวนหลันจับที่ท้องน้อย ย้ายไปข้างๆคังเสว่มี่ มองดูคังเสี้ยเหอที่กลิ้งไปมาตรงพื้น สีหน้าซับซ้อน และพูดด้วยเสียงเบาว่า “คุณหนู ตอนนี้คุณหนูสามบาดเจ็บ กลัวว่าชายารองติงจะไม่ปล่อยไปอย่างง่ายๆ ต้องมาจัดการกับเราเป็นแน่” ชายารองติงนี้ ฝีมือไม่เลว คังเสว่มี่รู้อยู่แก่ใจแล้วล่ะ แค่เห็นลานที่สวยงามนี้ก็รู้แล้วล่ะ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ต้องการจัดการกับลูกสาวของเมียหลวง จำต้องจัดหาบ้านโทรมๆให้อยู่ ให้กินอาหารที่เสียไปแล้ว ทำให้ดูน่าอนาถ คนอื่นแค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่ชายารองติงกลับตรงกันข้าม ที่นี่ตำแหน่งไม่เลว การตกแต่งก็สวยงาม ไม่มีใครสามารถว่าได้ เห็นได้ว่า คนๆนี้ ถึงจะร้าย ก็ร้ายอย่างเงียบๆ แต่ว่า ดูจากเรื่องของวันนี้แล้ว อ๋องคังก็ไม่ได้ทำตามทุกอย่างที่ชายารองติงพูด ดังนั้นใครจะแพ้หรือชนะก็ยังไม่มีใครรู้ นางขยับปากเล็กน้อย และพูดอย่างเหยียดหยามว่า “ไม่เป็นไร ในเมื่อนางกล้าลงไม้ลงมือก่อน ข้าเองก็ไม่สามารถยืนให้นางตบโง่ๆ ใครให้นางไม่มีฝีมือล่ะ” อยากตบคน แต่ไม่อยากถูกตบ เรื่องอย่างนี้ อย่าแม้แต่จะคิด ชวนหลันคิดตาม หลายปีมานี้ ชายารองติงทำให้วิหารหลิงหลงเสียเปรียบมานักต่อนัก ไม่สามารถนับครั้งได้แล้วล่ะ หากเป็นแต่ก่อนนางไม่กล้าคิดเรื่องอื่น หวังเพียงแค่คุณหนูได้รับความเดือดร้อนมากเกินไปก็เกินพอ แต่ตอนนี้ ได้เห็นความเหลียวฉลาดของคุณหนูแล้ว นางรู้สึกถึงความหลุดพ้น