ตอนที่ 60 ก็แค่รำคาญ

ต๭นที่ 60 ก็แค่รำคาญ นัยน์ตาที่ฉายแววรื่นเริงใจ มองไม่ออกว่าในซ่องแห่งนี้จะมีเหล้าชั้นดีเช่นนี้อยู่ด้วย อยากจะดื่มอีกสักหน่อย “เจ้าจะดื่มอีกนานไหม เมาแล้วเดี๋ยวไม่มีใครพาเจ้าไปส่งหรอก” เมื่อคังวี่จิ่นเห็นนางดื่มไปแล้ว 3 แก้ว แล้วยังต้องการดื่มอีก จึงได้พุ่งตรงเข้าไปยึดโถหล้ามา คังเสว่มี่เบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้น พร้อมกับช้อนตาไปทางเขา จากนั้นก็ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า : “ดูเจ้ายังเป็นห่วงข้าน้องสาวผู้นี้อยู่นะ” คังวี่จิ่นสีหน้าแข็งทื่อไป แล้วหลบสายตาของนางด้วยความลุกลี้ลุกลน ก่อนจะพูดพึมพำออกมาจากปากว่า : “ใครเป็นห่วงเจ้ากัน เจ้าห้ามดื่มเหล้าข้าหมดนะ รีบคืนให้ข้าได้แล้ว!” “ไอหยา เจ้าอย่ามารู้สึกข่วยเขินหน่อยเลย เราสองคนมีความสัมพันธ์อะไรกัน ข้าดื่มเล็กน้อยเอง ไม่เป็นอะไรหรอกหน่า” คังเสว่มี่โก่งคิ้วกลอกตาไปมา แสดงออกถึงความเยาะเย้ยขีดสุด หากใบหน้าของคังวี่จิ่นแสดงความโกรธเคืองขุ่นหมองออกมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อสักครู่หรือไม่ จากนั้นก็หันไปด้วยแก้มแดงระเรื่อ แล้วตะโกนออกไปว่า : “เด็กสาววิ่งมายังร้านอาหารจุ้ยเซียนตัวคนเดียว หากผู้อื่นเห็นเข้า ไม่รู้ว่าจะมองเช่นไรนะ พ่อเป็นถึงอ๋องคัง ทำชื่อเสียงระเกะระกะ วันข้างหน้าก็จะไม่มีใครต้องการเจ้า!" “ในเมื่อเป็นห่วงว่าจะไม่มีใครต้องการข้า งั้นก็กลับไปกับข้า จุดประสงค์ของข้าในวันนี้ คือพาเจ้ากลับไป เจ้าไม่ไปข้าก็ไม่ไป" คังเสว่มี่หย่อนก้นนั่งลงบนม้านั่งที่เสริมด้วยเบาะอันนุ่มนิ่มตัวหนึ่ง เชิดหน้าขึ้น มองไปทางคังวี่จิ่นที่กำลังแสดงท่าทางปากอย่างใจอย่างอยู่ เห็นชัดๆว่าเป็นห่วงนาง แต่กลับพูดจาหยิ่งผยองไม่น่าฟัง พร้อมกับแสดงแววตายิ้มกระหยิ่มออกมา คังวี่จิ่นรู้สึกโกรธเคืองและทั้งหงุดหงิดกับสายตาอันเยาะเย้ยและเจ้าเล่ห์ที่มองมาของนาง “ปากดีเช่นนี้ น่าจะไปเล่นของเล่นกับแม่นางผู้อื่นดีกว่านะ มาตามข้าที่ซ่องทำไม กลับไปตำหนักไม่ดีกว่าหรือ ไปป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ ว่าซ่องมันดีที่ไหนกัน เหล้าชั้นเลิศ คนงดงาม ! ข้าไม่กลับไปหรอก!" “ต้องกลับ!” “ไม่กลับ!” “กลับ!” “ไม่กลับ!” “ไม่กลับ!” “กลับ!” “ดี! เป็นอันตกลง!” ตัวเสว่มี่ยืนขึ้นพร้อมกับวางโถเหล้าลงบนโต๊ะ จากนั้นก็มองไปทางคังวี่จิ่นด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าอันงดงาม มุมปากที่โค้งมน ยิ่งคลี่ยิ่งเปิดออก เป็นรัศมีวงกว้างคล้ายดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวอย่างช้าๆ ดวงตาอันอ่อนโยนก็ค่อยๆโค้งโก่งขึ้น ราวกับดอกไม้ตูมที่ปรารนาจะเบิกบานอย่างอิสระอย่างไรอย่างนั้น กลีบดอกไม้จะเบ่งบานออกมาอย่างช้าๆ ออดอ้อนราวกับเปลวไฟ แต่ว่าทำไมถึงได้เปิดเผยความเจ้าเล่ห์เพทุบายออกมาละ คังวี่จิ่นตื่นตกใจไป แต่ก็เข้าใจขึ้นมาโดยฉับพลัน ตัวเองสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เกิดความสงสัยว่าน้องสาวของตัวเองมีความเฉลียวฉลาดเช่นนี้ตอนไหนกัน！ ไม่เพียงแต่ฉลาด ยังกล้าหาญอีกด้วย！ คาดไม่ถึงว่าจะกล้ามายังสถานที่แม่นางไม่กล้าเข้ามาเฉียดใกล้เช่นนี้ ！ มาแล้วก็ถือว่าไม่เท่าไหร่ แต่ยังวิ่งเข้ามาในห้องของเขาด้วยนี่สิ แล้วเห็นอะไรเช่นนั้น！ เห็นอะไรเช่นนั้นก็ไม่เท่าไหร่ คาดไม่ถึงว่าจะยังใช้คำพูดหลอกลวงให้เขากลับไปอีกด้วย！ ในฐานะที่คังวี่จิ่นเป็นพี่ชายจึงทำอะไรไม่ได้ ใบหน้าย่นคิ้วขมวด ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ไม้สีแดงที่มีพนักพิง จากนั้นก็ยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาพาดบนโต๊ะ แสดงออกถึงพฤติกรรมเหลวแหลกของลูกผู้ดีมีสกุล “ไม่กลับ！เจ้าหลอกข้า ！ ” เมื่อคังเสว่มี่เห็นท่าทางเช่นนั้นของคังวี่จิ่น คิ้วจึงได้ขมวดเข้าหากัน กัดฟันกรอด แล้วพูดออกมาทีละคำๆว่า “คำพูดของพี่ชายคนโตมีความน่าเชื่อถือมาก เจ้าบอกจะกลับ ทำไมถึงได้โกหกกันซึ่งๆหน้าเช่นนี้อีก！” เมื่อคังวี่จิ่นเห็นใบหน้าที่อิ่มเอิบของคังเสว่มี่แสดงสีหน้าออกมา ก็เกิดความรู้สึกชอบขึ้นมาในจิตใจ เมื่อเห็นน้องสาวปราดเปรียวเช่นนี้ เขายิ่งรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก แต่ ทำไมถึงได้มาจับเขาถึงในซ่องกัน จิตใจจึงแปรเปลี่ยนเป็นหดหู่ใจขึ้นมาทันใด “หลอกลวง ไม่ใช่สัจจะของพี่ชายคนโต จะพูดอีกครั้ง ที่นี่มีเพียงเจ้ากับข้า ใครจะเป็นสักขีพยานให้ได้กันเล่า ถึงอย่างไรข้าก็ไม่กลับไปอย่างแน่นอน！” อัพเดทครั้งหน้า วันที่28 ม.ค. 2020