ตอนที่ 62 เหมือนกับเด็กทารกที่ยังไม่หย่านมแม่

ต๭นที่ 62 เหมือนกับเด็กทารกที่ยังไม่หย่านมแม่ หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เขาก็พบว่าด้านหลังของเขามันเหมือนกับเมื่อก่อน เสียงโต้แย้งก็ดังขึ้นมาอย่างฉับไว จากนั้นก็หยุดไปสักพัก แล้วค่อยหันไปมองด้านหลัง สายตาของนางสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา เด็ดเดี่ยวหนักแน่นราวกับต้นสน ใบหน้าของเสี้ยเหอแสดงออกถึงความจริงจัง รอยยิ้มที่คลี่ออกมาจากมุมปากบางๆ น้ำเสียงอันอบอุ่น มีจิตใจที่สงบสุขไม่มีข้อสงสัย “ทำไมข้าถึงปรารถนาให้เจ้ากลับไปนะหรือ? เพราะเจ้าเป็นพี่ชายของข้า เป็นพี่ชายแม่เดียวกัน และเติบโตมาด้วยกัน ข้าปรารถนาให้พี่ชายของข้าเป็นพี่ชายทั่วไปเหมือนกับคนอื่น ไม่ขอให้มีความสามารถที่ยอดเยี่ยม ไม่ขอให้มีชื่อเสียงไปเลื่องลือไปทั่วโลกหล้า ปรารถนาแค่เพียงให้เขาเห็นข้า หยอกล้อกับข้า ถึงแม้ว่ามันจะไม่ยุติธรรมสำหรับพ่อแม่ก็ตาม เมื่อได้รับชัยชนะแล้ว ก็เห็นข้าร้องไห้ จึงนำของในมือออกมา หยอกล้อจนข้ายิ้มได้ พยายามรังแกข้าอย่างเต็มที่่ตอนอยู่ในตำหนัก แต่กลับถลกแขนเสื้อขึ้นเพื่อไปทะเลาะกับผู้อื่น ในตอนที่ผู้อื่นเย้าแหย่ข้าจนรู้สึกไม่ดี ยอมขอโทษทั้งๆที่มันไม่จำเป็นด้วยซ้ำในความเป็นจริง......” หมอกค่อยๆตื้นเขินออกมาจากสายตาของนาง ใบหน้าแสดงออกถึงความโศกเศร้าและหวนรำลึกถึงความทรงจำที่ไม่ชัดเจนขึ้นมาบางๆ เมื่อครั้งที่นางยังเป็นเหยาเซิง พี่ชายที่สนิทของนาง หยวนเหยียนก็เคยเรื่องแบบนี้มาก่อน พวกเขาทั้งสองคนมีอายุไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก หยวนเหยียนอายุมากกว่านาง 3 ปี และรังแกนางเพื่อความสนุกตั้งแต่เด็กๆมาโดยตลอด ดึงผมของนางมาทักเปียทั้งๆที่ไม่มีอะไร สุดท้ายก็พัวพันกันยุ่งเหยิงไปเสียหมด ยิ่งแก้ไม่ได้ก็ยิ่งพันกันแน่นมากขึ้น นางเจ็บจนต้องร้องไห้ออกมา..... นางก็วิ่งไปฟ้องแม่ แม่ตีหยวนเหยียน พักใหญ่ หยวนเหยียนเอาแต่ลูบก้นของตัวเอง แล้วไปฟ้องคุณยายเรื่องที่นางดุด่า แต่ไม่มีใครสนใจ！ แต่ไม่นาน หยวนเหยียนนำเศษเหรียญที่ตัวเองแอบเก็บไว้ ไปซื้อกิ๊บสวยๆให้กับนาง แกล้งนางจนหัวเราะ..... สิ่งเหล่านี้นางก็เคยมีมาก่อน แต่แล้วก็พังทลายลงในชั่วพริบตาเดียว พ่อแม่ที่รักสุดดวงใจไม่อยู่แล้ว พี่ชายที่สนิทก็ไม่มีอีกแล้ว...... คังวี่จิ่นมองไปทางเด็กสาวที่กำลังยืนตัวตรงอยู่บนบล็อกพิเศษสีทองหรูหรา ชายกระโปรงยาวสีฟ้ายาวลากไปกับพื้นดิน มือทั้งสองข้าคอยดึงขาของเขาไว้ อากัปกิริยาน่าขบขัน แต่กลับไม่ขำขันออกมาสักนิดเดียว เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าอย่างเข้มข้นที่แผ่ขยายออกมาจากตัวของนาง เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่กลับสัมผัสได้ถึงความคิดถึงที่ฝังใจเช่นนั้น ราวกับว่าทุกคำพูดทั้งหมดของนาง พี่ชายที่ต้องการมี คือคนเช่นนี้มาก่อน นี่เป็นพี่ชายที่เสว่มี่อยากได้มาตั้งแต่เด็กๆงั้นหรือ? ดวงตาที่เปล่งประกายออกมาของเขา ปรากฏถึงความรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากอันนุ่มชุ่มชื่นก็อ้าออกในชั่วพริบตา ราวกับกำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็ซ่อนมันไว้ต่อไป ใบหน้าแสดงออกถึงสีหน้าเยาะเย้ยถากถางขึ้นมาอีกครั้ง มือกำพรหมไว้แน่น แล้วตะโกนเสียงดังออกว่า : “ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไร ข้าก็จะไม่กลับไป ไม่กลับไป ！ คังเสว่มี่ ข้าขอบอกเจ้าว่า ถึงวันนี้เจ้าจะฉุดกระชากตัวข้าไปได้ แต่ก็กระชากใจของข้าไปไม่ได้ ยังไงข้าก็ยังต้องกลับมา！” คังเสว่มี่ถูกดึงกลับมาสู่ความเป็นจริงจากสภาพจิตใจเมื่อสักครู่ หมอกตื้นเขินในดวงตาก็แปรเปลี่ยนเป็นชัดเจนและโปร่งใสขึ้น จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างเงียบๆ นางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ต้องจัดการพี่ชายลูกผู้ดีสูงศักดิ์ที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้สิ ถึงจะเป็นเรื่องจริง ถึงจะพาคังวี่จิ่นกลับไปได้ แต่เขาไม่ใช่ว่าไม่มีขานิ ยังไงก็ต้องกลับมาอีกครั้งอย่างแน่นอน เมื่อก่อนอ๋องคังก็ไม่ได้สนใจเขาไม่ใช่หรือ สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อยเขาไปไม่ใช่หรือ เมื่อเห็นว่าเขาต้องมาพึ่งพาอาศัยอยู่ในร้านอาหารจุ้ยเซียน ราวกับเด็กทารกที่ยังไม่หย่านมแม่ ยังไงก็จากไปไม่ได้！ ถอนรากต้องเอาให้ถึงโคน ตัดจิตคำนึงหาของเขาได้ถึงจะเป็นความจริง