ตอนที่ 41 ไม่เคยกล้าแต่ไหนแต่ไรมา

ต๭นที่ 41 ไม่เคยกล้าแต่ไหนแต่ไรมา คังเสี้ยเหอดึงสายตากลับมาอย่างเกลียดชัง จากนั้นก็หันไปตำหนิอย่างไร้ความอ่อนโยนต่อจื่อเยน “เจ้าโง่หรืออย่างไร? ยังไม่รีบไปตามหมอหลวงเข้ามารักษาข้าอีก!” จื่อเยนถูกดุด่า กล้ำกลืนฝืนใจกับความไม่เป็นธรรม แต่ก็ไม่กล้าตอบกลับไป ทำได้เพียงแค่ยืนขึ้นมา แล้วเดินตรงไปหาหมอหลวงทันที “เอ๊ะ ข้าจำได้ว่าหมอหลวงคือท่านพ่อเชิญมาเพื่อรักษาข้า คังเสี้ยเหอ ความจำของเจ้าไม่ดีแล้วใช่หรือไม่ ยังต้องให้ข้าเตือนเจ้าอีกหรือ?” คังเสว่มี่ยิ้มบางๆออกมา มือทั้งสองข้างกอดอก โก่งคิ้วขึ้น สีหน้าที่ทุกทรมานเพราะความเจ็บปวดของคังเสี้ยเหอซีดราวกับกระดาษ มือทั้งสองข้างกุมขาที่บาดเจ็บทั้งสองข้างไว้ ใบหน้าอันงดงามบิดเบี้ยวอย่างโหดร้ายด้วยความเจ็บปวดและโกรธเคือง หมอหลวงไม่ใช่ใครที่ไหนก็จะถูกเชิญให้เข้ามารักษาได้ นอกจากพระบรมวงศานุวงศ์ แล้ว ก็มีเพียงแค่ขุนนางระดับสูงเท่านั้น หมอหลวงท่านนี้คือคนที่เชิญมารักษาให้กับคังเสว่มี่ เขาไม่ยอมให้ใครคนใดก็ได้มารักษาโดยเด็ดขาด มิเช่นนั้น หมอหลวงและหมอทั่วไปจะต่างกันอย่างไรละ เมื่อมองไปทางไป๋หลี่รุ่ยอีกครั้ง ใบหน้าของเขาที่เห็นคือความเงียบที่ราวกับตาย ไม่มีท่าทางที่บ่งบอกถึงทำตามคำสั่งเลยสักนิดเดียว คังเสี้ยเหอปล่อยวางในที่สุด นางไม่อยากกลายเป็นคนพิการ นางอดทนกับความเจ็บปวด แล้วหันไปตะโกนใส่จื่อเยนว่า : “มานี่เร็ว ช่วยประคองข้ากลับเรือนเหอลู่!ที” เมื่อได้ยินเสียงด่าพึมพำของคังเสี้ยเหอมาตลอดทางจากที่ไกลๆ จนในที่สุดไป๋หลี่รุ่ยก็หันมา ความเย็นชาไร้ความรู้สึกเมื่อสักครู่ได้ถูกสะลัดออกไปในชั่วพริบตา ใบหน้าที่ดูผ่อนคลาย แปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น น้ำเสียงก็ฟังแลดูอบอุ่นขึ้นด้วย “เสว่มี่ เจ้าอย่าเพิ่งโกรธเคืองแต่อย่างใดเลย เมื่อสักครู่ข้าดุด่าเสี้ยเหอแทนเจ้าแล้ว นางเป็นแม่นางที่มุทะลุดุดันเช่นนี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องเสวนากับนาง” คังเสว่มี่มองออกไปนอกตำหนักอีกครั้ง ไม่รู้ว่าคังเสี้ยเหอรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินคำพูดนี้ แต่ก็ยังรู้สึกไร้อย่างอายต่อไป๋หลี่รุ่ย นางรู้สึกว่า เขาได้ทำการทำลายขีดจำกัดต่ำสุดไปแล้วอีกครั้ง นางหัวเราะบาง ๆออกมา ดวงตาผันผวนแปรผันสั่นเครือต่อคำพูดนี้ของเขา แต่ก็มองไปทางหมอหลวงแล้วพูดว่า : “ท่านจงเข้ามาเถอะ ช่วยดูบาดแผลบนหน้าผากให้ข้าหน่อย หากช้ากว่านี้ เกรงว่าเมื่อเกิดสะเก็ดแผลแล้ว จะทิ้งร่องรอยของแผลเป็นเอาไว้” ไป๋หลี่รุ่ยสีหน้าเคร่งขรึขึ้นมาทันใด เขาถูกมองข้าม ไม่ ไม่อยู่ในสายตาอย่างสมบูรณ์แบบ หมอหลวงที่อยู่เบื้องหลังมาโดยตลอดได้ถือผ้าเปียกชื้น ก่อนจะเช็ดหน้าผากที่ชุ่มไปด้วยเหงื่ออีกครั้ง จากนั้นก็ยกขาขึ้น แล้วก้าวเข้ามาจากประตูของตำหนัก เขาเป็นหมอหลวงมา 20 ปี ไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ช่างน่าตกใจเสียจริง คุณหนูของอ๋องคังและรัชทายาททะเลาะเยาะแว้งกัน ก็เท่านั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ คาดไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่คังจะใช้คารมอย่างเฉลียวฉลาดเช่นนี้ ตอบสนองอย่างรวดเร็ว รัชทายาทก็ถูกหลอกไปด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะโดนฆ่าปิดปากหลังจากที่กลับไปในคืนนี้หรือไม่ เฮ้อ ช่างโชคร้ายเสียจริง หมอหลวงก้มหน้าลงต่ำ โค้งตัวอย่างมีมารยาท เดินเข้ามาในตำหนักอย่างเป็นระเบียบ ดวงตามองต่ำลงไปบนพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา คังเสว่มี่ดึงสายตากลับมา แล้วมองไปทางหมอหลวงที่เต็มไปด้วยสายตากดดัน ก่อนจะพูดด้วยความเคารพว่า : “เชิญเจ้าตามข้าเข้าไปในห้อง” หลังจากนั้นก็ประคองชวนหลันเดินประกบหน้าประกบหลังตรงเข้าไปภายในห้อง ความเมินเฉยเช่นนี้ ทำให้คนตกใจยิ่งนัก วันนี้กาวเหยวี่ยนต้องอึ้งงันไปอีกครั้ง เขาไม่เคยเห็นว่าจะมีแม่นางผู้ใดกล้าทำเช่นนี้ต่อรัชทายาทมาก่อน เมื่อได้ยินคุณหนูใหญ่คังพูดต่อคุณหนูคังซานเมื่อสักครู่ ในใจของเขาจึงสั่นไหวขึ้นมาทันใด ในฐานะที่เคียงข้างรัชทายาทเตี่ยนเซี่ยมาเนิ่นนาน เขาย่อมรู้ว่ารัชทายาทมีความทะเยอทะยาน มีเพียงสิทธิ์ที่สูงกว่าอยู่ในใจ แม่นาง แต่สิ่งของที่อยู่ภายใต้สิทธิ์ของรัชทายาทเท่านั้น เขาหลงรักพวกนาง และก็ทำให้พวกนางดีใจ เสพสุขกับใบหน้าและอากัปกริยาที่แก่งแย่งชิงดีของพวกนาง แต่กลับไม่สามารถทำเรื่องที่แสดงออกถึงความจริงใจกับพวกนางได้