ตอนที่ 46 ซื่อจื่อเปิดหูเปิดตาแล้ว

ต๭นที่ 46 ซื่อจื่อเปิดหูเปิดตาแล้ว ประโยคหนึ่งสร้างความอึ้งงั้นให้แก่ฉวี่ซาง ก่อนที่ซื่อจื่อจะไปยังเรือนทิศตะวันออกเพื่อแจ้งตรงต่อรัชทายาท ถึงรายละเอียด บัดนี้รัชทายาทก็มาถึงแล้ว โอรสไม่ไป นี่ต้องทำให้คนไม่พึงพอใจอย่างแน่นอน การแสดงความโอ้อวดต่อทหารของประเทศตามอำเภอใจ เกรงว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก.... ฉวี่ซางตอบกลับอยู่ในจิตใต้สำนึก โดยที่ไม่ใบหน้าไม่แสดงออกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ตั้งแต่อยู่ข้างกายของซื่อจื่อมาหลายปี คนภายนอกล้วนแล้วแต่พูดว่าคุณชายฉวี่ที่อยู่ข้างกายของซื่อจื่อเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถมาก แต่ฉวี่ซางกลับรับรู้อยู่ภายในใจอย่างชัดเจน ภายในจิตใต้สำนึกของคนที่อยู่ข้างกาย บางทีเขาก็ยังถูกขนานนามว่าผู้มีความรู้คำ ๆนี้ แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าของซื่อจื่อ ช่างเป็นเรื่องที่น่าขันเสียจริงหากพูดออกมา เรื่องที่ซื่อจื่อทำ ไม่เคยเกิดประสิทธิผลมาก่อน ใครๆก็คาดไม่ถึงว่าจุดประสงค์ของเขาคืออะไร เขาไม่สามารถใช้สมองของตัวเองไปคาดเดาความคิดที่ปลิ้นปล้อนยากแท้หยั่งถึงของซื่อจื่อได้ เช่นนี้ อากัปกิริยาจึงได้แสดงออกถึงความเคารพยิ่งขึ้น โดยการโค้งคำนับด้วยความเคารพเท่านั้น จี้อี้หัวเราะออกมา ขนตาที่แผ่สะพัด ราวกับได้มองเห็นความคิดของเงามืดอย่างไรอย่างนั้น จากนั้นก็หันไปครึ่งตัว ยกนิ้วขึ้นมาเบาๆ จนเงาๆบางๆตกลงมาจากปลายนิ้ว “ให้คนไปบอกรัชทายาท ว่าข้าไม่ไป ส่วนของที่เขาต้องการ อยู่บนกระดาษแผ่นนี้ ข้าเชื่อว่าเมื่อเขาเห็นกระดาษแผ่นนี้ คนที่เห็นข้ามากกว่า จะต้องดีใจอย่างมากแน่นอน” ฉวี่ซางยื่นมือออกไปรับ นั้นเป็นกระดาษซวนจื่อทองที่มีคุณภาพชั้นดีมากแผ่นหนึ่ง บนกระดาษได้เขียนคำอยู่ 3 คำ ซึ่งก็คือชื่อของคน ดวงตาของเขาได้เปล่งประกายความประหลาดใจออกมา แววตาที่อาลัยอาวรณ์ในบนกระดาษ ไม่สามารถที่จะอธิบายออกมาได้ “ซื่อจือ นี่เป็นคนของเรา ส่งมอบให้แก่รัชทายาท มันไม่.......” “คนผู้นี้คือหนึ่งในคนโปรดที่อยู่ข้างกายของไป๋หลี่รุ่ย ไป๋หลี่รุ่นผู้นี้ เป็นคนถือดียิ่งนัก ยิ่งข้าเชิญเขาให้ออกมาอย่างกล้าหาญเช่นนี้ อีกทั้งยังเสนอชื่อให้แก่เขาอีก แต่เขากลับคิดว่าข้าอยากจะยุแยงตะแคงรั่ว เพื่อให้เลื่อนขั้นยิ่งขึ้นไป” จี้อี้ยกนิ้วขึ้นมาประสานกันเหนือรั้ว จนแขนเสื้อตกลงราวกับเมฆที่พัดผ่านไป ทอดสายตามองไปยังแสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าอยู่ไกลๆ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุจเสียงพิณต่ำๆว่า : “อย่าประเมินฝีมือของตัวเอง และอย่าดูถูกศักยภาพของตัวเอง” ความสงสัยที่แสดงออกมาทางใบหน้าของฉวี่ซางได้หายในทันใด “ซื่อจื่อ ข้าจะให้คนที่รับคำสั่งนำชื่อไปส่ง” “อื้อ” จี้อี้เดินมาถึงศูนย์กลางของห้อง จากนั้นยกแก้วสุรากระเบื้องใบหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะ ปลายนิ้วสีขาวดุจหยกกำลังแกว่งแก้วสุราลายช่อดอกไม้ตูมที่มีของเหลวสีเหลืองอำพัน จันทราหิมะที่สะท้อนอยู่บนหน้าผากได้ถูกย้อมจนเกิดสีอำพัน ราวกับคนที่ถูกเคลือบจนแวววาว เขาค่อยๆลิ้มลองไปอึกหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนเปล่งน้ำเสียงที่รื่นหูออกมาว่า: “ตรวจสอบสักหน่อย ข้อมูลทั้งหมดของคังเสว่มี่ ตั้งแต่เกิด จนถึงบัดนี้ ทั้งหมดเลย” ฉวี่ซางนิ่งไป พร้อมกับมองไปทางรอยยิ้มอันงดงามเป็นสง่าที่ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของจี้อี้ หรือว่าในที่สุดซื่อจื่อก็ได้เปิดหูเปิดตา รู้ว่าต้องหาแม่นาง นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง แต่คังเสว่มี่ผู้นี้......เรื่องราวที่รู้มาทั้งหมดในความทรงจำของเขา ดูเหมือนจะยังไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก สถานะของผู้ดูแลตำหนักติดตัว ฉวี่ซางอดที่จะเตือนขึ้นมาไม่ได้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ซื่อจื่อเดินบนเส้นทางความรักที่ผิดรูปแบบ จึงได้พูดอย่างมีความรับผิดชอบเต็มที่ว่า : “ซื่อจื่อ ข้อน้อยต้องหาข้อมูลของคุณหนูใหญ่คัง นางเป็นพระชายาที่ยังไม่ได้หมั้นหมายในอนาคตของรัชทายาทนะพะยะคะ” จี้อี้มองไปทางใบหน้ากลมของฉวี่ซางที่ปรากฏสีหน้าตื่นตกใจออกมา รอยยิ้มอันซุกซนที่ฉายออกมาทางแววตา บางครั้งฉวี่ซางก็มีความคิด ช่างน่าสนใจเสียจริงๆ เขาโก่งคิ้วพร้อมยิ้มออกมา “อื้อ เจ้าพูดถูก งั้นไม่ต้องหาแล้ว” ฉวี่ซางนิ่งไปอีกครั้ง อารมณ์ความรู้สึกบนใบหน้ากลมๆยังคงที่ วันนี้ซื่อจื่อเป็นอะไรไป ทุกการตัดสินใจได้เปลี่ยนแปลงไปเพราะคำพูดของเขา น่าประหลาดใจยิ่งนัก