ตอนที่ 54 กล้ามาตามคนรักถึงซ่องเชียว

ต๭นที่ 54 กล้ามาตามคนรักถึงซ่องเชียว ถนนสายนี้ของร้านอาหารจุ้ยเซียนเป็นซ่องที่ใหญ่ที่สุด การจัดตกแต่งภายในก็ช่างหรูหรางดงามเป็นธรรมชาติด้วยผ้าอันนุ่มนวนแต่ละชั้น สีสันโคมไฟราวกับดวงจันทร์ ต่างส่องแสงไปทุกหนทุกแห่งราวกับภาพความฝัน ราวกับพระราชวัง โลกมนุษย์บนสรวงสวรรค์ สุขจนลืมจ๊กกันไปเลยทีเดียว ไม่ต่างกับปัจจุบันเท่าไหร่นัก ยิ่งอยู่ในระดับสูงเท่าไหร่ ก็จะยิ่งแตกต่าง คังเสว่ที่มองไปรอบๆจนลืมความสนใจของตัวเองไป ความสบาย ความหรูหรา นี่เป็นเพียงสถานที่สกปรกโสมมเท่านั้น ไม่สามารถปกปิดกิจการสกปรกภายใต้การตกแต่งอย่างโอ่อ่าแบบนี้ได้หรอก “แม่นา ที่นี่ไม่ใช้โรงเตี๊ยม แล้วก็ไม่ใช่ร้านขายของด้วย ท่านมาผิดที่แล้วหรือไม่?” ชายฉกรรจ์ผู้สวมหมวกสีเขียวคนหนึ่งเดินออกมา ก่อนจะอ้าปากหาว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้านขึ้น “ที่นี่ใช่ร้านอาหารจุ้ยเซียนหรือไม่?” คังเสว่มี่มองไปยังท่าทางของชายฉกรรจ์ผู้นั้น ก็รู้ได้ในทันทีว่านี่คือผู้คุมของซ่อง ภายในห้องโถงใหญ่ของร้านอาหารจุ้ยเซียนแห่งนี้ไม่มีลูกค้า บางทีอาจเป็นเพราะยังไม่ถึงเวลากลางคืนก็เป็นได้ การแสดงจึงยังไม่เริ่ม เมื่อใบหน้าที่ดูราวกับยังไม่ได้นอนของผู้คุมผู้นี้ เห็นว่านางไม่ใช่ลูกค้า จึงไม่ได้อยากสนใจมากนัก น้ำเสียงของคังเสว่มี่นั้นฟังดูไพเราะมาก ในความอ่อนโยนนั้นมีทั้งความเปราะบางของเด็กสาวและหญิงสาวปะปนอยู่ ฟังแล้วช่างเสนาะหูเสียจริง เมื่อผู้คุมได้ยินเสียงในลำคอเช่นนี้ ความง่วงเหงาหาวนอนก็หายไปกว่าแปดส่วน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเด็กสาวตรงหน้า ใบหน้าที่สวยสดงดงาม แต่งกายด้วยกระโปรงยาวทรงเกาะอกแถบสีฟ้าเข้าคู่กับสีขาวที่ดูสวยงามและเลอค่า ผมถูกเกล้ามวยอย่างง่าย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผิวกายขาวยิ่งกว่าหิมะ หัวคิ้วขมวดหากันเล็กน้อย ใครพบเห็นต่างก็พากันเอ็นดู มีเด็กสาวที่ดูสะอาดดุจน้ำที่ใสสะอาด ไร้เดียงสาดุจดอกพุดซ้อนขาว มาถึงร้านอาหารจุ้ยเซียน ต้องดังกระฉ่อนอย่างแน่นอน！ ถึงตอนนี้นั้นผู้แนะนำอย่างเขา จะต้องได้ค่าเปอร์เซ็นต์ไม่น้อยอย่างแน่นอน ดวงตาทั้งสองข้างของผู้คุมก็เปล่งประกายราวกับเห็นทองคำขึ้นมาในทันที ท่าทางเกียจคร้านก็พลันมลายหายไปในชั่วพริบตา ใบหน้าแสดงออกถึงการประจบประแจงเล็กน้อย มือทั้งสองข้างออกแรงถูไปมา ก่อนเอ๋ยวาจาขึ้นด้วยน้ำเสียงประจบว่า : “แม่นางมีเรื่องอันใดต้องการให้ร้านอาหารจุ้ยเซียนของเราช่วยเหลือหรือ? อายุเท่านี้ บ้านไหนบ้างไม่มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ สติปัญญาของแม่นางผู้นี้ ข้ามิอาจพูดสิ่งอื่นได้ ความทุกข์ของเจ้าจะต้องได้รับการแก้ไขอย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...." คังเสว่มี่หัวเราะออกมา ดวงตากลอกไปมา “พูดได้ดี พูดได้ดี แต่ข้าอยากถามหน่อย คังวี่จิ่นแห่งตำหนักอ๋องคังอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่?" เวลายิ้มยิ่งดูงดงาม ผู้คุมพยักหน้าพร้อมกับหรี่ตาลง "องค์ชายใหญ่คัง....." หลังจากนั้น สายตาของเขาก็ตื่นขึ้นมาก่อนพูดอย่างตื่นตัวว่า : "เจ้ามาหาคังซื่อจื่อทำไมกัน?" “มาหาเขา ย่อมมีเรื่องอย่างแน่นอน เขาอยู่ห้องไหนละ?” คังเสว่มี่โก่งคิ้วแล้วมองไปทางผู้คุม เพื่อรอเขาตอบ ครั้งนี้ผู้คุมได้พิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง ใบหน้าที่แสดงความต้อนรับเมื่อสักครู่ได้เปลี่ยนไปฉับพลัน เมื่อพิจารณาอย่างละเอียดอีกครั้งแล้ว เสื้อผ้าที่มีค่าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ที่นางสวมใส่อยู่บนร่างกายของนาง ดูจากวิธีการถักทอและวัสดุแล้ว น่าจะมีราคาแพงยวดยิ่งแน่นอน อีกทั้งยังมีกลิ่นอายที่เหนือกว่าสิ่งใดอีกด้วย สิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่ครอบครัวธรรมดาจะสามารถเลี้ยงดูออกมาได้ คุณหนูของครอบครัวใหญ่มาที่นี่ทำไมกัน? น่าจะไม่ใช่เพราะตกหลุมรักคังซื่อจื่อ จนทนเห็นคังซื่อจื่อมาเมาหัวราน้ำในดงพุ่มไม้แห่งนี้ทุกวันไม่ได้หรอกนะ จึงได้มาจับเขาถึงที่นี่? คุณหนูในตอนนี้ช่างกล้าหาญเกินไปแล้ว กล้ามาตามคู่รักถึงในซ่อง “ไม่อยู่ คังซื้อจื่อจากไปนานแล้ว กลับไปซะเถอะ!” คังซื่อจื่อ เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ เขาย่อมไม่เรื่องของเขาให้กับคนอื่นรู้อย่างแน่นอน “เจ้าแน่ใจหรือว่าเขากลับไปแล้ว?” คังเสว่มี่มองไปทางผู้คุม ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมาอย่างชัดเจน แต่ดวงตาทั้งสองข้างกลับฉายความเย็นชาออกมาอย่างชัดเจน เมื่อผู้คุมเห็นก็รู้สึกได้ถึงความเย็นสะท้านไปทั่วทั้งใจ ทำไมแม่นางที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนผู้นี้ถึงได้น่ากลัวเช่นนี้