ตอนที่ 52 เหตุใดถึงต้องบันดาลโทสะ

ต๭นที่ 52 เหตุใดถึงต้องบันดาลโทสะ “ในเมื่อนางไม่โง่เขลา เหตุใดจึงได้เข้าไปในซ่องละ ที่แห่งนั้น เพียงแค่แม่นางเข้าไป ข่าวลือไร้สาระจำนวนไม่น้อยก็จะดังกระฉ่อนไปทั่วปฐพีแล้ว นางเป็นเพียงแค่เด็กสาวคนหนึ่งจะไปทนแบกรับได้หรือ?” ฉวี่ซางเกิดความสงสัยขึ้นเล็กน้อย แม่นางผู้อื่นหลีกเลี่ยงซ่องแห่งนี้กัน มีอย่างที่ไหนดันพาตัวเองเดินเข้าไป จี้อี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ขนตาเรียวยาวที่ใช้บดบังแสงแดดที่สาดส่องผ่านเข้ามาทางกระจก แววตานั้น เข้าใจทั้งหมดนี้อย่างทะลุปรุโปร่ง ก่อนหัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า : “เจ้าคิดดูสิ คนที่มีความสัมพันธ์กับคังเสว่มี่ ใครกันที่อยู่ในร้านอาหารจุ้ยเซียน?” ฉวี่ซางอ้าปากโดยไร้เสียงออกมา คิดทบทวนถึงคนที่มีความสัมพันธ์กับอ๋องคังและคังเสว่มี่ ไม่กี่ชั่วอึดใจ เขาก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปทางจี้อี้ทันใด “ท่านหมายถึงคังซื่อจื่ออย่างนั้นหรือพะยะคะ?” คางอันงดงามของจี้อี้เชิดขึ้นเล็กน้อย เพื่อตอบรับ ฉวี่ซางมองไปทางร้านอาหารจุ้ยเซียน แล้วพูดขึ้นพร้อมกับขมวดปมคิ้วว่า : “นางไปหาคังซื่อจื่อทำไมกัน แม่นางที่บุกเข้าในไปซ่องโดยที่ไม่สนใจความสมเหตุสมผลเช่นนี้คนเดียว ไม่ใช่เพราะคิดจะลากคังซื่อจื่อกลับตำหนักอ๋องคังหรอกนะ?” แม่นางอยู่ในทำนองคลองธรรมที่ไหนกันจะเข้าไปในซ่อง การกระทำเช่นนี้ช่างองอาจเกินไปแล้ว จี้อี้มองไปทางฉวี่ซางแวบหนึ่ง สายตามองแฉลบผ่านใบหน้าของเขาไป จนเข้าใจความคิดของเขาอย่างชัดเจน “ฉวี่ซาง อย่าให้ความคิดของเจ้าถูกประเพณีครอบงำปิดบังไปหมด ปิดบังซ่อนเร้น เช่นนี้จะทำให้เจ้าพลาดความจริงที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเป็นจริงนี้ไป” น้ำเสียงของเขาที่ฟังดูไพเราะเพราะพริ้ง กลับแฝงไปพลังจนน่าตกใจ ทุกคำที่เข้ามาในหู ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่น่าเคารพเลื่อมใสทั้งนั้น ฉวี่ซางรีบก้มหน้าลง เพื่อให้ตัวเองทบทวนความสะเพร่าและความรู้ตื้นๆเมื่อสักครู่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “น้อมรับคำสอน แต่ ข้าน้อยยังไม่ค่อยเข้าใจ ว่าจุดประสงค์ที่คุณหนูใหญ่คังเข้าไปในซ่อง คือต้องการไปตามให้คังซื่อจื่อกลับไปในเส้นทางที่ถูกต้องอย่างนั้นหรือ?” “ธรรมะ อธรรม ทุกอย่างอยู่ที่ว่าทุกคนจะคิดเช่นไร เจ้ายังไม่เห็นสิ่งที่ถูกปกคลุมอยู่ภายในใจเลย” รอยยิ้มที่คลี่ออกมาจากปากของจี้อี้ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับยกนิ้วอย่างสง่าขึ้นมา “จุดประสงค์ของนาง เป็นเรื่องที่เจ้าเองก็ไม่กล้าคาดเดาอย่างแน่นอน” กลิ่นชาที่ตลบอบอวลไปทั่วทั้งสี่ทิศ ทำให้ห้องนั้นอบอุ่นและเงียบสงบมาก ฉวี่ซางมองไปทางจี้อี้ที่ไม่ค่อยพูดคุยเรื่องแม่นางกับตัวเอง อีกทั้งใบหน้าก็ยังไม่แสดงสีหน้าท่าทางใด ๆออกมาสักนิดด้วย จึงได้ตื่นตกใจอยู่เงียบๆในใจ ไม่กล้าแสดงสีหน้าออกมา เมื่อได้ยินคำพูดของจี้อี้ ดวงตาจึงได้เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจขึ้นมาในทันที “ซื่อจื่อ ทุกคนต่างรู้ดีว่าคังซื่อจื่อเป็นลูกผู้ดีสูงศักดิ์คนแรกของประเทศฉีเทียน นอกจากการศึกษา การดื่มกินแล้ว ก็ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยพะยะคะ หลังจากที่กลับไปตำหนัก 1 เดือน ร้านอาหารจุ้ยเซียนก็เปรียบเสมือนบ้าน ทุกคนต่างพูดว่าอยากจะให้กำเนิดลูกเหมือนกับคังวี่จิ่น คุณหนูใหญ่คังจะสามารถพาคังซื่อจื่อกลับตำหนักด้วยกำลังตัวเองได้อย่างนั้นหรือ?” เขาไม่ได้สงสัยในความสามารถของคุณหนูใหญ่คังหรอก คังซื่อจื่อเป็นบุตรชายในตระกูลที่ดี ทุกคนต่างรู้ดี อ๋องคังบันดาลโทสะไปเท่าไหร่ ลงมือไปตั้งเท่าไหร่เพื่อเขา แต่หลังจากดุด่า หลังจากตีแล้ว คังซื่อจื่อก็ยังเป็นลูกผู้ดีสูงส่งอยู่ ไม่มีการโศกเศร้าและเจียมตัวสักนิด คนเช่นนี้ แทบจะใช้คำว่าเชื่อฟังมาอธิบายกิริยานี้ไม่ได้เลย จะโน้มน้าวผู้อื่นไม่กี่ประโยคให้เชื่อฟังได้อย่างไรกัน “เจ้าก็น่าจะรู้ว่าตำหนักอ๋องคังเกิดเรื่องอะไรขึ้นภายในสองวันมานี้?” จี้อี้ไม่ได้ตอบคำถามเขาโดยตรง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย นิ้วชี้ดุจหยกได้หมุนไปบนยอดมังกรหยกอย่างช้า ๆ จากนั้นก็ใช้ปลายนิ้วถูอย่างช้า ๆ ตามอำเภอใจ ฉวี่ซางพูดด้วยความเคารพ : “ซื่อจื่อจะกล่าวว่าอ๋องคังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟคุณหนูสามและชายารองติง จึงให้พวกนางทั้งสองคนแยกกันไปอยู่ ณ ศาลเจ้าและตำหนักเพื่อให้ทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นใช่หรือไม่พะยะคะ?” “อื้อ ” จี้อี้พยักหน้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้ารู้หรือไม่ว่า เหตุใดอ๋องคังจึงได้ทรงโทสะกระทันหันเช่นนี้?”