ตอนที่ 49 เสื้อผ้ามาค่อยชูมือ

ต๭นที่ 49 เสื้อผ้ามาค่อยชูมือ (หมายความว่า ทำอะไรเองไม่เป็น มีคนทำให้หมด) เมื่อคังเสว่มี่ล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว ก็หมุนตัวไปและก็เห็นเสื้อผ้าของชวนหลันพอดี นัยน์ตาฉายแววซุกซน ก่อนจะขมวดคิ้ว นี่เป็นชุดยาวที่ดูงดงามมากชุดหนึ่ง ผ้าซาตินสีฟ้าอ่อน เงาวาวและเกลี้ยงเกลา มองดูแล้วรับรู้ได้ในทันทีว่าวัสดุจะต้องไม่ธรรมดา ราคาคงไม่เบาอย่างแน่นอน แต่ว่า ด้านล่างของชายกระโปรงที่เป็นชั้นๆนั้นถูกเย็บปักถักร้อยไปด้วยลายเถาวัลย์ดอกไม้หลากหลายรูปแบบ แทบจะครอบครองพื้นที่ 2 ใน 3 ของทั้งกระโปรงเลยก็ว่าได้ คังเสว่มี่หยิบมันขึ้นมาในมือ ก่อนจะเบะปาก “ฝีมือการเย็บไม่เลวเลย น่าเสียดาย เย็บปักดอกไม้มากขนาดนี้ แต่ลักษณะเด่นพิเศษกลับไม่ปรากฏออกมา ทำให้คนอื่นมองไม่เห็นว่าเป็นดอกไม้ ！ คือสิ่งที่ชายารองติงส่งมา” นี่เป็นประโยคบอกเล่า ไม่ใช่ประโยคคำถาม ชวนหลันพยักหน้า “ใช่เพคะ ตำหนักด้านหลังของชายารองติงเป็นธุระกงการของนาง อาหารการกินและเสื้อผ้าของคุณหนูเป็นสิ่งที่นางต้องเตรียมเพคะ” สายตาของนางเลื่อนต่ำมาตรงกระโปรงตัวนั้น ก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า : “โดยปกติแล้ว หม่อมฉันเห็นว่าเสื้อผ้าของคุณหนูไม่เห็นมีตรงไหนที่ไม่ดีเลยนิเพคะ เนื้อผ้า ลายดอกล้วนแล้วแต่เป็นลายสวนงดงามทั้งนั้น แต่ก็ส่วนที่ไม่ปกติ ดูเหมือนว่า.......” “ดูเหมือนว่าจะเทอะทะ โง่เง่าไร้เดียงสาเช่นนั้น ใช่หรือไม่?” “ใช่เพคะ ความรู้สึกเช่นนี้ คนที่มักรู้สึกดูเหมือนจะไม่ค่อยมีจิตวิญญาณ และไม่เฉลียวฉลาดด้วยเพคะ!” ชวนหลันพยักหน้า คุณหนูช่างเก่งมาเสียจริง มองแวบเดียวก็รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้คนรู้สึกไม่ดีแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้ หรือว่าที่นางรู้สึกเมื่อก่อนนั้นไม่ถูกต้อง ชวนหลันเป็นสาวใช้ข้างกายคังเสว่มี่ตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่เข้าใจว่าการชื่นชมสุนทรียศาสตร์ การจับคู่ของสีสันคืออะไร เมื่อแค่เห็นเนื้อผ้าและวิธีการทำ ก็รู้แล้วว่ามันดีมากแค่ไหน ไม่ต้องพยายามจับผิดเรื่องอื่นๆ หากไปกล่าวกับชายารองติงละก็ จะกลายเป็นคุณหนูที่จ้องแต่จะหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน ดังนั้นในเมื่อคิดว่าไม่ว่าถูกต้อง และก็พูดไม่ออกดังนี้แล้ว คังเสว่มี่หัวเราะออกมาอย่างชัดแจ้ง ชายารองติงกลับมีความคิดที่จะใช้ความโง่เขลาของคังเสว่มี่ มาทำสร้างความสวนสดงดงามให้แก่คังเสี้ยเหอ เมื่อน้ำเมาเปรียบเทียบกันแล้วก็สามารถเลียนแบบได้ไม่เลวเลย เมื่อนางมองเข้าไปในตู้ ก็พบว่าเสื้อผ้าของคังเสว่มี่มีไม่มากนัก แต่ชุดนี้จะทำให้คนนิ่งเฉยและหยาบคายอย่างแน่นอน ก็ยังดี ถึงอย่างไร ทั้งสีสันและรูปแบบที่อยู่ในมือก็ยังดีอยู่ เมื่อนำชุดกระโปรงยาวออกมามองซ้ายแลขวาแล้ว คังเสว่มี่ก็เดินไปตรงหน้าโต๊ะ แล้วหยิบกรรไกรที่ปักอยู่ออกมา แล้วตัดส่วนที่เย็บปักถักร้อยที่ดูมีสีสันฉูดฉาดยุ่งเหยิงด้านนอกออกมา “เท่านี้ก็สบายขึ้นเยอะแล้ว!” “ถึงอย่างไรการแฝงตัว การปรับเปลี่ยนลักษณะภายนอกย่อมสำคัญมาก มิเช่นนั้นก็ไม่สามารถไปในโอกาสต่างๆได้ มนุษย์ที่ต้องปฏิสัมพันธ์ ฟังเรื่องราว ดังนั้นเสื้อผ้าที่ต้องสอดคล้องกับสิ่งเหล่านี้ นางย่อมมีความชำนาญยิ่งกว่าสิ่งใด” นางเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว การจับกรรไกรก็เหมือนกับคนทั่วไปที่ใช้ตะเกียบ การเคลื่อนไหวอย่างสง่างาม ราวกับน้ำที่ไหลผ่านไป นำพาส่วนที่ยุ่งยากซับซ้อนขจัดออกไป ถึงแม้ว่าชวนหลันจะเห็นถึงความแตกต่างของคุณหนูหลายต่อหลายครั้ง แต่ละครั้งก็ยังตะลึงใจอยู่ดี คังเสว่มี่ไม่ได้สังเกตเห็นนางมองเพียงแค่สิ่งที่พลิกไปพลิกมาอยู่ในมือเท่านั้น นัยน์ตาที่แสดงออกมาถึงความลำบากใจ แต่ก็ช่างเถอะ สายลัดเซ็นหนึ่งพันไปทางซ้าย แล้วก็มีมากมายหลายอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรอีก นางยังไม่เข้าใจ เสื้อผ้าในสมัยก่อนช่างซับซ้อนเสียจริง หากเป็นของปัจจุบัน หยิบจับก็รู้ได้ในทันที ง่ายจะตาย คังเสว่มี่เงยหน้าขึ้นไปมองชวนหลันที่กำลังยิ้มมาด้วยความเกรงใจ “ชวนหลัน ช่วยข้าใส่หน่อยสิ” ช่างหน้าอายเสียจริง เสื้อผ้าก็ใส่ไม่เป็น “ได้เพคะ คุณหนู!” ชวนหลันไม่ได้รู้สึกว่าไม่เหมาะสมเลยสักนิด คังเสว่มี่ล้วนแล้วเป็นนางที่ปรนนิบัติรับใช้มาโดยตลอด ทั้งอาบน้ำ สวมเสื้อผ้า ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องปกติทั้งนั้น คังเสว่มี่เห็นใบหน้าที่นิ่งสงบของนาง จึงได้ยิ้มออกมาอย่างเงียบๆ ตัวเองได้เสพสุขลิ้มรสกับคำว่า “รอให้เสื้อผ้ามาถึงแล้วค่อยชูมือ” แล้วละ