ตอนที่ 53 ไปดูด้วยกัน

ต๭นที่ 53 ไปดูด้วยกัน “อื้อ ” จี้อี้พยักหน้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้ารู้หรือไม่ว่า เหตุใดอ๋องคังจึงได้ทรงโทสะกระทันหันเช่นนี้?” “ได้โปรดซื่อจื่อชี้แจ้งให้ข้าน้อยเห็นชัดด้วยพะยะคะ” ฉวี่ซางพูดขึ้น เขาได้ยินมาว่าทรงกริ้ว แต่เพราะเหตุใด เขาเองก็ไม่แน่ชัดนัก จี้อี้นำใบชาที่ขยี้เรียบร้อยโยนลงในกาน้ำชา ปลายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ที่กำลังสาดส่องแผดเผาอยู่บนนภา ได้สาดส่องความงดงามของนาง “จนบัดนี้ เพราะเหตุใดอ๋องคังถึงได้ทรงกริ้ว คนมากมายก็ยังไม่รู้ คังเสว่มี่และคนของอ๋องคังเคยติดต่อปฏิสัมพันธ์กันมาก่อน ก็มีเพียงแค่หมอหลวงอาวุโสเฉินในวังคนเดียวเท่านั้น หมอหลวงอาวุโสเฉินดีงามมาโดยเนื้อแท้ ไม่เคยเกี่ยวข้องกับเรื่องแก่งแย่งชิงดีกันในวังตั้งแต่ไหรแต่ไรมา หากมีคนมาร้องทุกบ์อย่างกล้าหาญกับเขา จากที่เคยมีประสบการณ์อยู่ในวังมา 20 ปี ความระแวดระวังหนักหน่วงขึ้นมากะทันหัน พร้อมกับกัดฟันกรอด แต่ทว่า ในตอนที่เขาได้รับการรักษาภายในครึ่งชั่วยาม รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่คังเสว่มี่ถูกกลั่นแกล้งมาโดยตลอดที่อยู่ในวัง จึงเกิดความไม่พอใจอยู่ในใจ ในตอนที่ไปรักษาให้แก่อ๋องคังนั้น จึงถือโอกาสแจ้งความหมายนี้ เจ้าพูดราวกับว่า เช่นนี้ แม่นางที่ถูกคนภายนอกพูดกล่าวออกมาตามสิ่งที่เห็นล้วนแล้วแต่ไม่ได้รับความเป็นธรรม แล้วหมอหลวงที่ไม่สนใจเรื่องของชาวบ้าน หลังจากที่อ๋องคังทรงทราบ จะโต้กลับไปครั้งใหญ่อีกครั้ว ก็ไม่แปลก” ฉวี่ซางมองไปทางจี้อี้ด้วยความแปลกใจ สำหรับจี้อี้ เขารู้ว่าจิตใจของซื่อจื่อนั้นเปรียบเสมือนคริสตัลมาโดยตลอด แม่แต่เรื่องเล็ก ๆน้อย ๆก็ยากต่อการรอดพ้นสายตาของเขาได้ นึกไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่คังผู้นั้นจะมีวิธีการเช่นนี้ เพียงแค่ตรวจร่างกายเท่านั้น ก็ทำให้ฐานะของตัวเองเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นครั้งใหญ่ภายในวังได้แล้ว หากไม่ใช่เพราะได้ยินซื่อจื่อพูดออกมาด้วยตัวเอง แต่ได้ยินมาจากผู้อื่นละก็ ฉวี่ซางจะไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด “งั้นซื่อจื่อคิดว่านางจะสามารถพาอ๋องคังออกมาจากร้านอาหารจุ้ยเซียนในวันนี้ได้หรือไม่พะยะคะ?” ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดคุณหนูใหญ่คังถึงได้ดูสนใจเรื่องของคังซื่อจื่อขึ้นมาก็ตาม แต่คุณหนูใหญ่คังก็ได้เอ๋ยปากพูดออกไปแล้ว นี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างมาก เมื่อนำมาเปรียบเทียบกัน เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้น่าตกใจขนาดนั้น นัยน์จาของจี้อี้ได้ฉายแววขุ่นเคืองจางๆออกมา ดวงตาดำทั้งสองที่ดูราวกับไข่มุกสีดำสองเม็ดก็ได้กลอกไปมา หลังจากผ่านไปชั่วครู่ สีควันก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นหมอกที่จางออกไป แววตาที่สะท้อนหิมะพระจันทร์ราวกับภาพวาดได้ฉายแววระยิบระยับใสสะอาดออกมา เขายืนขึ้น ดอกโบตั๋นสีม่วงเข้มได้เบ่งบานงดงามสีสันสดใสอย่างมีเสน่ห์อยู่บนเสื้อคลุมยาว “อยากรู้ว่าได้หรือไม่ได้ ทางที่ดีที่สุด ก็คือไปดู ณ ร้านอาหารจุ้ยเซียนเลย” ฉวี่ซางนิ่งงันไปเล็กน้อย “ซื่อจื่อ ท่านจะไปยังร้านอาหารจุ้ยเซียนหรือพะยะคะ?” นั้นมันซ่องนะ ซื่อจื่อสะอาดบริสุทธิ์ ไม่ชอบปฏิสัมพันธ์กับหญิงสาว โดยปกติแล้วไม่เพียงแต่ซ่อง สถานที่ที่มีผู้คนจำนวนมาก เขาก็ล้วนแล้วแต่ไม่ชอบไปทั้งสิ้น วันนี้เพื่อคุณหนูใหญ่คัง คาดไม่ถึงว่าเขาจะเข้าไปในซ่อง จี้อี้มองไปยังท่าทางที่อึ้งงันของฉวี่ซาง เขาจึงขยี้ใบชา 1 ใบ แล้วดีดออกจากปลายนิ้ว ใส่หน้าอกของฉวี่ซางพอดี “เจ้ากังวลเรื่องที่ข้าไม่ชอบแม่นางใช่หรือไม่ เมื่อตัดสินใจว่าจะไปดูถึงร้านอาหารจุ้ยเซียน กลับดันต้องมาหลีกเลี่ยงเจ้าที่คอยกังขาข้าอยู่ด้านหลังอยู่ทุกวัน ช่างน่าเบื่อหน่ายมากเสียจริง” ใบชาที่ดีดออกไปใบนั้นไม่ได้สร้างความเจ็บปวด เพียงแค่ใช้เพื่อเรียกสติเขากลับมาเท่านั้น ฉวี่ซางหนีบใบชานั้นออก ใบหน้าซีดขาว แล้วแดงขึ้นมาอีกครั้ง ซื่อจื่อจะไปจริงหรือพะยะคะ?“” ถึงแม้ว่าเขาจะรีบร้อนมากก็ตาม แต่ก็ไม่รู้สึกว่าการที่ซื่อจื่อไปร้านอาหารจุ้ยเซียนจะเป็นเรื่องดี มันช่างเหนือความคาดหมายไปมากทีเดียว จี้อี้สะบัดชายเสื้อเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า: “ข้าไม่ชอบที่เจ้าสงสัยการตัดสินใจของข้า” สีหน้าของฉวี่ซางได้เปลี่ยนจากแดงระเรื่อเปลี่ยนเป็นซีดขาวในชั่วพริบตาเดียว ก่อนพูดนอบน้อมด้วยเสียงต่ำ ๆว่า : “พะยะคะ ซื่อจื่อ” “ไปกันเถอะ ！” จี้อี้สะบัดชายเสื้อ พร้อมกับเผยรอยยิ้มสุภาพเยือกเย็นออกมาทางมุมปาก ก่อนจะเดินเหินอย่างสง่างาม ออกจากร้านน้ำชาไปอย่างช้าๆ