ตอนที่ 57 อย่า อย่า อย่านะ

ต๭นที่ 57 อย่า อย่า อย่านะ ในความมืดสลัวๆได้เห็นชายหญิงกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ กำลังขดตัวอยู่ในผ้าห่มสีแดง นัวเนียรักใคร่ เสียงหอบหืดของหญิงสาว กำลังมีความสุขกับโลกโลกีย์ คังเสว่มี่เปิดประตูอย่างง่ายดาย ก่อนเดินอ้อมโต๊ะกลม หลีกเลี่ยงฉากกั้น เมื่อแยกตัวออกจากความขมุกขมัวได้แล้ว ก็เห็นชายหญิงทั้งสองคนกำลังทำกิจกรรมกันอย่างไม่คิดชีวิตกันอยู่ด้านหลังของฉากกั้น ผู้ชายนอนคร่อมอยู่บนเรือนร่างของหญิงสาว เชิดหัวเล็กน้อย หลับตา เส้นผมเรียงยาวกันอยู่ด้านหลัง จึงเห็นได้เพียงแค่กล้ามเนื้อที่เปลือยเปล่าบนแผ่นหลัง และได้ยินแต่เสียงลมหายใจหอบที่เขาส่งเสียงออกมาเป็นครั้งคราวเท่านั้น เสียงช่างไพเราะ เต็มไปด้วยความสุขสมอุรายิ่งนัก ส่วนหญิงสาวก็อิงแอบอยู่บนเตียง ใบหน้าแต่งแต้มจนหนาเตอะ ราวกับผ้าน้ำมันอันหลากสี ลำตัวขาวผุดผ่องราวกับหิมะ ตั้งแต่ต้นคอลงมาก็ปรากฏหน้าอกคู่หนึ่งอันใหญ่โตและงดงามตระหง่านอยู่ เคลื่อนไหวไปมาราวกับคลื่นสีขาว นางหลับตาปี๋ เผยอปากกว้าง กระทำตัวเหมือนกับเหล่านางเอกบนประเทศหมู่เกาะอย่างไรอย่างนั้น ต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก พร้อมกับตะโกนเสียงร้องอันแหบพร่างอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด “องค์ชายคัง ท่านเก่งมาก......อ่า.......อ่า.........” เมื่อได้ยินประโยคนี้ คังเสว่มี่รู้ได้ในทันทีว่าตัวเองไม่ได้มาผิดที่ ไม่ได้มาหาผิดคนอย่างแน่นอน เมื่อเห็นแบบนี้ ยังไม่ทันรอให้สิ้นสุด นางมองซ้ายและขวา แล้วก็เจอม้านั่งกลมตัวหนึ่ง จากนั้นก็ย้ายมานั่งตรงหน้าของฉากกั้น ชื่นชมอย่างช้าๆ ใครจะไปรู้ว่าเมื่อผ่านไปสักพัก หนังตาก็เริ่มเกิดอาการง่วงขึ้นมา นางสะบัดหน้า เพื่อปลุกให้ตื่น มือวางบนตัก ประคองคางให้ดูต่อไป ไม่ได้ ยังง่วงอยู่ หรือเป็นเพราะว่าตำแหน่งสำคัญของหญิงชายที่อยู่เบื้องหน้าถูกปกคลุมด้วยผ้าห่มอยู่นะ? ไม่เห็นอะไรน่าชื่นชม ดังนั้นตัวเองที่เป็นแฝงตัวมาเป็นสายลับที่เคยเห็นการกระทำเช่นนี้บนประเทศหมู่เกาะไม่น้อย เกิดรู้สึกง่วงขึ้นมาอย่างนั้นหรือ? แล้วก็ แม่นางผู้นี้เรียกได้ว่าไม่ชำนาญการเลยสักนิด อย่างน้อยก็ควรจะเปลี่ยนน้ำเสียงบ้างสิ เปลี่ยนประโยคนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าท่านเก่งมาก