ตอนที่ 48 พวกเราจะไปข้างนอก

ต๭นที่ 48 พวกเราจะไปข้างนอก “เจ้ายังมีความปรารถนาอะไรที่ยังไม่เกิดผลอีกไหม ให้ข้าช่วยทำให้เกิดผลหรือไม่?” “อื้อ” เสียงของแม่นางชัดเจนละเอียดมากขึ้นถึงความดีใจ คำพูดในตอนนี้กลับฟังแลดูลื่นหูมากขึ้น ไม่เห็นเจ้าปิดตัวเองแล้ว คังเสว่มี่ตำหนิขึ้นมาทันใดว่า: “ข้าอยู่ข้างกายเจ้า ช่วยเจ้านำความปรารถนาให้บังเกิดผลได้ แต่ ข้ามีเงื่อนไข ข้อแรก ช่วยให้เจ้าแต่งงานกับบุรุษที่เจ้ารัก เช่นนี้ไม่ได้ ข้อสอง ฆ่าคนหรือจุดไฟเผาโดยไม่มีสาเหตุก็ไม่ได้” ถึงแม้ว่านางจะแฝงตัว มักจะเคยติดต่อสัมพันธ์กับคนในเงามืดอยู่บ่อยครั้ง ทำเรื่องที่เหยียบเส้นตายบางเรื่องก็ตาม แต่โดยแก่นแท้แล้ว นางเป็นพลเมืองที่ดีมากคนหนึ่ง น้ำเสียงที่ดูตะลึงงัน ก่อนจะพูด : “.......” สองวันติดต่อมานี้ มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นภายในตำหนักอ๋องคังอยู่เสมอ หลังจากที่อ๋องคังได้ให้หมอหลวงตรวจแผลแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้บันดาลโทสะออกมา แล้วออกคำสั่งให้จับชายารองติงไป หลังจากซักถามแล้ว ก็ได้รู้ว่าให้คนพาชายารองติงไปยังศาลบรรพบุรุษของวงศ์ตระกูล คุกเข่าลงที่นั้น แล้วทบทวนถึงการกระทำของตัวเองให้ดีๆเป็นเวลา 7 วัน ว่ากันว่าตอนที่ได้ออกมา ใบหน้าที่บำรุงดูแลมาอย่างดีของชายารองติง ได้บวมเป๋งด้วยรอยประทับของฝ่ามืออย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่รับมา คังเสี้ยเหอร้องไห้พร้อมกับวิ่งไปฟ้องตรงต่ออ๋องคัง จากนั้นก็ร้องไห้แล้วพูดว่าคังเสว่มี่ขัดขานาง ทำให้นางไม่สามารถกระโดดโลดเต้นได้อีก อยากให้อ๋องคังจัดการแทนนางด้วย ในปกติแล้ว เมื่อเห็นคุณหนูสามร้องห่มร้องไห้ก็ทำให้อ๋องคังเจ็บปวดใจ และไม่เคยพูดคำปลอบโยนมาก่อนแต่อย่างใด จากข่าวสารที่กระจายมาจากคนปรนนิบัติภายในตำหนัก วันนั้นเสียงตะโกนก็ได้ดังแพร่ขยายออกมาจากในห้องของอ๋องคังอย่างเลือนราง และเสียงร้องไห้ของคังเสี้ยเหอก็ยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้นด้วย สุดท้ายแล้ว ทุกคนก็ได้เห็นน้ำตาที่นองหน้าของคุณหนูสาม ใบหน้าซีดเผือด รูปลักษณ์ที่ดูเสื่อมโทรมราวกับดอกเบญจมาศที่ถูกลมพัดปลิวหายไป ก่อนจะมีคนมาประคองแล้วเดินกะเผลกมาจากตำหนัก หลังจากที่เข้ามาในเรือนเหอลู่แล้ว ก็ได้ยินเพียงแค่เสียงของสิ่งของที่แตกหักดังเพล้ง ๆปัง ๆติดต่อกันเท่านั้น โดยที่คุณหนูสามไม่ออกมาอีกเลย ตั้งแต่ในช่วงเวลานี้ สิ่งดีๆในตำหนัก เริ่มถูกส่งไปยังวิหารหลิงหลงอย่างต่อเนื่อง เจ้าของเรือนที่ถูกคนดูถูกมาอย่างเนิ่นนาน เหล่าคนที่ปรนนิบัตินั้นอารมณ์อ่อนไหวเอนเอียงไปตามทิศทางลมเกิดความมั่นใจมากในสองเรื่องนี้ ด้านหลังของตำหนักอ๋องคัง ก็ไม่ใช่อาณาบริเวณของชายารองติงเพียงคนเดียวอีกต่อไป แววตาของพวกนางต่างทอดมองไปยังสถานที่ที่ถูกคนอื่นมองข้าม อยากจะเข้าไปสำรวจตรวจตราสถานการณ์ แต่น่าเสียดาย เจ้าของภายในกลับไม่มีทีท่าว่าจะเปิดประตูต้อนรับแต่อย่างใด สองวันมานี้ นอกจากจะเปิดประตูในตอนที่ส่งข้าวส่งน้ำเท่านั้นแล้ว ยังยื่นมือออกไปรับของที่ท่านอ๋องส่งมาด้วยมือข้างเดียวอีกด้วย ในช่วงเวลาอื่นก็ยังปิดสนิทอยู่เช่นเดิม ได้ยินมาว่า คุณหนูใหญ่เกรี้ยวกราดต่อท่านอ๋องมาก ไม่สนใจท่านอ๋องเลย ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้เช่นนี้ คังเสว่มี่ไม่ได้สนใจกับความโกรธเคืองของอ๋องคังแต่อย่างใด นางเพียงแค่หลับไปเท่านั้น ร่างกายที่สูญเสียเลือด ไม่ใช่ว่าจะฟื้นคืนกลับมาในชั่วพริบตาเดียว ดังนั้นสองวันมานี้ นางจึงกิน ดื่ม ลดน้อยลง แล้วพักรักษาตัวให้ร่างกายฟื้นฟูขึ้นมา เมื่อได้ยินข่าวซุบซิบนินทาเหล่านี้ที่ชวนหลันพูดออกมา นางก็โก่งคิ้วกระพริบตา สำหรับแม่กับลูกสาวอย่างชายารองติงที่ต้องพบเจอเรื่องทั้งหมดนี้ จึงไม่น่าแปลกใจสักนิด “การฟ้องร้องที่เน้นหนักไปทางศิลปะชิ้นนี้ ออกมาจากปากตัวเอง ไม่สู้เท่าออกมาจากปากผู้อื่น！” ชวนหลันเองก็กระพริบตาปริบๆ “ถึงแม้ว่าเรื่องที่คุณหนูพูดมา ชวนหลันจะไม่เข้าใจก็ตาม แต่ก็สัมผัสได้ว่าเป็นเรื่องที่ดีมากอย่างแน่นอน！” ใบหน้าของคังเสว่มี่ปรากฏเส้นสามขีดขึ้นมา “คำคม” ที่ล้วนแล้วแต่ออกมานี้ ชวนหลันเจ้ายังเคารพนับถือแบบคนตาบอดอยู่ “เอาละ อย่าเก่งเกินไป หยิบเสื้อผ้าให้ข้าชุดหนึ่ง เราจะออกไปข้างนอก!”