ตอนที่ 64 เปิดเผยอย่างตรงไปตรงมา

ต๭นที่ 64 เปิดเผยอย่างตรงไปตรงมา นางตั้งใจจะมาคุยเรื่องธุรกิจ คังเสว่มี่หยิบมารยาทออกมาเต็มที่ น้ำเสียงอ่อนโยนขั้นสุด พยายามที่จะอ่อนหวานอย่างชัดเจนที่สุด สร้างความประทับใจครั้งแรกให้กับอีกฝ่าย ในที่สุดร่างที่ไม่ขยับเขยื้อนของอีกฝ่ายก็หันมา ทำไมใบหน้านันถึงได้งดงามขนาดนี้กันหนา เส้นผมดุจอัญมณีสีดำขลับที่ปล่อยลงมา ถูกมัดไว้กับด้ายไหมสีอ่อนอย่างงดงาม พาดอยู่บนไหล่ทางด้านขวา หางม้ายาวลงมาถึงเอวราวกับพู่สีขาว ปิ่นปักผมสีเขียวมรกตขอบดอกซากุระด้ามหนึ่งได้รวบเส้นผมที่ปรกอยู่บนหน้าผากของนางขึ้นไปอย่างเป็นระเบียบ จนเผยให้เห็นหน้าผากที่ขาวดุจหยกอย่างไรอย่างนั้น คิ้วทีน้ำตาลราวกับต้นหลิวคู่หนึ่ง ดวงตากลมราวกับลูกท้อสดใสทั้งสองข้าง ลูกตาที่ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีหมึก ริมฝีปากแดงฉาน ไม่อ่อนหวานสักนิด ชวนให้คนหลงไหลโดยไม่รู้ตัว แม่นางมีความผึ่งผายเป็นสง่า ราวกับดอกไห่ถังอันงดงาม แต่งแต้มสีสันบนใบหน้าอย่างงดงาม ความงดงามทำให้ผู้คนที่พบเห็นแทบจะหยุดหายใจ เมื่อใดที่บุรุษผู้พบเจอนาง แม่นางผู้อื่นในโลกย่อมไม่รู้อย่างแน่นอน ลูกตาที่ดำขลับของนางในเวลานี้ได้แสดงออกถึงความโกรธเคืองลึกๆและความอยากรู้ที่แฝงอยู่อย่างไม่ชัดเจน พร้อมกับพิจารณาเด็กสาวที่เข้ามาอย่างฉับพลัน เมื่อคังเสว่มี่เห็นลูกตาของทั้งสองข้างของนาง ก็เห็นความเคืองโกรธที่ฉายออกมาทางแววตาดูเหมือนจะบันดาลขึ้นมาเพราะนางเข้ามาเองโดยพละกาล เมื่อครุ่นคิดอยู่สักพัก ก็ได้พูดขึ้นด้วยความเกรงใจว่า “พี่สาว สวัสดี ข้าอยากมาหาเถ้าแก่ของร้านอาหารจุ้ยเซียน ขอถามหน่อย เจ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่แห่งใดไหม?” สายตาที่อันขุ่นเคืองของของพี่สาวแสนสวยได้มองไปทางคังเสว่มี่ด้วยความสงสัยอยู่เนิ่นนาน ราวกับประหลาดใจกับการปรากฏตัวของแม่นางคนหนึ่งในร้านอาหารจุ้ยเซียน ราวกับประหลาดใจในสิ่งที่ไม่มีที่มาที่ไป อารมณ์ความรู้สึกที่เปล่งประกายความสดใสออกมาจากดวงตานั้นแปรปรวนไม่แน่นอนราวกับคลื่นที่พัดผ่านไป ในตอนที่คังเสว่มี่คิดว่าพี่สาวแสนสวยคนนี้มีความสวยเพริศพริ้งราวกับดอกลิลลี่อยู่นั้น อารมณ์ความรู้สึกนัยน์ตาของนางก็ดูสงบลง ดูเหมือนว่าความขุ่นเคืองเมื่อตอนแรกเริ่มก็ลดลงไปมากแล้ว แล้วแทนที่ด้วยแววตาสนุกแทน นางยกนิ้วที่เรียวละเอียดนั้น แล้วปัดเส้นผมบนหน้าผากออกไปเบาๆ การเคลื่อนไหวอย่างอ่อนช้อย ราวกับกำลังดีดพิณอันสูงส่งอยู่อย่างไรอย่างนั้น ความงดงามเพริศพริ้ง ริมฝีปากแดงกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาพลางพูดว่า : “เจ้ามาหาเถ้าแก่มีธุระอันใด?” คังเสว่มี่แข็งทื่อไป น้ำเสียงนี้ ซึ่งห่างจากที่จินตนาการไว้มากทีเดียว ถึงแม้ว่าจะไพเราะเสนาะหูเหมือนกันก็ตาม แต่ทว่าก็มีเสียงต่ำๆและเสียงแหบพร่าเล็กน้อย แต่กลับไม่สูญเสียความเซ็กซี่แต่อย่างใด “คือย่างนี้ ข้าอยากมาคุยเรื่องธุรกิจค้าขายกับเถ้าแก่ ไม่รู้ว่าเถ้าแก่อยู่หรือไม่?” มีหญิงงามเช่นนี้อยู่ในห้อง ไม่ใช่เถ้าแก่ แล้วเถ้าแก่คือใครกันละ พี่สาวแสนสวยขมวดคิ้วเล็กน้อย ชายตามองขึ้น ราวกับพายุในฤดูใบไม้ร่วง ที่ซัดโหมกระหน่ำ ก่อนพูดว่า : “เจ้าอย่างจะคุยเรื่องธุรกิจอะไรกับเถ้าแก่หรือ? ก็พูดออกมาเลย” คังเสว่มี่จุกไป นางเกรงใจเล็กน้อย เพื่อธุรกิจ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับนิสัยพี่สาวงดงามผู้นี้กลับสบายๆ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของนาง ดูเหมือนจะตัดสินใจเองได้ งั้นก็ดี ดวงตาหันไปมอง คังเสว่มี่เดินไปข้างหน้า แล้วมายืนอยู่ตรงหน้า มุมปากคลี่ยิ้ม จากนั้นก็มองไปทางนางด้วยสายตาสงสัย แล้วพูดด้วยจริงใจ : “ข้าอยากปรึกษากับเถ้าแก่สักหน่อย หลังจากนี้ขอให้ร้านอาหารจุ้ยเซียนไม่ต้องต้อนรับคังวี่จิ่นซื่อจื่อแห่งตำหนักอ๋องคังอีก" เมื่อสิ้นสุดเสียง ดวงตาที่มืดราวกับยามราตรีในตอนเที่ยงคืนของพี่สาวงดงามก็ได้โค้งมนเล็กน้อย ราวกับได้ยินคำพูดอะไรที่ไม่น่าเชื่อ จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อออกไป ราวกับต้องลมอย่างสง่างาม ดวงตาคู่สวยก็จ้องมองไปทางคังเสว่มี่อย่างไม่กระพริบตา รอยยิ้มมุมปากจางๆก็ค่อยๆคลี่ออกมา จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการเยาะเย้ย : “ข้าขอเรียกเจ้าว่า แม่นางน้อยละกัน ทำไมเจ้าถึงได้เสนอความต้องการเช่นนี้ออกมาละ”