ท่านสุดยอดมากเลยอะไรเช่นนี้ โคตรจะน่าเบื่อเลย! คังเสวนามี่จึงตัดสินใจที่จะช่วยพวกเขา นางทอดถอนใจ แล้วพูดอธิบายขึ้นว่า : " แม่นางคนสวย ลองร้อง ว่า อย่า อย่า อย่านะ!" บางที จะยิ่งทำให้มีอารมณ์เพิ่มขึ้นนิดก็ได้" เมื่อเสียงดังขึ้น ห้องก็เข้าสู่ความเงียบงันราวกับตายทันที ไม่มีแม้แต่เสียงหอบหืดเล็ดลอดออกมา เสียงร้องก็ไม่มี ราวกับถูกคนปิดเสียงโทรทัศน์อย่างไรอย่างนั้น เข้าสู่รูปแบบไร้เสียง คังวี่จิ่นค่อยๆหันหน้าไปทีละน้อย จากนั้นก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าของฉากกั้นห่างจากเตียงออกไป 5 ฟุต เชิดคางขึ้น ใบหน้าไร้อารมณ์จะพูดแต่อย่างใด เมื่อเห็นเขาหันกลับมา และยังกระพริบตาปริบๆ จึงได้เชิดหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอย่างบริสุทธิ์ ท่าทางไร้เดียงสาถึงขีดสุด เขากระพริบตาปริบๆ แล้วกระพริบตาอีกครั้ง นวดมือเล็กน้อย มั่นใจว่าตัวเองมองไม่ผิด แม่นางน้อยที่อยู่ตรงหน้าคือใครกัน ดวงตาที่ฉายแววปรารถนาที่ปรากฏรอยร้าวแห่งความตื่นตระหนกออกมา ตัวแข็งทื่อไปทั่งราวกับถูกสายฟ้าฟาด ใบหน้าที่ทั้งอ่อนเยาว์และทั้งแดง พลิกตัวลงแล้วกลิ้งลงจากตัวของแม่นาง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวครึ่งร่างไว้ แล้วคว้าเสื้อที่อยู่ข้างกายโยนใส่หญิงสาว จากนั้นก็ตะโกนอย่างหืดหอบออกไปว่า： “ใส่ซะ รีบใส่เสื้อผ้าเร็ว！” นางซ่องผู้นั้นกลับไม่ได้ตื่นเต้นหวั่นไหวเหมือนกับคังวี่จิ่นขนาดนั้น หากเป็นลูกค้าพิเศษ ก็จะให้เงินเครื่องเงินที่มากพอ นางซ่องเหล่านี้จึงเปลือยกายไปบนถนนเพื่อให้ทุกคนได้เชยชม โดยไม่มีความเอียงอายสักนิด นางมองไปทางม้านั่งตัวยาวอย่างอ่อนเพลียแวบหนึ่ง เด็กสาวผู้อ่อนโดยนราวกับดอกไม้ นัยน์ตาที่ฉายแววประหลาดใจ ก่อนจะรับตู้โตวมาอย่างช้าๆ จากนั้นก็พันหน้าอกอันอวบอั๋นขาวเนียนนั้นไว้ แล้วมองไปทางหน้าอกของคังเสว่มี่อย่างไม่กระพริบตา ชิ้นบนที่เป็นผ้าปิดหน้าอกสีแดง ผู้หญิงจะสวมใส่แนบติดตัว ถือเป็นเสื้อชั้นในก็ว่าได้ เรียกว่า ตู้โตว คังเสว่มี่ก้มหน้าลงมองตัวเอง มั่นใจได้ว่าต้องเล็กกว่า แต่ร่างกายนี้ไม่ใช่ว่าเด็กอยู่หรอกหรือ วันข้างหน้าต้องพัฒนาเติบโตใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน หากเปลี่ยนเป็นร่างกายของตัวเองเมื่อครั้งก่อนหน้านั้นละก็ หึ ต้องฆ่านางซ่องผู้นี้แน่นอน