ตอนที่ 47 ความปรารถนาที่ยังไม่เกิดผล

ต๭นที่ 47 ความปรารถนาที่ยังไม่เกิดผล “ข้ารู้สึกว่า การเข้าใจนางอย่างช้าๆ น่าจะเจอสิ่งที่น่าสนใจในตัวของนางอีกครั้ง ดีกว่าไปตรวจสอบนาง และน่าสนใจมากขึ้นไปอีกด้วย” จี้อี้กลอกตาไปมาเบา แสงสว่างอำพันเรืองรอง สว่างสดใสยิ่งกว่าเมฆสียามเย็น เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่ได้สนใจอารมณ์ความรู้สึกที่อ้าปากตาค้างของฉวี่ซางแต่อย่างใด จากนั้นก็ยกแก้วสุราในมือขึ้นมา สายตาทอดมองไปยังของเหลวที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งภายในแก้ว แต่แววตากลับจ้องมองผ่านแก้วสุราที่งดงามและมีราคาแพงไปยังตำแหน่งของตำหนักอ๋องคังบนถนนใหญ่ในเมืองหลวง ดูเหมือนว่าเมืองหลวงที่ไม่ค่อยมีอะไรพิเศษเมื่อครั้งอดีต จะดูมีสีสันมากกว่า เด็กสาวตัวน้อย ข้าช่วยเจ้ากำจัดสิ่งที่มาพัวพันกับไป๋หลี่รุ่ยผู้นี้ได้แล้ว เจ้าจงเตรียมตัวไว้ให้ดี ว่าจะทดแทนข้าเช่นไรกัน? ภายในตำหนักอ๋องคัง ในขณะที่คังเสว่มี่กำลังหลับอย่างหอมหวานอยู่บนเตียงตัวเตี้ยอันสวยงามอยู่นั้น อยู่ดีๆก็รู้สึกคันจมูกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนจามออกมาสองครั้งในที่สุด ช่างน่าเกลียดเสียจริง ใครกันที่คิดร้ายต่อนาง ต้องเป็นคังเสี้ยเหอแน่ๆ เหอเหอ! เมื่อยกมือขึ้นมาขยี้จมูกแล้ว หนังตานี้หนักจังแฮะ ลืมไม่ขึ้นเลย หรือจะง่วงมาเกินไปจริงๆ อื้อ พลิกตัว และหลับต่อละกัน เอ๊ะ? ทำไมเบื้องหน้าถึงได้มืดดำเช่นนี้ละ ทำไมไม่มีใครเปิดไฟเลย ? คังเสว่มี่ออกแรงลืมตาขึ้นมา จากนั้นก็ปรับสายตาให้เข้ากับความมืด แต่มันกลับมืดจนมองไม่เห็นแม้แต่สิ่งใด นางจึงรีบไปเปิดสวิตช์ไฟ การข้ามเวลามาที่นี่ ทำให้การมองเห็นในเวลากลางคืนของนางกลายเป็นคนตาบอด หลังจากที่ฟ้ามืดลง นางก็ไม่เห็นอะไรแล้ว ในขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ เสียงแม่นางผู้หนึ่งก็ดังเข้ามาในหู “คังเสว่มี่......” คังเสว่มี่ตื่นตกใจจนถอยร่นไปด้านหลัง 3 ก้าว ใครกัน คาดไม่ถึงว่าเข้ามาข้างกายของนางได้อย่างไร้เสียงไร้กลิ่นเช่นนี้ ด้วยความที่นางแฝงตัวมาหลายปี การตื่นตัวยิ่งค่อนข้างสูงมาก หากไม่ป้องกันตัวไว้ตลอดเวลาอาจจะถูกค้นพบไม่ก็ถูกฆ่าตายไปแล้ว จึงได้กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ตลอดเวลา จะได้ตื่นตัวขึ้นมาในทันทีหากมีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้น แต่ตอนนี้นางตื่นแล้ว มีคนเข้าถึงตัวนางกลับไม่รู้ มืดขนาดนี้ ขนาดยื่นมือออกไปยังไม่เห็นนิ้วทั้งห้าเลย นี่คงไม่ใช่ผีหรอกใช่ไหม...... โปรดให้อภัยด้วย นางมีประสบการณ์ข้ามเวลามาที่นี่ก็เป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลมากพออยู่แล้ว ถึงแม้ว่าวิญญาณจะสามารถวนเวียนอยู่รอบตัวเราได้ แต่สำหรับผีสาง จริงๆแล้ว ยังไงนางก็ไม่เชื่อ! “ข้าไม่ใช่ผี ข้าคือคังเสว่มี่......” คนผู้นี้เหมือนกับพยาธิใส่เดือนในท้องของนาง นางคิดอะไร นางก็รู้ สิ่งที่ทำให้นางบันดาลโทสะยิ่งกว่าก็คือ “เจ้าคือคังเสว่มี่ แล้วข้าคือใครละ....ไม่ใช่สิ ช้าก่อน ..... เจ้าเป็นเทวดาคังเสว่มี่หรือไม่?” “อื้อ” เสียงของแม่นางผู้นั้นตอบกลับมา : “ข้าคือคังเสว่มี่ เจ้าก็คือคังเสว่มี่ เจ้าคือข้า ข้าคือเจ้า.....” คังเสว่มี่งุนงงกับคำพูดนี้ของนาง แต่แล้วนางก็เข้าใจ ว่าตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน จากนั้นจึงโบกมือไปมา แล้วพูดด้วยความเกรงใจว่า : “เจ้าไม่ได้อยากจะกลับมายังร่างกายของตัวเองหรอกใช่หรือไม่ นั้นแสดงว่าเจ้าก็รู้ว่าร่างกายในปัจจุบันของข้าเป็นอย่างไร? หากยังไม่ตายละก็ เจ้าต้องให้ข้ากลับไป แล้วเจ้าก็ค่อยเข้ามา! ” ทุกคนต่างพูดว่าสมัยโบราณกาลนั้นดีมาก ซึ่งนางเองก็เห็นว่าที่นี่ดีมากเช่นกัน คนที่ไม่รู้จักที่มาที่ไปกลุ่มหนึ่ง แล้วก็ยังมีตัวป่วนที่คอยสงสัยสถานะของนางอีก กลับไปแฝงตัวต่อไปยังดีเสียกว่า คังเสว่มี่ผู้นั้นเงียบไปช่วงเวลาหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า: “ข้ายังไม่รู้เรื่องฝั่งนั้นของเจ้าเลย” อึก คังเสว่มี่สำลักเล็กน้อย ไม่รู้ ！ แล้วเจ้ามาหาทำไมกัน? ข้าไม่อยากคุยกับผีหรอกนะ “ในเมื่อตอนนี้เจ้าก็เป็นคังเสว่มี่แล้ว ต้องตอบตกลงทำเรื่องให้ข้าเรื่องหนึ่ง......” น้ำเสียงเบาๆได้ดังขึ้นมาข้างใบหูอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คังเสว่มี่ไม่แปลกใจอีกต่อไป ผี รู้ว่ากำลังคิดอะไร น่าจะจริงแท้ นางจึงกอดอกอย่างกล้าหาญ แล้วนั่งลงขัดสมาธิท่ามกลาง บรรยากาศที่มืดมิดไปทั่วทุกสารทิศ ยังคงมองไม่เห็นเงาแม้แต่สิ่งใด “เจ้ายังมีความปรารถนาอะไรที่ยังไม่เกิดผลอีกไหม ให้ข้าช่วยทำให้เกิดผลหรือไม่?”