ตอนที่ 43 อย่าได้เจอกันอีกเลยตลอดชีวิต

ต๭นที่ 43 อย่าได้เจอกันอีกเลยตลอดชีวิต หัวของไป๋หลี่รุ่ยสะบัดไปมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเม้มปากไว้แน่น แล้วมองไปทางเงาแผ่นหลังของคังเสว่มี่ เขาสนใจแม่นางผู้นี้ แต่ที่จี้อี้มาหาเขา บางทีอาจเป็นเพราะเรื่องในวันนี้ เมื่อนำมาเปรียบเทียบกันแล้ว แม่นางยิ่งไม่สำคัญอย่างเห็นได้ชัด ไม่จำเป็นต้องดุลพินิจแต่อย่างใด หลังจากชั่วประเดี๋ยวประด๋าว ไป๋หลี่รุ่ยก็หมุนตัวไปมองคังเสว่มี่ แล้วพูดเบาๆ ว่า : “เสว่มี่ เจ้าต้องรักษาตัวดีๆ หากมีเวลาข้าจะมาเยี่ยมเจ้า” เมื่อพูดจบ ก็พากาวเหยวี่ยนออกจากตำหนักไปอย่างเร่งรีบทันที คังเสว่มี่มองไปทางเงาของไป๋หลี่รุ่ย ดวงตาที่อ่อนโยนหรี่ลงเล็กน้อย กลิ่นอายที่ขมุกขมัวราวกับหมอกก็ไม่ปานฟุ้งตลบอบอวลไปทั่ว ทำให้คนอ่านความคิดของนางไม่ออก ชั่วพริบตาเดียว เมื่อนางลืมตาขึ้น มุมปากก็ได้กระตุกยิ้มออกมาจางๆ แล้วก้มหน้าลง พร้อมกับลูบศิลาหยกในมือ ไป๋หลี่รุ่ย เจ้าไม่ต้องการพบหน้าข้าตลอดชีวิต เมื่อสักครู่จึงได้ทำเรื่องที่ดีที่สุดต่อข้า อาชีมองไปยังใบหน้าที่งดงามละเอียด สายตาที่ขมุกขมัวราวเมฆหมอกของแม่นาง ก็ได้แต่ทอดถอนใจเบาๆในใจ หลายปีมานี้ คุณหนูใหญ่ทึ่มทื่อมาโดยตลอด เมื่อตื่นขึ้นมาในเย็นวันนี้ กลับทำให้รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก หากท่านอ๋องเห็นเข้า ต้องนึกถึงเรื่องราวมากมาย จนทำให้เกิดความรู้สึกทุกข์ระทมอย่างมากอย่างแน่นอน แต่เป็นเช่นนี้ก็ดี เขาคิดว่าการให้ชายารองติงครอบครองไปเรือน กดขี่บุตรชายและบุตรสาวแต่งงานออกเรือนในหลายปีมานี้ ไม่ใช่เรื่องที่ครอบครัวใหญ่จะไปมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เขาเป็นผู้ดูแลตำหนัก ไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงเรื่องของเหล่าแม่นางในตำหนักได้ วันนี้คุณหนูใหญ่ฟื้นขึ้นมาก็ดีมากแล้ว ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความแห้งเหี่ยวระคนกับความปลื้มใจ จากนั้นก็พูดกับคังเสว่มี่ด้วยความเคารพว่า : “คุณหนูใหญ่ หลังจากที่หมอหลวงช่วยท่านดูบาดแผลบนหน้าผากแล้ว รบกวนเชิญเขาไปยังตำหนักของท่านอ๋องสักรอบนะพะยะคะ ไปดูรอยแส้บนใบหน้าแทนท่านอ๋อง” เมื่อคังเสว่มี่ได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าที่สวยสดงดงามราวกับดอกพุดซ้อนไม่ได้ปรากฏสีหน้าใดๆออกมา นอกจากพยักหน้าเล็กน้อย “ข้ารู้แล้ว” เมื่อพูดจบ ก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป อาชีมองไปทางสีหน้าเรียบเฉยของนาง น้ำเสียงที่ไม่มีความสั่นเครือสักนิด จึงได้แต่ทอดถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ จากนั้นก็ยืนอยู่สักพัก แล้วหมุนตัวออกจากตำหนักไป ภายในห้องที่ตกแต่งด้วยสีเขียวเป็นหลัก จึงเงียบสงัด มีเพียงหมอหลวงที่กำลังวุ่นกับการทำแผลอยู่เท่านั้น คังเสว่มี่ที่นั่งอยู่บนเตียง ปลายนิ้วจับตรงราวจับ หลับตา ราวกับพักผ่อนและครุ่นคิดบางอย่าง วิชาทางการแพทย์ของหมอหลวงถือว่าไม่เลวนัก วิธีการจัดการบาดแผลเล็กๆบนหน้าผากก็ค่อนข้างจะชำนาญมาก ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเดียว ทำให้ความไม่สบายใจที่คังเสว่มี่โดนหลายคนรบกวนในวันนี้ ได้สะลัดออกไปบ้าง นิ้วชี้เคาะอยู่บนราวจับเบาๆ พร้อมกับนึกถึงคำพูดของอาชีเมื่อสักครู่ นางรู้ว่าอาชีอยากจะเตือนนาง เพื่อไม่กฎระเบียบของครอบครัวดึงนางไป จึงได้เก็บแส้อย่างรีบร้อน แล้วเหวี่ยงไปตรงหน้าของท่านอ๋องคัง เมื่อพูดตามความจริงแล้ว สำหรับพ่อผู้นี้ อย่างอื่นนางจะไม่พูดถึง นางเห็นเรื่องราวเหล่านี้หลังจากที่ข้ามเวลามาที่นี่ ทำให้นางคิดความดีของเขาไม่ออกจริงๆ หากไม่ใช่เพราะความจริงทีไม่ชัดเจนของเขา คิดจะใช้กฎระเบียบของครอบครัวต่อคังเสว่มี่ จึงได้เหวี่ยงแส้มาตรงหน้าของเขาใช่ไหม? หากไม่ใช่นางโต้แย้งกลับไปทันเวลา กฎระเบียบของครอบครัวนั้นเป็นความจริงสำหรับนาง คนที่ชักแส้ออกมาก็คงต้องเป็นนางแล้วละ นางอยากจะโต้แย้งกลับไปมาก แต่เมื่อเห็นอาชีมองไปทางสายตาของคังเสว่มี่ การเคารพที่จอมปลอมเช่นนี้ของคนภายในตำหนักอื่นๆ นำมาซึ่งความเมตตากรุณา ไม่ต้องพูดถึงเลย เมื่อเป็นเช่นนี้ การจะทำให้อ๋องคังกลายเป็นพ่อที่น่าเคารพรัก ...... เรื่องที่ฝืนใจเช่นนี้ นางไม่มีทางทำได้ สายตาที่เมตตากรุณาอีกสองคู่ได้ผุดขึ้นมาในหัวสมอง