ตอนที่ 61 ให้คนมองด้วยความเคารพ

ต๭นที่ 61 ให้คนมองด้วยความเคารพ “หลอกลวง ไม่ใช่สัจจะของพี่ชายคนโต จะพูดอีกครั้ง ที่นี่มีเพียงเจ้ากับข้า ใครจะเป็นสักขีพยานให้ได้กันเล่า ถึงอย่างไรข้าก็ไม่กลับไปอย่างแน่นอน！” “นี่เจ้ากำลังบีบบังคับข้าอยู่นะ！ ” คังเสว่มี่ถกแขนเสื้อขึ้นมา นางตกปากรับคำกับเจ้าของร่างเดิมแล้ว ว่าต้องพาคังวี่จิ่นออกห่างจากซ่องให้ได้ “ข้าต้องทำให้เจ้าล้มลงก่อน แล้วจะดึงกลับไปทันที！” คังวี่จิ่นมองไปทางแขนของนาง น้องสาวคนนี้ใช้อำนาจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับออกมา แต่กลับพูดจาเยาะเย้ยเหยียดหยามว่า : “แขนก็เหมือนกับลูกไก่ตัวนั้น หากยังสู้ เดี๋ยวถูกฆ่าต่อยจมูก ก็วิ่งแจ้นกลับไปฟ้องท่านพ่อในตำหนักว่าข้ารังแกเจ้าอีก ！” คังเสว่มี่โก่งคิ้วขึ้น แล้วยิ้มออกมาอย่างช้าๆ คังวี่จิ่นเห็นสีหน้าของนาง เจ้าเด็กคนนี้ ได้ยินว่าข้าจะต่อยเจ้า แต่ก็ยังหัวเราะออกมาเยาะเย้ยเขาอยู่อีก ！ รูปร่างของพวกเขาทั้งสองคนมีความสูงที่ต่างกันมาก ยังไงความพ่ายแพ้ต้องตกเป็นของนางอยู่ดี！ ในขณะที่คังวี่จิ่นกำลังเตรียมพร้อมยอมรับกับการเอาใจของน้องสาวด้วยความลำพองใจอยู่นั้น คังเสว่มี่ก็ถอยร่นไปด้านหลังก้าวหนึ่ง หลังจากนั้นก็ดึงชายกระโปรงขึ้น ขาที่เรียวยาวขาวละเอียดก็เผยออกมาให้เห็น ชายกระโปรงที่ลอยพริ้วไหวเหมือนกับผีเสื้อที่กำลังเล่นกับดอกไม้ตัวหนึ่ง ขากรรไกรทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาหมุน 360 องศากลางอากาศ！ คังวี่จิ่นที่ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา สุดท้ายก็ถูกขาที่เนียนขาวทั้งสองข้างนั้นหนีบไปบนต้นคอ จากนั้นก็ดึงลงมาบนพื้นจากเก้าอี้ “ลงพื้นอย่างสมบูรณ์ ยอดเยี่ยม！” คงเสว่มี่ย่นจมูกเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยขา แล้วยืนขึ้น จากนั้นก็วางกระโปรงลงอย่างช้าๆ ปัดรอยยับที่ยังคงเหลือทิ้งไว้เล็กน้อย วัสดุกระโปรงที่ไม่ดีเลย เคลื่อนไหวเล็กน้อยก็เกิดรอยซะแล้ว ต่อไปจะเปลี่ยนเป็นผ้าลื่น กระโปรงที่สามารถเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้น นางก้มหน้าลงไปมองคังวี่จิ่นที่ไม่ไหวติงอยู่บนพื้น ก่อนจะใช้เท้าเตะๆไปบนมือของเขา “เฮ้ ไม่ตายหรอกมั้ง” คังวี่จิ่นไม่ไหวติ่ง ใบหน้าคว้าลงบนพรหม คังเสว่มี่เตะๆอีกครั้ง “ตายจริงๆหรือ?” คังวี่จิ่นก็งยังคงไม่ไหวติ่ง ดวงตาของคังเสว่มี่ที่ฉายแววซุกซนออกมาจางๆ คิ้วขมวดขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างอ่อนหวานนุ่มนวน จากนั้นก็ดึงขาทั้งสองข้างของคังวี่จิ่น แล้วค่อยๆเคลื่อนย้ายออกไปข้างนอกอย่างช้าๆทีละก้าวๆ： “หึ ตายก็ดี ถึงอย่างไรก็ต้องลากกลับไปให้ได้ มีชีวิตกลับไปก็คงจะดิ้นพล่านไม่หยุด ตายแล้วจะได้ลากกลับไปได้ง่ายๆหน่อย ถูกลากออกมาจากร้านอาหารจุ้ยเซียนจนมาถึงถนนใหญ่ แล้วลากกลับมาถึงตำหนัก ให้ทุกคนมองมาด้วยความอยากรู้ ท่วงท่าที่งดงามของลูกผู้ดีสูงศักดิ์คนแรกในประเทศฉีเทียน ถือโอกาสเก็บค่ามองด้วยความเคารพเสียเลย....” “คังเสว่มี่ เจ้าพอได้แล้ว！” คังซื่อจื่อที่ดูเหมือนกับ “ปลาตาย” เมื่อสักครู่ก็ได้เปลี่ยนเป็นปลาสด ที่กระโดดเช่นนี้......เป็นเพราะว่าขาทั้งสองข้างถูกจับไว้ ไม่มีทางกระโดดขึ้นมาได้ ดวงตากลมโตขจ้องเขม็งไปทางคังเสว่มี่ พร้อมกับฉายแววความเดือดดาลโกรธเคืองออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง “เจ้าไม่มีจิตใจที่รู้บาปบุญคุณโทษ ข้ายังไม่ตาย ก็ยังลากข้ามาบนถนนให้คนอื่นมองด้วยความเคารพและศรัทธา เจ้ายังเป็นน้องสาวข้าอยู่ไหม?” คังเสว่ามี่ส่งเสียงหึออกมา “แล้วใครใช้ให้เจ้าแกล้งตายละ เจ้าแกล้งข้าให้ข้าลากเจ้าออกมา ! วันนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องพาเจ้ากลับตำหนักให้จงได้!” การกระทำแกล้งตายกลับดูสมจริงมาก น่าเสียดายทีหายใจแรงไปหน่อย อยากจะปิดหูของนาง ก็เป็นไปไม่ได้! “ทำไมเจ้าถึงต้องการให้ข้ากลับไปนัก ข้ากลับไปมันเป็นผลดีต่อเจ้าตรงไหนกัน!” คังซี่จิ้นที่กำลังนอนคว่ำอยู่ตรงขอบประตู ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ คาดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี้จะมีศิลปะการต่อสู้ด้วย！ ศีรษะทีต่ำกว่าเขาเล็กน้อย ถูกน้องสาวที่ผอมแห้ง ต่อยจนล้มพลับไปบนพื้น ช่างน่าอับอายเสียจริง! หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เขาก็พบว่าด้านหลังของเขามันเหมือนกับเมื่อก่อน เสียงโต้แย้งก็ดังขึ้นมาอย่างฉับไว จากนั้นก็หยุดไปสักพัก แล้วค่อยหันไปมองด้านหลัง