บทที่ 40 หญิงร้ายชายเลว

บ๗ที่ 40 หญิงร้ายชายเลว คุณหนูบอกว่าไม่กลัว สาวใช้อย่างนางจะกลัวไปทำไมกัน หากกลายเป็นเรื่องใหญ่ก็แค่สู้กับมันสักตั้ง นางจึงเงยหน้าขึ้น และตอบรับอย่างหนักแน่น “ข้าน้อยจะอยู่ข้างๆคุณหนู” คังเสว่มี่ยิ้ม พยักหน้า สำหรับนางแล้ว ไม่เคยเห็นใครในสายตาอยู่แล้วล่ะ ไป๋หลี่รุ่ยเห็นรอยยิ้มนี้ รู้สึกประหลาดใจ ตั้งแต่สวนดอกไม้หลังบ้าน นางก็ยิ้มตลอดเวลา และรอยยิ้มแต่ละครั้งก็ไม่เหมือนกัน รอยยิ้มเมื่อครู่ ช่างนุ่มนวลและบริสุทธิ์ เป็นเหมือนดอกไม้ที่ผุดออกมาจากน้ำ ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว “คังเสว่มี่...... เจ้าจำไว้เลย......” คังเสี้ยเหอกัดฟันพูด และมองไป๋หลี่รุ่ยด้วยความหวัง และร้องอย่างน่าสงสาร “องค์รัชทายาท ขาของข้า......” ที่คังเสว่มี่พูดมาทั้งหมด นางไม่ได้ยินแม้แต่คำเดียว ความจริงแล้วคังเสี้ยเหอได้ยิน แต่มีสิ่งใดที่น่าดึงดูดเท่าการได้เป็นฮองเฮาล่ะ มันไม่สำคัญหรอกว่าจะชอบหรือไม่ชอบ นางต้องการเพียงตำแหน่งนั้นเท่านั้น ในโลกนี้มีคนจำพวกหนึ่ง ไม่ว่าสิ่งไหนก็ไม่สำคัญเท่าอำนาจ ในลานบ้านสงบมาก ทำให้เสียงกรีดร้องชัดเจนยิ่งขึ้น ไป๋หลี่รุ่ยหยุดคิด และมองไปที่คังเสี้ยเหอหนึ่งที เขายืนอยู่ตรงที่เดิม และไม่เคยขยับแม้แต่ก้าวเดียว และไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นใด ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าที่หล่อเหลานั้น ดวงตาไม่มีความรู้สึกใดแม้แต่น้อย น้ำเสียงเยือกเย็น “คุณหนูสามควรรักษาภาพลักษณ์ของตนมากกว่านี้ หยาบคายเช่นนี้ ไม่ให้เกียรติรุ่นพี่ ลงไม้ลงมือกับรุ่นพี่ ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ” เมื่อได้ยิน คังเสี้ยเหอตัวสั่น เงยหน้าขึ้นอย่างไม่กล้าเชื่อ มองไปที่ไป๋หลี่รุ่ย ลืมแม้กระทั่งความเจ็บปวดตรงขาที่หัก นางต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ ทำไมองค์รัชทายาทกลับมาตำหนินางได้ล่ะ “องค์รัชทายาท” ...... คังเสี้ยเหอตะโกนอย่างขมขื่นอีกครั้ง นางไม่เชื่อว่า องค์รัชทายาทที่เกลียดคังเสว่มี่มาโดยตลอด ทำไมจึงไปช่วยคังเสว่มี่ได้ นางไม่เชื่อ เห็นสภาพของนางในตอนนี้ คังเสว่มี่หัวเราะเยาะหนึ่งที และมองคังเสี้ยเหอที่สีหน้าขมขื่นหนึ่งที และมองไป๋หลี่รุ่ยที่สีหน้าเย็นชาอีกหนึ่งที โลกนี้มีประโยคหนึ่งที่พูดได้ดี คนหนึ่งชอบกระทำ คนหนึ่งชอบถูกกระทำ หญิงร้ายชายเลว ช่างเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบเสียจริง แต่น่าเสียดาย นางไม่อยากดูการแสดงของชายหญิงน่ารังเกียจคู่นี้ในบ้านของนางอีกแล้ว คังเสว่มี่ยักคิ้ว และยิ้มเล็กน้อย “คังเสี้ยเหอ หากเจ้าไม่อยากกลายเป็นคนพิการ รีบไปให้หมอดูอาการเสีย ไม่อย่างนั้น หากขาของเจ้ามีความผิดปกติใด อย่าโทษข้าละกัน” นางเป็นคนลงแรงเอง รู้อยู่แก่ใจว่า กระดูกได้หักไปแล้ว หากรีบต่อให้ไวยังสามารถเดินได้ แต่ไม่สามารถทำอะไรเกินกว่านั้นได้แล้วล่ะ เช่น การเต้นเป็นต้น อย่าคิดถึงมันอีกเลย หากไม่รีบรักษา อีกหน่อย ก็ต้องกลายเป็นคนพิการ คังเสี้ยเหอจ้องไปที่สายตาเย็นชาของคังเสว่มี่ นางพูดอย่างจริงจัง ทำให้คังเสี้ยเหอรู้ว่า สิ่งที่คังเสว่มี่พูดนั้น ล้วนแต่เป็นความจริง นางกอดขาที่เจ็บ และมองไปทางไป๋หลี่รุ่ย ความคาดหวังในสายตาเพิ่มขึ้นกว่าเดิม ไป๋หลี่รุ่ยยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีความรู้สึกใดๆ และไม่มีความเห็นเห็นใจในสายตาแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าคังเสว่มี่ใช้เวทมนตร์ใด ทำให้องค์รัชทายาทเปลี่ยนไปในวันเดียว อัพเดทครั้งหน้า วันที่26 ธ.ค. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน