ตอนที่ 51 ไม่โง่

ต๭นที่ 51 ไม่โง่ แต่ เมื่อสายตาตกไปอยู่บนตัวอักษรคำว่า “ร้านอาหารจุ้ยเซียน” บนป้ายหน้าร้านนั้น ดวงตาก็หยุดลงชั่วคราว ลักษณะของคำ ๆนี้ช่างดูใสสะอาด ลงปากกาด้วยศิลป์วรรณกรรม แต่กลับไม่บ่งบอกปัจจุบันไม่บ่งบอกถึงโบราณ ก่อร่างขึ้นมาเป็นคำเดียว ไม่มีใครรู้ว่าคนไหนเป็นผู้ลงลายมือให้แก่ซ่องนี้ ทำให้แผ่นป้ายเดี่ยว ๆนี้ที่มีชื่อว่า “ร้านอาหารจุ้ยเซียน” สูงขึ้นไม่น้อย ถึงแม้ว่าเวลานี้จะเป็นเวลายามบ่ายได้ไม่นานก็ตาม แต่ “ร้านอาหารจุ้ยเซียน” ก็เปิดร้านค้าขายกันแล้ว ส่วนด้านหน้าของประตูใหญ่ ก็มีรถม้ามาจอด เหล่าเสี่ยใหญ่ที่สวมเสื้อผ้าดุจหยกก็ต่างพากันถลันเข้าไป คังเสว่มี่รู้ว่า ในสมัยโบราณ แม่นางที่ครอบครัวดีจะไม่มีทางมาซ่อง ถึงจะต้องผ่าน ก็ยอมที่จะเดินอ้อมประตูซ่องไป เพื่อหลีกเลี่ยงการตกเป็นขี้ปากของผู้อื่น นางไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้นัก สถานที่ซ่องแห่งนี้ บุรุษต่างก็สามารถเข้าไปทำเรื่องอย่างว่ากันได้ ทำไมแม่นางจะเข้าไปได้ดูสักหน่อยไม่ได้ละ นางละสายตาไปมองชวนหลันแวบหนึ่ง เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูลังเลใจ จึงไม่บีบบังคับแต่อย่างใด ถึงอย่างไรความคิดของทุกคนก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว “หากเจ้าไม่อยากเข้าไป งั้นก็ไปหาร้านน้ำชาฝั่งนั้นรอข้าแล้วกัน” ชวนหลันมองไปทางร้านอาหารจุ้ยเซียน จากนั้นก็มองมาทางคังเสว่มี่อีกครั้ง สุดท้ายก็กัดริมฝีปาก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะว่า : “คุณหนูไปไหน ชวนหลันก็จะไปที่นั้นด้วยเพคะ！” นางเคยกล่าวไว้ว่าจะต้องอยู่กับคุณหนู แค่เพียงซ่องก็ทำคอหดเสียนี่ มันไม่ได้ คังเสว่มี่หันหน้าไปยิ้มกับชวนหลัน “เอาละ ไปกันเถอะ เราไม่ได้เข้าไปนอนกับหญิงสาว ไม่ได้ไปขายเรือนร่าง ไม่มีอะไรที่น่ากลัว” นางยืดตัวตรงไม่เกรงกลัวแม้เงาจะเอนเอียง แล้วเข้าไปทำเรื่องที่ต้องทำ เมื่อเปรียบเทียบกับบุรุษเหล่านั้นแล้ว นางถูกทำนองคลองธรรมยิ่งกว่า ทั้งสองคนเดินไปยังหน้าประตูของร้านอาหารจุ้ยเซียน ถึงแม้ว่าในเวลานี้จะไม่มีคนพลุ่งพล่านเท่าไหร่ก็ตาม แต่ตึกเป็นจำนวนมากของถนนสายนี้ ก็กลายเป็นเสมือนซ่อง “ร้านอาหารจุ้ยเซียน” เหล่านี้ไปแล้ว แม่นางที่มีชีวิตลำบากกว่าแม่นางภายนอกมักจะปรากฎตัวขึ้น ณ ที่แห่งนี้ ดังนั้นเมื่อเห็นคังเสว่มี่ที่แต่งตัวสะอาดบริสุทธิ์และชวนหลันเหยียบย้ำไปบนเส้นนี้ สายตาของผู้คนไม่น้อยต่างหยุดลงบนตัวของพวกนาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคังเสว่มี่ที่แต่งชุดเต็มยศอันหรูหรา เมื่อเห็นท่าทางที่ดูไร้เดียงสาและอ่อนโยน อีกทั้งยังงดงามเป็นสง่านั้น ทำไมถึงได้ไปปฏิสัมพันธ์กับนางซ่องกันละ? แม่นางที่มีฐานะ ครอบครัวดี ใครเขามาที่แห่งนี้กัน หรือว่า “ร้านอาหารจุ้ยเซียน” ตั้งใจจะเปลี่ยนรสนิยมในเร็วๆนี้กันนะ ผลักไสเด็กสาวไร้เดียงสาบริสุทธิ์เช่นนี้ ดูท่าแล้ว เมื่อเติบใหญ่ขึ้น ก็คงจะไม่ต่างจากนางโลมที่งดงามอะไรมากอย่างแน่นอน ในสายตาที่ชวนหลงใหลของพวกเขา คังเสว่มี่พาชวนหลันที่ไม่เคยพบเจอเช่นนี้มาก่อนเ เดินเข้าไป *** ร้านอาหารชิงเฟิงที่อยู่ตรงข้ามกับร้านอาหารจุ้ยเซียน จี้อี้ที่สวมชุดคลุมยาวสีม่วงอ่อนกำลังนั่งอยู่ข้างโต๊ะไม้ไผ่ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าบานหน้าต่างบนชั้นสาม สายตาทอดมองลงไปเบื้องล่าง ดวงตาจ้องมองไปยังแม่นางที่ไม่เข้าพวกกับคนอื่น ๆบนถนนเบื้องล่างทั้งสองคน ใบหน้าที่นิ่งเฉยได้หัวเราะเยาะออกมาเบาๆ เมื่อชำเลืองไปเห็นซื่อจื่อที่กำลังหัวเราะด้วยใบหน้าเรียบเฉยนั้น ฉวี่ซางจึงได้หันหน้ามองออกไป ก่อนที่นัยน์ตาจะเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ “นั้นใช่คุณหนูคังเสว่มี่และสาวใช้ของนางใช่หรือไม่พะยะคะ? ทำไมถึงได้เข้าไปในซ่องละ?” หลังจากหยิบยกเรื่องคุณหนูใหญ่รายงานซื่อจื่อ เขาก็ดูสนใจเรื่องของคุณหนูใหญ่ท่านนี้ทันใด “ข้าน้อยเห็นคุณหนูใหญ่ที่ดูไม่เหมือนโง่เขลาหรือหูหนวกแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับมีออร่ายิ่งกว่าด้วยซ้ำพะยะคะ” ฉวี่ซางผู้ที่สามารถยืนอยู่ข้างกายของจี้อี้ได้ ทั้งวิสัยทัศน์ธรรมชาติ ทั้งความรู้สึก ทั้งความสามารถล้วนแล้วแต่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน เมื่อมองออกไปยังแม่นางที่ยืนอยู่หน้าประตูร้านอาหารจุ้ยเซียนเมื่อสักครู่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แต่งหน้าอะไรมากมายก็ตาม แต่กลับมองเห็นได้ถึงความเฉลียวฉลาด ไม่ใช่ความโง่เขลาเบาปัญญาแต่อย่างใด จี้อี้พยักหน้า “อื้อ ไม่โง่เขลา” “ในเมื่อนางไม่โง่เขลา เหตุใดจึงได้เข้าไปในซ่องละ ที่แห่งนั้น เพียงแค่แม่นางเข้าไป ข่าวลือไร้สาระจำนวนไม่น้อยก็จะดังกระฉ่อนไปทั่วปฐพีแล้ว นางเป็นเพียงแค่เด็กสาวคนหนึ่งจะไปทนแบกรับได้หรือ?”