ตอนที่ 42 จี้อี้มาหาเจ้า

ต๭นที่ 42 จี้อี้มาหาเจ้า แม่นางที่อยากจะเป็นพระชายารัชทายาทมีมากมายนับไม่ถ้วน แม่นางที่แลดูคล้ายกับคุณหนูคังซานที่เขาพบเจอก็มีมากมายนัก ดังนั้นลักษณะของนางที่กาวเหยวี่ยนเห็น จึงไม่มีความแตกต่างแม่นิดเดียว ขนาดถูกคุณหนูใหญ่คังสั่งให้ย่างก้าวเช่นนี้ ก็ยังไม่ความกระปรี้กระเปร่าใดๆเลยด้วยซ้ำ ทุกคนต่างพูดว่าคุณหนูใหญ่คังเป็นผู้โง่เขลาตาบอด วันนี้สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นความฉลาด มีวิสัยทัศน์และเย็นชาคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะหัวเราะออกมาบ่อยครั้ง จนดูเหมือนความอ่อนโยนได้กระจัดกระจายออกไป แต่ในความจริงแล้วกลับไม่ได้ใส่ใจ เรื่องที่เห็นเป็นประจักษ์สายตาแต่อย่างใด นี่เป็นแม่นางที่เฉลียวฉลาดมากคนหนึ่ง ในขณะที่มองไปยังแผ่นหลังของคังเสวมี่อย่างละเอียดอยู่นั้น ในที่สุดก็อดที่จะก้าวไปตรงหน้าของไป๋หลี่รุ่ยไม่ได้ อยากจะดึงแม่นางที่กำลังห่างจากเขาไปทุกทีๆผู้นั้นกลับมา เขาเกิดความรู้สึกเช่นนี้ขึ้นมา ถึงแม่ว่าวันนี้นางจะได้เดินเข้ามาห้องได้ ราวกับพาชีวิตออกไปจากโลกของเขา หลังจากนั้นก็ยิ่งไกลมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมลายหายไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย ประสาทหูของคังเสว่มี่นั้นไม่เลวนัก เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง คิ้วทั้งสองก็ขมวดเข้าหากันด้วยความไม่สบายใจ ไป๋หลี่รุ่ยผู้นี้จะจบหรือไม่จบกันแน่ ยังจะมาพัวพันอะไรอีก! ในขณะกำลังจะหมุนไปตำหนิอยู่นั้น ก็ได้ยินเข้ากับเสียวิ่งของฝีเท้าที่แลดูเร่งรีบจากด้านนอกเสียงหนึ่งพอดี เมื่อทะลุเข้ามาภายในก็ต้องรู้สึกแข็งทื่อกับบรรยากาศที่น่าประหลาดใจนี้ คังเสว่มี่หันไปมอง ก็เห็นผู้ดูแลตำหนักที่อยู่เคียงข้างของท่านอ๋องคังก่อนหน้านั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าของตำหนักพอดี เขาชื่อว่าชีหนอง ทุกคนต่างเรียกเขาว่าอาชี ในฐานะที่อยู่ข้ากายของอ๋องคังมาโดยตลอด จึงถือว่าเป็นผู้ช่วยที่มีความสามารถของอ๋องคัง ในปีก่อนๆเขาเคยเป็นรองแม่ทัพข้างกายของอ๋องคัง ดังนั้นท่าทางของคนที่อายุ 40 ปี จึงดูเป็นบุรุษที่องอาจอยู่ในสนามรบ เมื่อมองดูอย่างรวดเร็วแล้ว ก็ยังดูไม่ออกว่าเป็นเพียงแค่ผู้ดูแลตำหนักของทุกคนในครอบครัวใหญ่อยู่ดี สถานะของท่านอาชีผู้นี้แตกต่างจากคนที่อยู่ในตำหนักแห่งอื่น