ตอนที่ 44 เจ้ารู้วิชาทางการแพทย์หรือ

ต๭นที่ 44 เจ้ารู้วิชาทางการแพทย์หรือ คังเสว่มี่ได้ทอดถอนใจออกมายาวๆในใจ หมอกที่ชัดเจนได้ปกคลุมภายในดวงตาที่ปิดสนิท ก่อนที่นางจะข้ามมาที่นี่ ตั้งแต่โรงเรียนเป็นต้นมา นางก็ต้องแฝงตัวมาโดยตลอด เพื่อให้ชีวิตในครอบครัวและความลับใดๆก็ตามปลอดภัย ชีวิตของตัวเองปลอดภัย จึงไม่สามารถติดต่อครอบครัวโดยพลการได้ ถึงอย่างไรการแฝงซ่อนตัวของนางก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องโกหก ในกรณีที่เกิดระแคะระคายออกมาเพียงเสี้ยวเดียว ก็ถือว่าอันตรายถึงชีวิตแล้ว นางเพิ่งจะพบพ่อและแม่เมื่อ 1 ปีก่อน ภายใต้ความต้องการอันแรงกล้าของนาง ภายใต้แผนการอย่างละเอียดที่เพิ่งสร้างขึ้นมา ทำให้นางและครอบครัวได้พบหน้ากัน ถึงบัดนี้ พ่อแม่ล้วนแต่ยังคิดว่านางนั้นยอดเยี่ยมมาก ทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ต่างประเทศ ดังนั้นจึงกลับบ้านน้อยมาก และโทรศัพท์ก็น้อยมากเช่นกัน ตอนนี้นางก็ได้ข้ามมาที่นี่แล้ว นางไม่รู้ว่าฝั่งนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง พ่อแม่จะรู้สถานะของนางไหม หรือนางตายไปแล้ว ระบบได้เคลียร์เรื่องทุกอย่างของนางจนเกลี้ยงแล้ว..... คังเสว่มี่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ ยังดีที่มีพี่ชายของตัวเองที่สามารถกตัญญูแทนนางได้ มิเช่นนั้นละก็ นางคงได้กินไม่ได้นอนไม่หลับ จิตใจยากที่จะสงบลงได้อย่างแน่นอน ถึงอย่างไรก็เหลือเพียงแค่พ่อแม่ที่ค่อยๆแก่ชราลงใช้ชีวิตกันตามลำพัง บุตรชายและบุตรสาวช่างกตัญญูอย่างแท้จริง “เรียบร้อย จัดการแผลเสร็จแล้ว” เสียงของหมอหลวงได้ดึงสติของคังเสว่มี่กลับมา นางลืมตาขึ้น ดวงตาที่ยังเลือนรางจางๆ ได้มองไปทางหมอหลวงที่สวมขุดคลุมของสมัยโบราณ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ แต่ไม่นานก็ถูกนางระงับมันลงได้ จากนั้นก็มองไปทางดวงตาที่อ่อนโยนและขมุกขมัวคู่นั้น ด้วยความบริสุทธิ์ใจ หมอหลวงเก็บอุปกรณ์ลงในกล่องแพทย์ทรงสี่เหลี่ยม พร้อมกับหยิบยาออกมาสองกล่อง และสั่งว่า : “ครีมทาผิวสองขวดนี้ โปรดให้คุณหนูเก็บไว้ให้ดีนะพะยะคะ” ชวนหลันรับขวดยาที่หมอหลวงยื่นมาให้ จากนั้นหมอหลวงพูดขึ้นอีกว่า : “ทาก่อนนอน 1 ครั้ง และทาติดต่อกันไปครึ่งเดือน เมื่อดีขึ้นแล้วผิวหนังจะแววราวกับใหม่ มันก็จะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ นอกจากนี้โปรดจำไว้ว่า ก่อนแผลจะดีขึ้น ไม่ว่ายังไงก็ห้ามโดนน้ำโดยเด็ดขาด หลีกเลี่ยงไม่ให้แผลบวมแดง นั้นจะทำให้ยากต่อการหายนะพะยะคะ” “อื้อ” คังเสว่มี่พยักหน้า “ขอบใจหมอหลวงมาก ข้าจะระวัง นอกจากนี้ก็ขอรบกวนเจ้าอีกเล็กน้อย ช่วยตรวจสาวใช้ของข้าให้หน่อย เมื่อสักครู่นางถูกเตะมาไม่เบา ข้ากลัวว่าจะมีปัญหาอะไรหนักหนาตามมา” ชวนหลันอึ้งงันไป รีบส่ายหน้า มือทั้งสองข้างโบกไปมาอย่างจารวัน “คุณหนู ไม่ต้องเพคะ ความเจ็บปวดนี้ ชวนหลันพักสองสามวันก็หายแล้วเพคะ ทำไมต้องให้หมอหลวงตรวจหม่อมฉันด้วยละ ไม่ต้องหรอกเพคะ....” คังเสว่มี่มองไปทางนางเบาๆ ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะชัดเจน กับทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ “ตอนนี้เจ้าเห็นว่าความเจ็บปวดนี้ไม่เป็นอะไร การที่คังเสี้ยเหอเตะเจ้าออกมา ถึงผลลัพธ์จะไม่มากไม่น้อยเท่าที่ข้ารับรู้ได้ หากเจ็บถึงอวัยวะภายในละจะทำเช่นไร? รอให้ถึงตอนนั้นแล้วค่อยตรวจหรือ คงจะไม่ทันการแล้วละ!” เดิมทีหมอหลวงก็คิดจะปฏิเสธ เขายังไม่เคยตรวจสาวใช้มาก่อน แต่คำพูดของคังเสว่มี่ เมื่อมองไปทางความใสสะอาดในดวงตาของนาง สีหน้าจึงไม่อาจเสแสร้งได้ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเห็นด้านนอกเมื่อสักครู่ เมื่อคุณหนูคังซานปรากฏตัว ไม่ต้องคำนึงถึงความเป็นจริงเลย การกระทำที่หยาบคาย สาวใช้ผู้นี้กลับเป็นปกป้องที่จริงใจซื่อสัตย์มาก เมื่อคุณหนูเสนอความต้องการมาเช่นนี้ แล้วก็ยิ่งเป็นคนใต้บัญชาที่สำคัญอีก จึงค่อนข้างลำบากใจมาก ในขณะที่หมอหลวงกำลังคิดเรื่องนี้ ใบหน้าอาวุโสก็เปลี่ยนสีหน้าในชั่วพริบตาเดียว จากนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดว่า : “ในเมื่อหมอมาแล้ว งั้นจะถือโอกาสตรวจแม่นางผู้นี้สักหน่อยแล้วกัน แต่คุณหนูใหญ่คังมีความรู้กว้างขวาง เมื่อเห็นท่านพูดเช่นนี้ บาดแผลภายนอกไม่ชัดเจน แต่อาจจะบาดเจ็บที่ปอด ดูเหมือนจะรู้เรื่องทักษะการแพทย์เหล่านี้ด้วยนะพะยะคะ?”