ตอนที่ 65 เกมส์หมากรุก

ต๭นที่ 65 เกมส์หมากรุก เมื่อสิ้นสุดเสียง ดวงตาที่ดำสนิทราวกับยามราตรีในตอนเที่ยงคืนของพี่สาวสุดสวยก็โค้งมนขึ้น ราวกับได้ยินคำพูดอะไรที่ไม่น่าเชื่อ จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อออกไป ราวกับต้องลมอย่างสง่างาม ดวงตาคู่สวยก็จ้องมองไปทางคังเสว่มี่อย่างไม่กระพริบตา รอยยิ้มมุมปากจางๆก็ค่อยๆคลี่ออกมา จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการเยาะเย้ย : “ข้าขอเรียกเจ้าว่า แม่นางน้อยละกัน ทำไมเจ้าถึงได้เสนอความต้องการเช่นนี้ออกมาละ คังซื่อจือเป็นลูกค้ารายใหญ่ของร้านอาหารจุ้ยเซียนของเรา ใน 1 เดือน 30 วัน อย่างน้อยก็มี 20 วันที่เขาอยู่ที่นี่ หากไม่ต้อนรับเขา อย่างนั้นไม่เป็นการตัดช่องทางการหาเงินของร้านอาหารจุ้ยเซียนหรือ?” คังเสว่มี่หัวเราะออกมา “ข้าเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งสำคัญก็คือ ข้ารู้ว่าการธุรกิจค้าขายก็เพื่อสร้างกำไร ในเมือสามารถเสนอความต้องการเช่นนี้กับเถ้าแก่ของเจ้า ย่อมไม่ทำให้ให้เจ้าขาดทุนอย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าของสิ่งนี้ในมือของข้า จะสามารถเปลี่ยนเป็นคำสัญญาของเจ้าได้หรือไม่?” เมื่อพูดจบ ก็นำป้ายหยกยื่นออกไปตรงหน้าของพี่สาวแสนสวย เมื่อดวงตาของพี่สาวแสนสวยก้มลงมองป้ายหยก ขนตาที่เรียวยาวก็ถูกปกคลุมไปด้วยหยดน้ำ ร่างกายสั่นเทา พร้อมกับจ้องเขม็งไปทางคังเสว่มี่ ครั้งนี้ สายตาของนางลึกซึ้งยิ่งขึ้น ภายใต้ปฏิกิริยาโต้กลับของผลึกน้ำภายในลูกกระตา ที่สะท้อนความแวววาวอำพันอย่างชัดเจนออกมา ผ่านไปชั่วครู่ นางก็ยื่นนิ้วออกไป ผลักป้ายชื่อนั้นเบาๆ จากนั้นก็นั่งลงบนม้านั่งแล้วเอนกายพิงพนักอย่างสบายใจ แล้วเชิดปลายคางที่ดูงดงามเห็นโครงหน้าอย่างชัดเจนขึ้น มุมปากกระตุกขึ้น : “ป้ายหยกนี้เป็นของที่ล้ำค่าอย่างหนึ่ง ใช้มันไปแลกเป็นเงินตราไม่มีขีดจำกัดในทุกวันดีกว่า จะได้มีเงินทุนเคลื่อนที่ที่สามารถควบคุมมันไว้ได้ในมือ ซึ่งมันก็ไม่ด้อยไปกว่ารางวัลและค่าบริการของคังซื่อจื่อเลยเชียวนะ แต่ในอีกแง่มุมหนึ่ง มันก็ไม่ใช่เพียงแค่เงินเท่านั้นนะ” นางหยุดไปสักพัก นัยน์ตาที่เปล่งประกายแวววาวออกมา เปิดเผยความรู้สึกรักใคร่โดยที่ไม่รู้ตัว ได้มองไปทางป้ายหยกในมือของคังเสว่มี่ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราวกับเสียดายอย่างยิ่งยวด : “เจ้าก็รู้ คังซื่อจื่อเขาเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ของตำหนักอ๋องคัง หากเขาอยากเข้ามา ข้ากลับขวางไว้ไม่ได้ เจ้าคิดดูสิ ร้านอาหารจุ้ยเซียนอันเล็กนิดเดียวของข้า จะไปล่วงเกินต่ออ๋องคังได้อย่างไร? หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ไม่เสียเปรียบกว่าหรือ ซ้ำร้าย คังซื่อจื่อเป็นลูกผู้ดีสูงศักดิ์คนแรกของเมืองหลวง มายังร้านอาหารจุ้ยเซียนได้ทุกวัน นี่ก็เป็นการประกาศที่ดีที่สุด คนผู้อื่นก็ล้วนแล้วแต่เลื่อมใสในชื่อเสียงของผู้อื่น นี่ก็เป็นแหล่งรายได้อย่างหนึ่งเชียวนะ!” ใบหน้าของสาวงามแฝงไปด้วยรอยยิ้มบาง หอมหวานโดดเด่น หางตาลูกท้อที่แฝงไปด้วยแววตางามสง่า ท่วงท่าที่อ่อนช้อยและมีเสน่ห์ถูกซ่อนอยู่ในระหว่างการยกมือแยกเท้าเหล่านั้น หากคนผู้อื่นคุยธุรกิจค้าขายกับนาง เกรงว่าจะยังไม่ได้พูดคุย ก็คงจะหลงไหลเข้าแล้ว แต่คังเสว่มี่ไม่ได้ถูกเอกลักษณ์ภายนอกของนางดึงดูดแต่อย่างใด ไม่มีการอิจฉาริษยาในเพศเดียวกัน และก็ไม่มีทางถูกความงดงามเย้ายวนจิตใจอย่างแน่นอน แต่ชั่วพริบตาเดียว เมื่อได้ยินความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของสาวงาม อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธโดยตรงแต่อย่างใด งั้นแสดงว่ายังมีโอกาส ริมฝีปากของนางกระตุกเล็กน้อย หางตาลึกซึ้ง น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน กลับมีความเชื่อมั่นในตัวเองอยู่ลึกๆ : “เถ้าแก่ เจ้าก็อย่าพูดอ้อมค้อมกับข้าเลย หากต้องการแต้มต่อ เจ้าก็พูดออกมาตรงๆ พูดตรงๆไม่อ้อมค้อม ในเมื่อเจ้าจะเสนอความต้องการนี้ต่อข้า ก็ย่อมมีใจมุ่งมั่นอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะด้วยเงื่อนไขอะไร ก็ลองเสนอออกมาดู” เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ ดวงตาคู่งามของพี่สาวแสนสวยก็เปล่งประกายออกมา ราวกับรู้สึกว่าการแสดงออกของคังเสว่มี่นั้นน่าสนใจมาก เผยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ แววตาสุขสกาวแพรวพราว รอยยิ้มที่แสดงออกมาถึงความงดงาม “ตรงไปตรงมาดี ข้าชักชอบแม่นางเช่นนี้อย่างเจ้าแล้วสิ” ดวงตาคู่นั้นของนางกวาดไปด้านข้าง ด้วยแววตาเฉียบคม ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “งั้นข้าจะให้โอกาสหนึ่งกับเจ้า เจ้าต้องเล่นเกมส์ต่อไปกับข้า หากเจ้าชนะข้า วันข้างหน้าก็ไม่ต้องพูดถึงร้านอาหารจุ้ยเซียนอีก ข้าจะให้ซ่องทุกหลังในเมืองหลวง ไม่ต้อนรับคังวี่จิ่นอีก！” อัพเดทครั้งหน้า วันที่1 ก.พ. 2020