ตอนที่ 56 ลูกผู้ดีสูงศักดิ์คนแรก

ต๭นที่ 56 ลูกผู้ดีสูงศักดิ์คนแรก เด็กน้อยไม่สามารถเป็นผู้นำได้ ในตอนนั้นทุกอย่างในตำหนักก็ตกเป็นของชายารองติงที่เสแสร้งแกล้งทำ เมื่อนางประสูติบุตได้นาน ก็เมินเฉินต่อเด็กที่ไร้มารดาไป ช่างเจ็บปวดใจยิ่งนัก จึงไปพูดกับอ๋องคัง เพื่อหวังจะให้ตัวเองนำเด็กทั้งสองคนไป อ๋องคังจึงตอบตกลง ชายารองติงไม่อยากพาลูกของผู้อื่นไป เพราะนางต้อการชื่อเสียงลาภยศ แน่นอนว่าจุดประสงค์ของนางบรรลุผลแล้ว อ๋องคังคิดถึงเรื่องที่นางพาเด็กไป แล้วยกเรื่องของเบื้องหลังในตำหนักอ๋องให้นางจัดการ ไม่กี่ปีหลังจากนั้น ชายารองติงอยากให้กำเนิดพระโอรส แต่เรื่องไม่เป็นดั่งที่นางปรารถนา ในท้องของนางไม่สามารถตั้งครรภ์พระราชโอรสได้ อีกทั้งนางสนมผู้อื่นในตำหนักหลัง ก็ไม่มีใครสามารถตั้งครรภ์พระโอรสได้เลยแม้แต่คนเดียว พระราชธิดาในตำหนักอ๋องคังจึงมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถึงตอนนี้ ชายารองติงก็รู้แล้วว่าอัตราในการให้กำเนิดพระราชโอรสของตัวเองมีไม่มากนัก โชคดีที่นางยังมีสติปัญญา จึงได้ทำการรับคังวี่จิ่นมาเลี้ยงดูอยู่ข้างกาย ตำหนักอ๋องในตอนนี้ หากปล่อยคังวี่จิ่นสืบราชบัลลังก์ต่อ ก็ยังกลัวว่าเขาจะไม่ซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณอย่างนั้นหรือ? แต่คนอย่างชายารองติงผู้นี้ จิตใจต่ำช้าเลวทราม เดาได้เลยว่าจิตใจของผู้อื่นก็แย่เหมือนกับนาง นางคิดว่าคังวี่จิ่นไม่ใช่บุตรชายที่นางเป็นผู้ให้กำเนิด กลัวว่าเลี้ยงดูจะมีอนาคตที่สดใสในอนาคตดีเกินไป การควบคุมดูแลตำหนักในวันข้างหน้า จะพลิกหน้ามือเป็นหลังมือจนลืมสิ้นแม้แต่ชายารองผู้นี้ เพียงแค่ทำให้คังวี่จิ้นกลายเป็นคนพิการ ถึงตอนนั้นอ๋องคังก็คงจะสิ้นพระชนม์ไปแล้ว คังวี่จิ่นไม่เข้าใจอะไรเลย ตำหนักใหญ่ก็ยังไม่ปล่อยให้ชายารองเป็นผู้จัดการแต่อย่างใด ดังนั้นชายารองติงจึงเริ่มคิดที่จะให้คนที่อยู่ข้างกายของคังวี่จิ่นไปผู้นำเขา ให้คนที่อยู่ข้างกายฉุดดึงเขาไว้ ไม่ให้เขาไปเรียน เอาแต่พาเขาออกไปทะเลาะเบาะแว้งด้านนอกทุกวัน เด็กที่อายุยังน้อยย่อมมีนิสัยรักเล่นรักสนุกอยู่แล้ว คนที่อยู่ข้างกายก็คอยส่งเสริมเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็คงจะพอเดากันได้ว่าเขาจะกลายเป็นคนเช่นไร เรื่องความดื้อของคังวี่จิ่นไม่ต้องพูดถึง ไร้สาระไปวันๆก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง จนกระทั่งอายุ 10 พรรษาก็ให้คนพาเขาเข้าไปในซ่อง นานวันเข้า เมื่อรู้ว่าคังวี่จิ่นผู้ที่รักการดื่มรักสนุก กลายเป็นลูกผู้ดีสูงศักดิ์คนแรกที่มีชื่อเสียงเรียงนามที่สุดในเมืองหลวง ในแรกเริ่มเดิมทีเจ้าของร่างผู้ที่ไม่รู้ ไม่สนตัวเอง เมื่อนางข้ามผ่านเวลามาในเวลานี้ กลับให้นางไปสนใจคังวี่จิ่น บอกว่าคังวี่จิ่นเป็นพี่ชายที่สนิทของนาง ไม่อยากเห็นเขากลายเป็นคนเสียอนาคตไปตลอดชีวิต เอาชีวิตไปทิ้งไว้บนเรือนร่างของหญิงสาวไปตลอดชีวิต。 พูดจริง ๆก็คือ ความต้องการของเจ้าของร่างก็คือเรื่องเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง คังเสว่มี่ก็โกรธแค้นตัวเองมากเช่นเดียวกัน เดิมทีนางเองก็มีพี่ชาย หารู้ว่าพี่ชายของตัวเองถูกคนเลี้ยงดูให้กลายเป็นคนไร้อนาคต หากเป็นนาง ก็คงจะอดทนที่จะไปจัดการคนผู้นั้นไม่ได้เช่นเดียวกัน ในขณะที่คิดถึงเรื่องนี้ ในที่สุดก็มาถึงด้านหน้าของประตูอันหรูหราห้องหนึ่ง ซึ่งมีป้ายขนาดใหญ่แขวนอยู่บนประตูคู่ไม้สีแดง ซึ่งเขียนด้วยคำ 3 คำจากบนลงล่างว่า —— ห้องยิ่งเยว่ ดูจากขนาดแล้ว น่าจะเป็นห้องใหญ่ vip เหมาะสมกับคังวี่จิ่นผู้เป็นลูกค้ารายใหญ่มาอย่างยาวนานที่นี่ คังเสว่มี่ได้ทำการสำรวจมาแล้ว คังวี่จิ่นไม่ได้กลับตำหนักเลยเป็นเวลา 3 วัน เอาแต่อยู่ในคอกสุนัขของตัวเองทุกวัน นางมองไปทางประตูห้อง จากนั้นก็ยื่นมือออกไป ประตู จึงได้เปิดออกอย่างไร้เสียงใดๆ ภายในห้องมีขนาดใหญ่ดั่งที่คาดการณ์ไว้ เหมือนกับห้องประชุมขนาดเล็กห้องหนึ่ง บนโต๊ะขนาดใหญ่มีอาหารอันโอชะวางอยู่หลากหลาย ผลไม้นานาชนิด เหยือกไวน์ชั้นดี 1 เหยือก เหล้าแอลกอฮอร์ที่เรี่ยราดอยู่บนโต๊ะสีแดงก็หยดลงบนพรหมอันสวยงามหรูหรา ควันในกระถางธูปก็ลอยคละคลุ้งจางๆอยู่ภายในอากาศ ห้องสีกุหลาบแดงที่ผสมผสานกับสีทองเต็มไปด้วยความสำมะเลเทเมาอย่างฟุ่มเฟือย ผ้าโปร่งเคลื่อนไหวอ่อนไปตามแรงลม จากนั้นก็กวาดสายตาไปมองทางฉากกั้นขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง เบื้องหลังฉากกั้นแปดบานขนาดใหญ่ที่สามารถมองทะลุได้ราวกับก้อนเมฆนี้ ทำให้เห็นเงาคนที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่เลือนราง