ด้วยเหตุนี้จึงไม่กลัวชายารองติงแต่อย่างใด แต่ปฏิบัติต่อคังเสว่มี่ด้วยความเคารพนับถือมาโดยตลอด มิกล้าบังอาจแม้เพียงเสี้ยวเดียว ดังนั้นเมื่อเขาเข้ามา ก็ได้มองรอบๆสถานการณ์ของตำหนักแวบหนึ่ง ก่อนจะแสดงความเคารพต่อไป๋หลี่รุ่ย โดยที่ไม่ลืมคังเสว่มี่ด้วย “ข้าน้อยขอเข้าเฝ้ารัชทายาทมาพะยะคะ!" ไป๋หลี่รุ่ยอยากจะพูดกับคังเสวามี่ แต่ก็ถูกตัดบท สีหน้าจึงได้แสดงความเคร่งขรึมออกมา เขาเองก็รู่จักท่านอาชีเช่นกัน รู้ว่าเป็นผู้ดูแลตำหนักอ๋องคัง แต่กลับไม่มีการวางมาดแต่อย่างใด ผ่านไปสักพัก ก็โบกมือไปมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สั่นเครือว่า : "ลุกขึ้นเถิด" “ขอบพระทัยรัชทายาท” หลังจากที่อาชียืนขึ้นแล้ว จากนั้นก็หันไปทำความเคารพต่อคังเสว่มี่อีกครั้ง “หม่อมฉันขอเข้าเฝ้ากับคุณหนูใหญ่ หน้าผากของคุณหนูใหญ่มีบาดแผล ยังไม่เห็นหรือพะยะคะ?” คังเสว่มี่กวาดสายตาไปทางไป๋หลี่รุ่ยแวบหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมากเบาๆ “มีเรื่องให้ต้องล่าช้าอยู่เล็กน้อยเมื่อสักครู่ แต่ตอนนี้เห็นแล้วละไม่ทราบว่าอาชีมาที่นี่ด้วยธุระอะไรหรือ?” สายตาของเขาตกไปอยู่บนหน้าผากของคังเสว่มี่ ด้วยความสงสัย หมอหลวงผู้นี้มาอย่างต่ำก็ครึ่งชั่วยามแล้ว ทำไมถึงได้เห็นท่าทางเช่นนี้ เพิ่งจะเตรียมการรักษา เมื่อหันกลับไปมองไป๋หลี่รุ่ย ก็นึกเรื่องที่ได้ยินการด่าพึมพำมาตลอดทาง ร้องเรียกหาคุณหนูคังซานอย่างอาลัยอาวรณ์ อาชีเลยเดาออก น่าจะมีความสัมพันธ์กับรัชทายาท กับคุณหนูคังซานอย่างแน่นอน แต่สถานการณ์ในตอนนี้ คุณหนูใหญ่ก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไร เขาเองก็ไม่อยากเลือกหัวข้อขึ้นมาใหม่อีกแล้ว อาชีเป็นผู้ดูแลตำหนักใหญ่ในวังมาหลายปี ย่อมเข้าใจสถานการณ์โดยธรรมชาติอย่างแน่นอน จึงได้พูดขึ้นด้วยความเคารพ : "จี้ซื่อจื่อให้ข้าน้อยมาพะยะคะ เชิญรัชทายาทกล่าวได้พะยะคะ" เมื่อได้ยินจี้อี้สองคำนี้ คังเสว่มี่จึงได้เก็บใจไว้ คนใจดำผู้นี้ต้องการจะทำอะไร ดวงตาของไป๋หลี่รุ่ยเปล่งประกายออกมาเล็กน้อย เมื่อเงียบไปสักพัก จึงได้ถามขึ้นว่า : "เจ้ารู้เรื่องทั้งหมดของเขาหรือไม่?" “จี้ซื่อจื่อส่งคนมารายงานแค่เพียงข้อน้อย บอกว่าวันนี้ไท่ตื่อเตี้ยนเซี่ยต้งสนใจคำบรรยายของเขา” อาชีพูดออกมาด้วยความเคารพนับถือ ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป