ตอนที่ 58 เจ้าไม่ได้เป็นใบ้นิ

ต๭นที่ 58 เจ้าไม่ได้เป็นใบ้นิ “เอาละ จะใส่อะไรก็ใส่ แล้วไสหัวออกไปซะ！” เมื่อเห็นคังวี่จิ่นกระทำกับนางซ่อง ความโกรธพล่านอย่างขีดสุดก็ออกฤทธิ์อย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะหยิบหมอนที่อยู่บนเตียงเขวี้ยงออกไป การถูกน้องสาวคนสนิทของตัวเองเห็นกำลังมั่วสุมโลกีย์กับคนอื่น ที่ถือว่าเป็นบุตรผู้สูงศักดิ์ศักดิ์คนแรก เขาย่อมรับไม่ได้ “หึ องค์ชายคังมักบอกว่าชอบทาสรับใช้ บัดนี้ความรักเก่ามาถึงหน้าประตูห้อง แล้วไล่ให้ทาสรับใช้ออกไป” นางซ่องก็ยังไม่กล้าหลบหลีก จึงถูกหมอนปะทะใบหน้า แล้วทำเสียงออดอ้อนออกมาจากปาก แม่นางไม่ชอบถูกคนอื่นช่วงชิงลูกค้ารายใหญ่ของตัวเองไปอย่างเห็นได้ชัด นิสัยของหญิงสาวทำให้นางเองก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก นางกำลังรู้สึกสบาย แต่ดันถูกคนเข้ามาขัดจังหวะ ช่างน่ารังเกียจเสียจริง！ “ไม่ใช่ความรักเก่าหรอก? ข้าและองค์ชายคังนอนร่วมกันมาเนิ่นนานแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกับเจ้าแล้ว ย่อมสนิทชิดเชื้อมากว่าสิ่งใดเสียอีก！” คังเสว่มี่ยกนิ้วชี้ขึ้นมาเอ้อระเหยอยู่ยาวนาน แล้วพูดอย่างไม่แยแสขึ้น เมื่อครั้งวัยเยาว์นางและคังวี่จิ่นนอนด้วยกันมาเนิ่นนาน แต่ไม่ใช่นอนร่วมเตียงกันแต่อย่างใด สีหน้าของนางซ่องซีดเผือด เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่คังเสว่มี่สวมใส่อยู่บนตัว แล้วไหนจะคุณสมบัติที่ทรงสง่า นอนร่วมกันกับองค์ชายคังมาหลายปีนั้นอีก การเข้าไปอยู่ในตำหนักของอ๋องคังได้ อย่างมากสุดต้องเป็นนางสนมขององค์ชายคัง！ นางจะไปนึกได้อย่างไร ว่าคุณหนูใหญ่คังจะมาหาพี่ชายในร้านอาหารจุ้นเซียน คังวี่จิ่นถือโอกาสที่พวกนางสนทนากัน รีบสวมใส่เสื้อผ้าอย่างจารวัน เมื่อได้ยินคำพูดของคังเสว่มี่ ผมที่ยังไม่ได้เกล้าขึ้นอย่างคงที่ จนทำให้ศีรษะของตัวเองเกิดรูโหว่ขึ้นมา “ยังไม่ไสหัวออกไปอีก หลังจากนี้ข้าจะไม่อยากให้เจ้ามาทำงานอีก！” คังวี่จิ่นทั้งอายทั้งโกรธแค้น เขาตะโกนออกไปด้วยความรู้สึกโกรธเคืองจนผมชี้ผมตั้ง นังผู้หญิงนางรังเกียจ แล้วยังมายั่วยุน้องสาวของเขา ทะเลาะ รนหาที่ตาย！ นางซ่องห้ามล่วงเกิน พระใหญ่ผู้นี้ สายตาที่ฉายแววเกลียดชังได้จ้องมาทาง “ศัตรู” ผู้นี้อย่างคังเสว่มี่ ก่อนจะดึงผ้าโปร่งบาง แล้วพันเอวของนางออกนอกประตูไป คังเสว่มี่มองไปทางแผ่นหลังของนางซ่อง เบะปาก แล้วยิ้มออกมาอย่างเงียบ ๆ พี่ชายผู้นี้ยังมีความเป็นธรรม รู้ว่าต้องปกป้องชื่อเสียงของน้องสาว ไม่พูดสถานะออกมาต่อหน้านางซ่อง ไม่งั้นเขาเมื่อสักครู่คงพูดออกมาโดยตรงแล้วว่านี่คือน้องสาวของข้า เชิญเจ้าไสหัวออกไป หลังจากที่นางซ่องเปิดประตูลงแล้ว เสื้อผ้าของคังวี่จิ่นก็สวมใส่จนครบแล้ว ในขณะที่เขากำลังสวมใส่รองเท้า ใบหน้าที่แดง ตำหนิออกมาด้วยความใพอใจ “คังเสว่มี่ เจ้ามายังซ่องนี้ทำไม！ ซ่องแห่งนี้มันดีที่ไหนกัน?” “เจ้าก็มานิ ข้าก็ต้องมาได้” คังเสว่มี่ไม่ใส่ใจความโกรธเคืองของเขา นางไม่มีใจจะมานั่งขัดขวางอะไรทั้งนั้น คังวี่จิ่นไม่ใช่พี่ชายของของนาง ไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไร คังวี่จิ่นบันดาลโทสะออกมา หลังจากผ่านไปชั่วขณะ สายตาที่ได้แปรเปลี่ยนเป็นไม่อยากจะเชื่อก็ได้จ้องเขม็งไปทางคังเสวีมี่ “เจ้าไม่ได้เป็นใบ้นิ?” น่าจะเอาพิษยัดปากเสียจริง พูดคุยกับน้องสาวเช่นนี้ เป็นบุตรชายผู้สูงศักดิ์คนแรกอย่างแน่นอน “เจ้านั้นแหละเป็นใบ้ ข้าไปเป็นใบ้ตอนไหน！ ” คังเสว่มี่โก่งคิ้ว จากนั้นก็มองพิจารณาคังวี่จิ่นที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นฝาแฝดกันก็ตาม แต่ลักษณะภายนอกของทั้งสองคนก็ช่างแตกต่างกันอย่างมากทีเดียว อายุ 14 ปีเหมือนกัน คังเสว่มี่มีความสูงประมาณ 1.6 เมตร ส่วนคังวี่จิ่นก็สูงราวๆ 1.7 เมตรไม่ต่างกันมากเท่าไหร่ เขาสวมชุดยาวสีเขียวมรกตลวดลายปัก เส้นผมถูกเกล้ามวยขึ้น ไว้บนหัว สวมใส่มงกุฎ ทำให้เห็นศีรษะที่แวววาวออกมา ถึงแม้ว่าใบหน้าจะยังละอ่อนเล็กน้อย แต่ก็ยังคงความงดงามอยู่มากทีเดียว ระหว่างชายหนุ่มที่คุ้นเคยและวัยละอ่อนอันบริสุทธิ์ ผิวกายที่ขาวเนียน ประสาทสัมผัสทั้งห้าอันงดงามก็ช่างเด่นสะดุดตาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ดวงตาสีดำแวววาว ริมฝีปากแดงสด ชัดเจนมากราวกับสีสันบนภาพวาด